Γράφει ο Βασίλης Νάκας *
Καύσωνες, πυρκαγιές, ερημοποίηση, και κάπου ανάμεσά τους η Κλιματική Αλλαγή να μας προειδοποιεί με εύηχο τρόπο για του καιρού μας τα γυρίσματα. Στάσιμα στριφογυρίσματα γύρω από τον άξονά μας και παιχνίδια λέξεων, με την καταστροφή τού φυσικού περιβάλλοντος και το φαινόμενο του θερμοκηπίου να αναβαπτίζονται σε Κλιματική Αλλαγή, σαν να πρόκειται για αλλαγή ενδύματος και δέρματος σε μια εποχή που αρέσκεται στις χοντρόπετσες ωραιοποιήσεις.
Το θερμόμετρο ανέβηκε… λιγότερο ή περισσότερο εφέτος, η ζέστη άλλωστε είναι συνώνυμη με το μεσογειακό καλοκαίρι, αντίκρυ μας η Αφρική, κι ο σιμούν κι ο λίβας, κι όλες οι θερμές πνοές τής Σαχάρας. Κι ο τουρισμός, κι αυτός στο ζενίθ του, με νέα ρεκόρ αφίξεων, σύμφωνα με τα τηλεοπτικά ανακοινωθέντα εκστασιασμένων παρουσιαστών που βομβαρδίζουν σε καθημερινή βάση τους δέκτες μας. Αχρείαστος κοινός τόπος το γεγονός ότι τα ελληνικά τοπία παραμένουν μοναδικού κάλλους προορισμοί που δεν χρειάστηκαν ποτέ ιδιαίτερη διαφήμιση, ίσως γι’ αυτό ανακάμπτουν κάθε φορά σε πείσμα των αντιξοοτήτων.
Κι οι εμπρηστές όμως παρόντες, κι η ανοργανωσιά των προληπτικών και κατασταλτικών μηχανισμών… και το περιώνυμο επιτελικό κράτος, κλεισμένο αυτιστικά στον γυάλινο πύργο του, να παρατηρεί εξ αποστάσεως και με επικοινωνιακή δεξιοτεχνία να μοιράζει δεξιά κι αριστερά ευθύνες, σαν φέιγ βολάν εντυπωσιασμού σε μια κακοστημένη παράσταση. Υπουργεία που περάστηκαν από το ανανεωτικό λούστρο βαρύγδουπων τίτλων, για να αναμασούν τις ίδιες και τις ίδιες παρελθοντολογικές δικαιολογίες περί αλληλοσυγκρουόμενων αρμοδιοτήτων. Δασαρχεία, Πυροσβεστικές υπηρεσίες, Περιφέρειες, Δήμοι να σέρνονται κι αυτοί στον ίδιο χορό, προσθέτοντας όμως στον δικό τους σκοπό μια πιο προβοκατόρικη αντήχηση κρουστών οργάνων για τους πόρους από το Ταμείο Ανάκαμψης που παρέμειναν αναξιοποίητοι.
Τα δάση στο μεταξύ φλέγονται… φθάσαμε να το αποδεχόμαστε σαν μια φυσική κατάσταση! Όσο για τα μέσα πυρόσβεσης, που κάθε χρόνο αποδεικνύονται πενιχρά και λειψά, διαθέτουμε τον τυποποιημένο στόμφο περί μελλοντικών σχεδίων και προγραμματισμών, μεταθέτοντας το φταίξιμο στην αιώνια ανικανότητα των προηγούμενων και σε αυτήν την αθεράπευτη οικονομική κρίση που εξακολουθεί να μας πνίγει στα απόνερά της σαν τα ύδατα τής Στυγός. Η λύση βέβαια βρέθηκε, χάρη σε μυαλά που χρησιμοποιούν την εξουσία τους για να απαλλάσσονται από ευθύνες. Τεχνολογικής εμπνεύσεως και οργουελικής δυστοπικότητας, η «οργανωτικότητά» τους διατάσσει στο άψε – σβήσε μαζικές εκκενώσεις, αδιαφορώντας για περιουσίες που θα μπορούσαν να σωθούν με καλύτερο συντονισμό, και κόπους μιας ζωής που γίνονται στάχτη.
