Γράφει ο Απόστολος Κομπλίτσης
Οι παλιές γραφές συνεχίζουν την περιπλάνησή τους στο παρελθόν σμίγοντας με το παρών θυμίζοντας ιστορίες πραγματικές και γεγονότα που στη σημερινή μας κοινωνία τείνουν να ξεχαστούν. Μια από αυτές τις ιστορίες είναι πραγματική και δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην εφημερίδα «Η φωνή των Μπαμπινιωτών» το 1983 από τον υπογράφοντα.
Είναι η ιστορία της ΜΑΡΙΑΣ ΔΗΜΑΔΗ που έχει γραφεί και σε βιβλίο που έχω διαβάσει αλλά βασίστηκα περισσότερο και σε μαρτυρίες δικών μου ανθρώπων που την είχαν ζήσει και συνεργάστηκαν μαζί της στην Αντίσταση 1941-1944. Με την ευκαιρία της επετείου της 28ης Οκτώβρη ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΆΝΟΥ καταθέτω και εγώ ελάχιστο φόρο τιμής για όσους αγωνίστηκαν και πέθαναν για την ελευθερία της πατρίδας μας από το φασισμό –ναζισμό . Η Μαρία μη μπορώντας να ανεχτεί τα εγκλήματα των κατακτητών Γερμανών και των Ντόπιων Γερμανοτσολιάδων του τάγματος τολιόπουλου γρήγορα συνειδητοποίησε ότι με κάθε τρόπο πρέπει να πολεμήσει – να μπει στην αντίσταση – να προσφέρει στον αγώνα για την Λευτεριά. Έτσι άρχισε να ψάχνει ανθρώπους δικούς της αλλά ιδιαίτερα γνωστούς , τον πατέρα της που οι περισσότεροι ήταν τότε ο πολιτικός , κόσμος του Αγρινίου.
Η Μαρία Δημάδη γεννήθηκε στις 7 του Μάη το 1907 στο Αγρίνιο. Μεγάλωσε μέσα σ΄ ένα περιβάλλον με αυστηρές οικογενειακές αρχές , συνάμα η μεγάλη οικονομική άνεση κυριαρχούσαν στο αρχοντικό του πατέρα της. Η Μαρία τελείωσε το γυμνάσιο με άριστα, έμαθε Γαλλικά και Γερμανικά και πέρα απ ΄την πλούσια μόρφωση απόκτησε και μεγάλη κοινωνική αγωγή αγαπούσε την ποίηση και διάβαζε στίχους του Παλαμά και του Σκίπη, αλλά το μεγάλο πάθος της ήταν η ζωγραφική που δάσκαλός της ήταν ο μεγάλος ατοδίδακτος ζωγράφος Αγρινιώτης Θανάσης Γεράκος. Παντρεύτηκε τον Θεόδωρο Μπακογιάννη αλλά στάθηκε άτυχη στο γάμο της . Τον πόνο της όμως γλύκαινε η ύπαρξη της κόρης της Χαρίκλειας. Ο πατέρας της Μαρίας γιατρός το επάγγελμα πέθανε στις 17 Νοεμβρίου 1940 χτυπημένος από ένα μουλάρι του Ελληνικού στρατού καθώς πήγαινε στο μέτωπο. Το χτύπημα αυτό της μοίρας η Μαρία το δέχτηκε με μεγάλη δύναμη. Ύστερα ήρθαν οι μαύρες μέρες της κατοχής. Είδε όμως με πίκρα ότι οι περισσότεροι δεν είχαν όρεξη για δράση κατά των κατακτητών.
Η Μαρία όμως δεν μπορούσε να μείνει αμέτοχη στον αγώνα, χωρίς δισταγμούς βρίσκει τον ξάδερφό της Νικ. Παπαϊωάννου (αργότερα βουλευτή του ΠΑΣΟΚ) και το γιατρό Δ. Πανόπoυλο , ακόμα έρχεται σε επαφή με τον υπεύθυνο του ΕΑΜ γεωπόνο Δήμο Κρανιά και από κει και πέρα μέσα απ΄ τις γραμμές του ΕΑΜ προσφέρει τις υπηρεσίες της στον αγώνα. Δουλεύοντας σαν διερμηνέας στο γερμανικό φρουραρχείο στο Αγρίνιο. Η δράση της ήταν μεγάλη και οι υπηρεσίες της στον αγώνα ήταν μεγάλες , έσωσε με την προσωπική της επέμβαση πολλούς πατριώτες απ το εκτελεστικό απόσπασμα, έδινε παράλληλα σωστές πληροφορίες στο αρχηγείο του ΕΑΜ . Οι ντόπιοι όμως προδότες δεν μπορούσαν να ανεχτούν την Μαρία στα πόδια τους γιατί θα φανέρωνε τα εγκλήματά τους που καθημερινά έκαναν σε βάρος του Αγρινιώτικου λαού γι΄ αυτό ο Ταγματάρχης Τολιόπουλος , τυφλωμένος από μίσος για την Μαρία , την συνέλαβε και αφού δεν μπόρεσε να στηρίξει τις κατηγορίες του μπροστά στα γερμανικά ΕΣΕΣ την πήρε κρυφά από εκεί και δίνοντάς της στον ανθυπολοχαγό Αποστολίδη την εκτέλεσαν τα χαράματα κάτω απ΄ τα πλατάνια στις 31 Αυγούστου του ΄44 . Αυτή ήταν η μεγάλη ηρωίδα της Εθνικής Αντίστασης. Ο λαός του Αγρινίου κλαίει για τον άδικο χαμό της και ορκίζεται ποτέ φασισμός.
