Στο Δημοτικό Συμβούλιο Αμφιλοχίας συζητήθηκε την περασμένη Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου η καταγγελία 16 πολιτών στην Αμφιλοχία που ζητούν διαπλάτυνση του δρόμου που βρίσκεται απέναντι από το Κέντρο Υγείας Αμφιλοχίας και φτάνει μέχρι το δασύλλιο (μεταξύ των Ο.Τ. 98, 99, 102, 151 και 103).

Όπως αναφέρουν οι κάτοικοι της περιοχής στην καταγγελία τους, σε αιτήματα που κατέθεσαν στην Πυροσβεστική Υπηρεσία Αμφιλοχίας και στο ΕΚΑΒ, έλαβαν σχετικές απαντήσεις για τη στενότητα του δρόμου που δεν επιτρέπει την πρόσβαση στα οχήματα των υπηρεσιών και ως εκ τούτου υπάρχει μεγάλος κίνδυνος σε περίπτωση εκδήλωσης πυρκαγιάς στο σημείο ή άμεσης ανάγκης μεταφοράς ασθενούς σε νοσηλευτικό ίδρυμα.

Μάλιστα στην καταγγελία τους τονίζουν ότι ζουν με τον φόβο ότι θα θρηνήσουν θύματα αν υπάρξει φωτιά ή παρουσιαστεί ανάγκη μεταφοράς ασθενούς στο νοσοκομείο.

Το θέμα, όπως αναμενόταν, έφτασε στο δημοτικό συμβούλιο για συζήτηση ως προ ημερήσιας διάταξης και τον λόγο έλαβαν αρκετοί δημοτικοί σύμβουλοι οι οποίοι ρώτησαν τη δημοτική αρχή σχετικά με το αίτημα των κατοίκων.

Τελικά την απάντηση κλήθηκε να δώσει ο Δήμαρχος Γιώργος Κατσούλας, ο οποίος στην τοποθέτησή του ξεκαθάρισε ότι σε ένα κομμάτι του δρόμου, στο οποίο επιτρέπουν οι ιδιοκτήτες, θα γίνει διαπλάτυνση, αλλά σε ένα ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι, στο οποίο οι ιδιοκτήτες δεν το επιτρέπουν, η μόνη επιλογή του δήμου είναι να προχωρήσει σε πράξη αναλογισμού.

Όπως ανέφερε πάντως, η πράξη αναλογισμού είναι μία διαδικασία η οποία στην Ελλάδα δεν προχωράει και μάλιστα τόνισε ότι όταν ανέλαβε η δημοτική αρχή, βρήκε από την προηγούμενη, πράξη αναλογισμού οκτώ, δέκα ή και δώδεκα χρόνων που δεν προχωρά.

Αναλυτικά ολόκληρη η τοποθέτηση του Δημάρχου Αμφιλοχίας:

«Και εγώ θεωρώ ότι αυτά τα θέματα είναι των υπηρεσιών, αλλά επειδή είναι γενικότερο το πρόβλημα και δεν υπάρχει μόνο αυτή η αίτηση, στην Αμφιλοχία κυρίως, πρόκειται για έναν παλιό οικισμό.

Υφίσταται από τον 19ο αιώνα, όταν δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και δεν υπήρχε πρόβλεψη. Τόσο σε αυτή τη γειτονιά, όσο και σε άλλες, δεν υπάρχει δρόμος. Αυτά τα σπίτια βρίσκονται απέναντι από το Κέντρο Υγείας. Όχι αυτά που βλέπουν στην Εθνική Οδό, τα πίσω σπίτια. Εκεί είναι η παλιά Αμφιλοχία. Υπάρχουν κάτι παλιά σοκάκια.

Όλοι έχουν δικαίωμα στην πρόσβαση, αλλά δεν πρέπει να χαϊδεύουμε πάντα τα αφτιά των συμπολιτών μας. Θα πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι κάτι πρέπει να δώσεις για να πάρεις.

