Ο Λούρος είναι αγαπημένος προορισμός για εμάς και τα παιδιά μας. Τα παιδιά παίζουν με την αγαπημένη τους άμμο και τα νερά είναι ρηχά, κάτι που το καθιστά ιδανικό προορισμό για οικογένειες.

Μια πανέμορφη, αμμώδης παραλία, από τα λίγα μέρη στην Ελλάδα με αμμοθίνες. Πρόκειται για μια από τις πιο γνωστές παραλίες του νομού, καθώς χιλιάδες κόσμου από την Αιτωλοακαρνανία και όχι μόνο, την επισκέπτονται.

Η 17 χιλιομέτρων παραλία διαθέτει και μαγαζιά-beach bars, τα οποία προσφέρουν αρκετά καλή ποιότητα υπηρεσιών, που έχει ανέβει ιδιαίτερα τα τελευταία, ειδικά, χρόνια.

Αυτό, όμως, που δυστυχώς παρατηρήσαμε -και που παρατηρούμε κάθε χρόνο- είναι η κατάσταση της παραλίας όσον αφορά “αυτά που αφήνει πίσω του” το πολιτισμένο ον που λέγεται άνθρωπος.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στα “κλασικά” σκουπίδια πάνες, μπουκαλάκια, τενεκεδάκια, γόπες τσιγάρων (αχ αυτές οι γόπες!). Μιλάω για ξύλα, παλέτες, τσιμεντόλιθους, σπασμένα γυαλιά, σίδερα, σκοινιά, σκίαστρα παλιά, παρατημένα, “λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα”.

Πριν περίπου ένα μήνα η αντιδήμαρχος Οινιαδών, κυρία Γούργαρη, είχε προβεί στην ακόλουθη ανακοίνωση:

“Στο πλαίσιο της προετοιμασίας της παραλίας του Λούρου για την επερχόμενη θερινή περίοδο ο Δήμος προτίθεται να προβεί σε εκτεταμένο καθαρισμό της παραλίας με ειδικά μηχανήματα, πάντα με σεβασμό προς το περιβάλλον.

Παρακαλούνται όλοι οι επαγγελματίες αλλά και οι ιδιώτες οι οποίοι έχουν στην περιοχή αντικείμενα τα οποία μπορεί να παρεμποδίσουν τον καθαρισμό να τα απομακρύνουν για να μπορέσουν τα μηχανήματα να εργαστούν απρόσκοπτα. Οι εργασίες καθαρισμού είναι προγραμματισμένες να ξεκινήσουν μέσα στο τρίτο δεκαήμερο του Απρίλη.“

Δυστυχώς, η επίσκεψή μας στην παραλία δεν φανέρωσε κανέναν καθαρισμό.

Την περισσότερη από την ώρα που βρισκόμασταν εκεί προσπαθούσαμε να προστατεύσουμε τρία παιδιά που ήθελαν να παίξουν στην άμμο, να μαζέψουν κοχύλια, αλλά κινδύνευαν να γυρίσουν σπίτι με τραυματισμό.

Εκεί που έσκαγε το κύμα ήταν μισοβυθισμένη μια τσιμεντόπλακα, που τυχαία (και πάλι καλά) ανακάλυψα εγώ και όχι τα παιδιά, οπότε ήμουν εγώ αυτή που χτύπησα.

Σε μικρή απόσταση από εμάς ήταν ένα τροχόσπιτο με Γάλλους. Σίγουρα μαγεμένοι από τη φυσική ομορφιά της περιοχής, σίγουρα, όμως, όχι για τη “διαδρομή survivor” που έπρεπε να κάνουν για να φτάσουν στην παραλία, προσπερνώντας λάστιχα και παλέτες!

Δε θα κατηγορήσω τη δημοτική αρχή.

Ίσως έχει ευθύνες για πολλές παραλείψεις και κακές αποφάσεις, όμως τα αντικείμενα που είναι πεταμένα είναι ευθύνη δική μας.

Είναι ευθύνη δική μας που θέλουμε να κάνουμε κατασκευές και όμορφα ιδιωτικά σκίαστρα για να απολαμβάνουμε το μπάνιο μας, αλλά όταν τα μπάνια σταματήσουν, τα παρατάμε εκεί στο έλεος των καιρικών συνθηκών!

Είναι ευθύνη δική μας που δε μας ενδιαφέρει ποιος θα επισκεφθεί το σημείο μετά από εμάς.

Είναι ευθύνη δική μας που θεωρούμε τον εαυτό μας ως το κέντρο του κόσμου.

Η παραλία του Λούρου προστατεύεται από το 1974 από τη Σύμβαση RAMSAR, γεγονός που πιστοποιεί τη μοναδικότητα και την αδιαμφισβήτητη αξία του τόπου ως βιότοπου και χώρου οικολογικά ομοιότυπου με τον υγροβιότοπο του Μεσολογγίου.
Η χλωρίδα της περιοχής περιλαμβάνει δάφνες, κέδρους, κρίνα της άμμου και αρμυρίκια, ενώ η πλούσια πανίδα της πλήθος πουλιών, όπως πελεκάνων, πελαργών, αγριόχηνων, καρδερίνων, κοτσυφιών, αηδονιών, ακόμα και άγρια άλογα που ζουν στον υγρότοπο της ευρύτερης περιοχής.

Θα μπορούσε η ανθρώπινη παρουσία να σέβεται το περιβάλλον και να συνυπάρχει αρμονικά. Θα μπορούσε. Θα το κάνει όμως;

Βάσω Ζ. Νικολογιάννη

Πηγή: etoliko.gr