Σε αυτήν την κατάσταση ανοργανωσιάς που μαστίζει τους πυροσβεστικούς μηχανισμούς τους κράτους, αναλογίζομαι με ανησυχία τον κίνδυνο που διατρέχουμε ως πόλη από παρόμοια ανάφλεξη του περιαστικού δάσους – δασυλλίου μας, το οποίο, πυκνό και δυσπρόσιτο, είναι κατάφυτο από ιδιαίτερα εύφλεκτη κωνοφόρα βλάστηση. Μια και μόνο πρόχειρη ματιά αρκεί για να μας προβληματίσει όλους για το τι θα συμβεί στο ο μη γένοιτο ενδεχόμενο… σε αυτό το απευκταίο εάν…Η μοναδική προληπτική παρέμβαση που αχνοφαίνεται είναι η αντιπυρική ζώνη, σαν ανάμνηση περισσότερο στις διηγήσεις των παλαιοτέρων, παραδομένη πλέον στην εγκατάλειψη και το χορτάριασμα των χρόνων. Καμία πρωτοβουλία καθαρισμού δεν έχει σχεδιαστεί ούτε πραγματοποιηθεί, προκειμένου να απομακρυνθεί η πλεονάζουσα καύσιμη ύλη που έχει συσσωρευτεί, ως συνέπεια της φυσικής ανανέωσης του δάσους. Κάποιοι θα επικαλεστούν ανεπάρκεια πόρων, αναρμοδιότητα… τον κυκεώνα τής γραφειοκρατίας. Είναι οι ίδιοι που δεν παύουν να βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο, εμμονικά μοιραίοι και με τα χέρια ικετευτικά προτεταμένα στις πρόνοιες μιας πολυδαίδαλης κεντρικής διοίκησης, αδυνατώντας να συλλάβουν την αξία του προβλέπειν και προλαμβάνειν.
Στα δάση και τις περιουσίες που ρίχνονται στις φλόγες, η λύση δεν βρίσκεται σε μεγαλόστομες εξαγγελίες περί αποζημιώσεων, αναδασώσεων, και λοιπά τερτίπια επικοινωνιακού χαρακτήρα. Οι τοπικές κοινωνίες και οι Δήμοι είναι αυτοί που κατεξοχήν θα σηκώσουν το βάρος της επόμενης μέρας. Είναι αυτοί που εκ των πραγμάτων πρέπει να λειτουργήσουν ως προμετωπίδα στη μάχη της πυροπροστασίας, με εθελοντικές ομάδες πολιτών, σύγχρονα μέσα πυρανίχνευσης, συνεχή εκπαίδευση σε ειδικές συνθήκες πυρκαγιάς. Αν απαιτηθούν πρόσθετα κονδύλια πέραν του εκάστοτε προϋπολογισμού, να αναζητηθούν σε ευρωπαϊκά προγράμματα, χορηγίες, συμπράξεις, κι οτιδήποτε άλλο εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον.
Ο πολίτης οφείλει να έχει θέση και ρόλο. Ορισμένοι από τους ιθύνοντες μάλλον έχουν μπλέξει την πραγματικότητα με βιντεοπαιχνίδια, όπου ανθρωπάκια τρέχουν πάνω κάτω αλλόφρονα, σαν θηράματα κυνηγημένα από μηνύματα εκκένωσης. Περιβαλλόμενοι από δάση «φωτιάς», ας διατηρήσουμε τουλάχιστον τους πνεύμονες της λογικής μας καθαρούς…
*Ελεύθερος Επαγγελματίας
Δημοσιογράφος
