Ο Παναιτωλικός έκανε το καθήκον του με τον Απόλλωνα Σμύρνης, σε ένα παιχνίδι που δεν ήταν καλός και κινδύνεψε ακόμη και με ήττα, παίρνοντας ουσιαστικά παράταση ζωής μέχρι το επόμενο παιχνίδι.
Δυστυχώς η μοίρα του φετινού Παναιτωλικού είναι αυτή. Κανένα αποτέλεσμα απέναντι σε κανέναν αντίπαλο να μη θεωρείται φυσιολογικό, να μην έρχεται εύκολα και πλέον, σε αυτές τις τελευταίες αγωνιστικές της ψυχοφθόρας διαδικασίας των play out να μην θεωρείται ως τίποτα παραπάνω από μία παράταση ζωής, έως ότου τελεσφορήσει αν ο «ασθενής» θα βρίσκεται και του χρόνου στη Super League 1 ή όχι…
Άλλωστε αυτό είναι ο φετινός «Τίτορμος». Ένας «ασθενής» ο οποίος το καλοκαίρι δεν έμαθε τίποτα από την προηγούμενη σεζόν, έκανε τα ίδια λάθη, περίμενε τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου για να πάρει το «φιλί της ζωής» με τις όποιες μεταγραφικές κινήσεις και αυτές στην πλειοψηφία τους αποδείχθηκαν κατώτερες των περιστάσεων.
Χρόνος για θριαμβολογίες δεν υπάρχει. Άλλωστε έτσι όπως ήρθε αυτή η νίκη, με αυτή την εμφάνιση, κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον αφελές. Παρόλα αυτά, στο σημείο που βρίσκεται αυτή τη στιγμή η ομάδα, σημασία έχει η νίκη, όπως και αν έρθει, με όποιον τρόπο ή σκορ και τίποτα άλλο.
Από εκεί και πέρα, η ΑΕΛ αγωνίζεται σήμερα και μετά τη λήξη της αναμέτρησης των «βυσσινί» θα είναι γνωστό αν η νίκη των «καναρινιών» έχει αντίκρισμα και στη βαθμολογική θέση τους ή όχι. Σε κάθε περίπτωση, συνδυάστηκε με «στραβοπάτημα» του ΟΦΗ και ήδη υπάρχει βαθμολογικό και ψυχολογικό όφελος για τον Παναιτωλικό.
Χρειάζεται τουλάχιστον άλλες δύο νίκες για να ελπίζει
Η ομάδα του Αγρινίου με αυτό το «τρίποντο» έκανε το πρώτο βήμα και έφτασε τους 24 βαθμούς, αλλά για να ελπίζει στα εναπομείναντα παιχνίδια, βάσει των αποτελεσμάτων που ενδεχομένως θα φέρουν οι ανταγωνιστές της, θέλει τουλάχιστον άλλες δύο νίκες για να φτάσει τους 30, ενώ ακόμη και έτσι δεν αποκλείεται να παίξει μπαράζ για την παραμονή.
Αυτό γίνεται ακόμη χειρότερο αν σκεφτεί κάποιος ότι την τελευταία αγωνιστική παίζει εκτός έδρας με έναν εξ αυτών των ανταγωνιστών (ΟΦΗ) και σε ενδεχόμενη ήττα με περισσότερα από ένα τέρμα διαφορά, χάνει και το πλεονέκτημα των μεταξύ τους αγώνων (μία ισοπαλία και μία νίκη για τον Παναιτωλικό στην κανονική διάρκεια). Σε περίπτωση ήττας με ένα γκολ διαφορά, στην ισοβαθμία ο Παναιτωλικός παραμένει πάνω από τον ΟΦΗ διότι τερμάτισε μία θέση παραπάνω στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος.
