Γράφει ο Βασίλης Νάκας*
Οι γιορτές πέρασαν, ο καινούργιος χρόνος ήρθε. 2023, μια σελίδα που προχώρησε στο ημερολόγιό μας, και μαζί της μια ακόμη ρυτίδα στο πρόσωπό μας, που μαρτυρά τού χρόνου την αναπόδραστη φθορά. Γιατί, όπως λέει κι η λαϊκή θυμοσοφία, «ο χρόνος πίσω δεν γυρνά». Kι αν γύριζε, ποιος το γνωρίζει, εάν δεν θα έβαζε τα γέλια με του παρόντος τα καζάντια, και του μέλλοντος την μόνιμα ανεπαλήθευτη ελπίδα; Θα μου πείτε, είναι οι ρυτίδες μας τόσο έντονες, η παρακμή μας τόσο εμφανής, και το μέλλον μας τόσο δυσοίωνο, για να μας μαυρίζεις την ψυχή την ώρα που προσπαθούμε να χωνέψουμε τού 2022 το διώξιμο και του διαδόχου του τον ερχομό; Τίποτα, αγαπητοί μου, δεν είναι έντονο κι ούτε υπάρχει, αν ο καθρέφτης μας δεν το δείχνει. Και για εμάς επιλέχθηκε ένας καθρέφτης, η Αμφιλοχία μας.
Η Αμφιλοχία των εορτών, ηταν η ίδια με την Αμφιλοχία στα μεθεόρτιά της… μια δημιουργική ασάφεια δηλαδή, που, σαν το “αποξηραμένο” δέντρο τής πλατείας, στολίζεται από έλλειψη φαντασίας, δημιουργικότητας, μεγαλόπνοης διάθεσης να ξεπεράσουμε τα εσκαμμένα. Ή μάλλον υπάρχει μια δεδομένη διάθεση, να διατηρήσουμε τις φιλοδοξίες μας στα ίδια επίπεδα, σαν το κουτσουρεμένο δέντρο, που ποτέ δεν ψήλωσε, και κάθε χρόνο στήνεται απαράλλακτος μάρτυρας πως κι εφέτος από της μετριότητας το περιτύλιγμα δεν θα ξεκολλήσουμε.
Ίσως και να μην το θέλουμε να ξεκολλήσουμε, γιατί το να προχωράς μπροστά, χέρι – χέρι με τον χρόνο, απαιτεί βήμα σταθερό, οργάνωση, σχεδιασμό… κι όλα αυτά μαζί, ετοιμότητα στο πηδάλιο, καπετάνιο ικανό. Το ξάνοιγμα, αγαπητοί μου, στις ευκαιρίες, αλλά και στις φουρτούνες τής πλατιάς θάλασσας, οπως θα έχετε καταλάβει, δεν είναι για όλους. Διαφορετικά, και πόσιμο νερό θα είχαμε να φιλέψουμε τον Άγιο Βασίλη με τα ξωτικά του, και το έλκηθρό του θα προσγείωνε με ασφάλεια πάνω στα πλακάκια τής παραλίας που χάσκουν ξεχαρβαλωμένα, ομοιάζοντας περισσότερο με ναρκοθετημένη ζώνη. Κι ίσως να παύαμε να θεωρούμε την παιδική χαρά σαν ατραξιόν για καλικάντζαρους και να ανανεώναμε τον εξοπλισμό της, που από εστία χαράς κινδυνεύει να μετεξελιχθεί σε ρίσκο απειλητικό για την ακεραιότητα των παιδιών μας.
Το πνεύμα των ημερών, βλέπετε, μας έχει επηρεάσει τόσο που ακόμη αναφερόμαστε σε καλικάντζαρους. Κι εδώ τίθεται το ερώτημα, είχε εφέτος η Αμφιλοχία κάτι από εορταστικό κλίμα, ώστε να μιλάμε για μεθεόρτια. Ποιες ήταν οι εκδηλώσεις, ποιος ήταν ο στολισμός, πόσοι οι επισκέπτες. Δεν χρειάζεται καμιά απάντηση, καμιά σύγκριση με άλλους Δήμους, τα είδαμε όλοι… και τα μάτια δεν λαθεύουν. Μπορούμε, βέβαια, να προσαρμόσουμε λίγο τα ερωτήματά μας, κάνοντάς τα πιο εύστοχα: Στη θέση τού ΠΟΣΟΙ, να ρωτήσουμε ΠΟΣΑ δαπανήθηκαν για το στήσιμο αυτής τής άφωνης, άοσμης, αδιάφορης παράστασης. Στη θέση τού ΠΟΙΕΣ, να ρωτήσουμε με ΠΟΙΟΥΣ διαβουλεύτηκαν οι υπεύθυνοι για να παρουσιάσουν τούτη την εικόνα εκδηλώσεων. Δεν θα έπρεπε να υπάρξει συνεννόηση, κοινός σχεδιασμός με τους πολιτιστικούς, εμπορικούς φορείς τής πόλης, σχετικά με το εύρος και το ύφος των εκδηλώσεων;
Η Αμφιλοχία νοσεί! Και μην πάει το μυαλό σας στον κορονοϊό, ή ακόμη και στων δρόμων τις παρακάμψεις, ούτε στα νερά τού Αμβρακικού και στο βυθισμένο εντός του ηφαίστειο. Αυτό παραμένει προσώρας ανενεργό, σε μια κατάσταση, δηλαδή, που προσιδιάζει με την απουσία θέλησης από μέρους των πολιτών τού Δήμου μας να γίνουν μέρος τής θεραπείας, κι όχι της μεμψίμοιρης διαιώνισης των παθογόνων συμπτωμάτων. Η Αμφιλοχία νοσεί, όταν οι παραδόσεις της έχουν παραγκωνιστεί προς χάριν τού επιφανειακού και του εύπεπτου, όταν το χρώμα τής ιδιομορφίας της γκριζάρει προς το κοινότοπο, όταν κι εφέτος κανείς δεν μας επέλεξε ως προορισμό του (εκτός από κάποιους συγγενείς και φίλους). Το επίπεδο, λοιπόν, οργάνωσης των εορτών προοιωνίζονται και τα μεθεόρτια, τον απολογισμό… κι αυτός, ως συνήθως, φτωχός και λιτός, σαν να βρίσκεται σε χρόνια δίαιτα.
*Ελεύθερος Επαγγελματίας,
Δημοσιογράφος
