Άρθρο του Νίκου Ταφιάδη για την 19η Μαΐου, ημέρα μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας:

Οι εξ ανατολών γείτονες αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 – τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου, χωρίς να αντιλαμβλάνονται την πλήρη αποδόμηση των ισχυρισμών τους.

Ύστερα από 27 αιώνες ένας λαός εκριζώνεται από τη γη του αφήνοντας, στα πατρικά εδάφη τις περιουσίες, τους διασκορπισμένους συγγενείς τους, αλλά και τους τάφους των προγόνων τους και καταλήγoυν στην μητέρα πατρίδα ανέστιοι και επιδιδώμενοι σε έναν αγώνα επιβίωσης.

353.000 Έλληνες Πόντιοι σφαγιάστηκαν τις ζοφερές εκείνες ημέρες του ξεριζωμού σε μια ατέρμονη πορεία θανάτου, ενώ 1.250.000 πήραν τον κακοτράχαλο δρόμο της προσφυγιάς.

Και πέτυχαν, μεγαλούργησαν. Μπόλιασαν τον ελληνικό κόσμο με την προοδευτικότητα, την εργατικότητα και τη ευημερία.

Η γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο υπήρξε ως αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων εθνικιστών για την επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών και χριστιανικών κοινοτήτων. Υπήρξε μια συστηματικά προσχεδιασμένη πολιτική γενοκτονία με σφαγές, φρικαλεότητες, βιαιοπραγίες, μαζική βία, συλλήψεις, τάγματα εργασίας, μαζικές εκτοπίσεις, πορείες θανάτου, σφαγιασμοί μαθητών στα σχολεία, καταναγκαστικά έργα, και φυλακίσεις. Εφάρμόστηκαν απάνθρωπες και κτηνώδεις πρακτικές, που δεν μπορεί να τις αντέξει ο ανθρώπινος νους για να αφανίσουν εξ ολοκλήρου το Ελληνικό στοιχείο και να δημιουργήσουν την τουρκική φυλετική καθαρότητα στα εδάφη του Πόντου.

Η εντολή ήταν σαφής : <<Καταστρέψτε καθετί ελληνικό και προστατέψτε την πατρίδα μας από τους Έλληνες και τους χριστιανούς>>.
Η 19^η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων και για τις αλησμόνητες πατρίδες του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Η νομοθετική καθιέρωσή της από το Ελληνικό Κοινοβούλιο το 1994 , μετά από 75 χρόνια που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα, και η προώθηση της διεθνούς αναγνώρισής της αποτελεί για όλους μας χρέος τιμής. Καμιά λήθη και καμία σιωπή δεν μπορεί να καλύψει την προσχεδιασμένη δολοφονία των 353.000 Ελλήνων του Πόντου κατά τα έτη 1916-1923.

Η γενοκτονία του Ελληνισμού του Πόντου αλλά και των άλλων εθνοτήτων (Αρμενίων και Ασσυρίων), ήταν εκείνη που δίδαξε αργότερα τους Ναζιστές και Φασίστες κατακτητές να διαπράξουν τις δικές τους γενοκτονίες και τις μαζικές εκκαθαρίσεις.

Στερείται δε οποιασδήποτε αξίας κάθε αναφορά στην ποντιακή υπόθεση, εάν αγνοεί τις διαστάσεις και τη σημασία της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και την ευθύνη του τουρκικού κράτους, των μεγάλων δυνάμεων αλλά και του εθνικού διχασμού, για αυτό το διεθνές έγκλημα. Στις μαύρες σελίδες της ιστορίας με το ολοκαύτωμα των Εβραίων, τη Γενοκτονία των Αρμενίων και την σφαγή των Κούρδων, η σελίδα της Γενοκτονίας του Ποντιακού ελληνισμού γίνεται ακόμα πιο μαύρη, όταν στερείται από τα χιλιάδες θύματα η στοιχειώδης ηθική δικαίωση καθώς και η ολοκληρωτική ανάδειξη των πραγματικών γεγονότων.

Η ιστορική αλήθεια δεν πρέπει να παραποιείται λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων και ταυτόχρονα τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα να παραμένουν ηθικώς αδικαίωτα. Η ανάδειξη και διεθνοποίηση της εν λόγω Γενοκτονίας υπερβαίνει τον Ποντιακό Ελληνισμό, αφορά όλους τους Έλληνες και έχει μία πανανθρώπινη εμβέλεια λόγω της προσφοράς του ελληνοποντιακού στοιχείου στον παγκόσμιο πολιτισμό. Θα πρέπει ταυτόχρονα να αποτελεί ζωτικό στοιχείο μιας ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που να σέβεται την Ιστορία του ελληνικού Έθνους και ταυτόχρονα την Αλήθεια. Η γνώση, η ζωντανή και γόνιμη μνήμη της ιστορικής αλήθειας βοηθούν στην κατανόηση του παρόντος και συντελούν στην καλύτερη προετοιμασία του μέλλοντος για τον ελληνικό λαό αλλά και για όλον τον πολιτισμένο κόσμο. Η σκόπιμη αποσιώπηση ποτέ δεν βοηθά την αδελφοποίηση και την προσέγγιση των λαών και των εθνών. Ο περιορισμός των πνευματικών οριζόντων έχει άμεση αντανάκλαση στην ελλειματική ιστορική μνήμη τόσο των σύγχρονων Ελλήνων όσο και ολόκληρης της οικουμένης. Αντιθέτως, η αναγνώριση, η αμοιβαία κατανόηση, η διατήρηση της μνήμης και ο σεβασμός στην ατομική και συλλογική ανθρώπινη αξιοπρέπεια συντελούν στην επίλυση των διαφορών και στον δρόμο της ειρήνης και της προόδου.

Ο Ποντιακός Ελληνισμός ζητά σύσσωμος την Διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας από τους Τούρκους. Ζητά επίσης και από την Τουρκία, αν πράγματι σέβεται τις ανθρώπινες αξίες, να αναγνωρίσει τα εγκλήματά της. Οι Έλληνες Πόντιοι δεν ζητούν αποζημιώσεις, ζητούν μία επίσημη συγνώμη για να αναπαυθούν οι ψυχές των νεκρών τους. 

Καθημερινά δίδεται μία συνεχής μάχη σε διεθνές επίπεδο για την αναγνώριση της γενοκτονίας από την διεθνή κοινότητα με πρωταγωνιστές διακεκριμένους Έλληνες ιστορικούς και διανοούμενους καθώς και από την Παποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ποντιακού Ελληνισμού αλλά και από τον ευρύτερο απόδημο Ελληνισμό.

Δεν είναι συναισθήματα εκδίκησης που υπαγορεύουν την πρόταση αυτή, αλλά η ανάγκη απονομής Δικαιοσύνης στα θύματα, μα και στην ανθρωπότητα ολόκληρη.

«Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνεις ένα κομμάτι από το μέλλον». Γεώργιος Σεφέρης.

Η Ρωμανία κι αν επέρασεν , ανθεί και φέρει κι άλλο…

Ταφιάδης Χρ. Νικόλαος
Λιμενικός