Φαίνεται πόσο του έλλειψαν κάποιοι παίκτες
Ο Ματσόλα είναι γνωστό από την πρώτη στιγμή ότι αποκτήθηκε για βασικός φέτος και έδειξε από το πρώτο κιόλας παιχνίδι (στο Ηράκλειο με το κερδισμένο πέναλτι και τη γενικότερη παρουσία του κόντρα στον ΟΦΗ την 1η αγωνιστική) ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά. Δυστυχώς, φέτος ήταν «γυάλινος», για πρώτη φορά στην καριέρα του, αφού ανεξαρτήτως αν το βιογραφικό του είναι αυτό ενός μεγάλου σκόρερ ή όχι (δεν είναι), ουδέποτε έμεινε στα «πιτ» για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Από εκεί και πέρα ο Μπαρμπόσα είναι δεδομένα ένας εξαιρετικός αριστερός εξτρέμ, ακόμη και στα 33 του χρόνια και το απέδειξε με την παρουσία του όταν πέρασε ως αλλαγή και από σπόντα βρέθηκε στο αριστερό άκρο του γηπέδου, όπου έκανε την προσποίηση πριν την εξαιρετική σέντρα του Ντάλσιο στον Ματσόλα για το 1-0.
Πρέπει να τονιστεί όμως ότι ο Μπαρμπόσα, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «δεκάρι», ούτε δεξί εξτρέμ και σε όσα παιχνίδια επιλέχθηκε από τον Δέλλα για αυτές τις θέσεις (στην πλειοψηφία δηλαδή) «χάνεται» στο γήπεδο και δεν αποδίδει.
Το ίδιο ισχύει και για τον Μεντόσα ο οποίος είναι ο μόνος φέτος που απέδωσε δημιουργικά ως «δεκάρι» και χάνεται όταν χρησιμοποιείται στα άκρα (ειδικά δεξιά).
Στα άκρα της άμυνας η «Αχίλλειος πτέρνα» του
Το μεγαλύτερο δυσαναπλήρωτο κενό που δεν φρόντισε να καλύψει τον Ιανουάριο, ήταν αυτό στα άκρα της άμυνας και κυρίως στο αριστερό. Άλλωστε κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει ότι στο δεξί όπου υπάρχει πληθώρα επιλογών, θα τραυματιζόντουσαν ταυτόχρονα και για όλο το υπόλοιπο πρωτάθλημα Τζανακάκης και Λιάβας, με τον Τσιγγάρα να ακολουθεί.
Ο Βάντερσον αξιοποιείται σαν στόπερ όταν είναι διαθέσιμος, ο Περέιρα δείχνει ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτό το επίπεδο και ο Παρράς περιμένει μεταγραφή στην ΑΕΚ (για να δούμε) και είναι παραγκωνισμένος από το καλοκαίρι.
Στο δεξί άκρο ο Μανθάτης κάλυψε επαρκώς το κενό αν και δεν είναι η θέση του, έχοντας μάλιστα πάνω του τον πιο επικίνδυνο ποδοσφαιριστή του Απόλλωνα (Μπεντινέλι). Τι γίνεται όμως με το αριστερό;
Αν ο Περέιρα συνεχίσει να αγωνίζεται όπως στα προηγούμενα παιχνίδια, τότε η επιστροφή του Βάντερσον και μάλιστα στην φυσική του θέση, παρά τα 37 του χρόνια, είναι μονόδρομος. Όσο για τον Ντάλσιο, δεν είναι αριστερό μπακ, δεν είναι «κόφτης», δεν είναι κεντρικός μέσος και τέλος, σίγουρα δεν είναι αρκετός ως «δεκάρι».
Που μπορεί να αξιοποιηθεί; Η αλήθεια είναι ότι έχει πάρει τις ευκαιρίες του και έχει αποδειχθεί ότι παρά το γεγονός ότι ξέρει μπάλα, δεν του ταιριάζει ο Παναιτωλικός. Σε αυτόν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό το γκολ του Ματσόλα (ή αυτογκόλ Λισγάρα, όπως θέλετε) αφού η σέντρα του Πορτογάλου ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ. Αρκεί όμως αυτό για έναν παίκτη που έχει αγωνιστεί βασικότατος για δύο σεζόν χωρίς να προσφέρει σχεδόν τίποτα σε όποια θέση και αν αγωνίστηκε;
Μακάρι να έχει ανάλογη συνέχεια μέχρι τέλους και αν υπάρξει «happy end», η συζήτηση να γίνεται σε εντελώς διαφορετική βάση.
Μπάμπης Τσιρώνης