Όταν κάποιος έχει τον φράχτη του, τη μάντρα του, και δεν θέλει να του αγγίξεις ούτε ένα πασάλι, και κάνεις πράξη αναλογισμού και κάνει ένσταση και πάει πίσω πίσω πέντε χρόνια και δέκα χρόνια, είναι λογικό ότι θα έχουμε αυτή την κατάσταση. Δεν υπήρχαν δρόμοι πριν από 50 ή 100 ή 200 χρόνια. Όπου ανοίχτηκαν δρόμοι, κάποιος έδωσε από το χωράφι του. Κάποιος έδωσε από το οικόπεδό του. Κάποιος έκανε ένα βήμα πίσω για να περνάει ο επόμενος.

Σε αυτή την περίπτωση, το είδαμε από την πρώτη στιγμή γιατί το γνωρίζουμε το θέμα. Το θέμα αυτής της περιοχής είναι πολύ σοβαρό. Έχουν δίκιο οι κάτοικοι που διαμαρτύρονται. Το σχέδιο πόλης της Αμφιλοχίας υπάρχει από τις αρχές του 20ου αιώνα. Δεν άνοιξε ποτέ ο δρόμος εκεί. Υπάρχει σχέδιο πόλης του 1970. Δεν άνοιξε ποτέ ο δρόμος εκεί. Έγινε σχέδιο πόλης το 1988, το σημερινό σχέδιο που υπάρχει εδώ και 33χρόνια, αλλά πάλι δεν άνοιξε ποτέ δρόμος εκεί. Για να ξέρουμε τι συζητάμε όταν λέμε για τα ασθενοφόρα και τα οικοδομικά υλικά. Δεν άνοιξε ποτέ δρόμος εκεί, δεν υπήρχε ποτέ και δεν έκλεισε σήμερα.

Όταν ξεκινήσαμε, ήρθε μια ομάδα κατοίκων, συζητήσαμε και πήγαμε και το είδαμε. Και εγώ ο ίδιος, ως μηχανικός περισσότερο και όχι ως δήμαρχος. Διαπιστώσαμε το πρόβλημα και ξεκινήσαμε τη διαδικασία. Ποια είναι λοιπόν η διαδικασία. Αφήνουν οι ιδιοκτήτες και μπαίνει ο δήμος και κάνει έργο ή κάνει πράξη τακτοποίησης και αναλογισμού, η οποία όμως είναι μια βασανιστική διαδικασία και στην Ελλάδα δεν προχωράει.

Εμείς βρήκαμε πράξη αναλογισμού που είχε ξεκινήσει η προηγούμενη δημοτική αρχή, και πολύ καλά έκανε αφού ήθελε να ανοίξει ο δρόμος, πριν από οκτώ χρόνια, δέκα χρόνια, δώδεκα χρόνια… και δεν προχωράει. Γιατί δεν προχωράει; Στην Ελλάδα το σύνταγμα προστατεύει το δημόσιο συμφέρον, αλλά προστατεύει και την ιδιωτική ιδιοκτησία. Αυτό είναι το σύνταγμα και αυτοί οι κανόνες του. Και είναι τόσο προστατευτικό που δημιουργεί προβλήματα στις διαδικασίες.

Προφανώς και οι αντίστοιχες υπηρεσίες δεν είναι αρκετά δυνατές για να ανταπεξέλθουν, αλλά δεν φταίει αυτό. Οι πράξεις αναλογισμού δεν προχωρούν. Εμπλέκονται δεκάδες εκατοντάδες ιδιοκτήτες. Ένας είναι στην Αυστραλία, ένας στη Νέα Ζηλανδία, ένας στην Αμερική… Πρέπει να του τοιχοκολλήσεις και να του επιδώσεις με δικαστικό επιμελητή τα χαρτιά. Ένα λάθος να έχει γίνει σε ένα νούμερο, σε ένα τηλέφωνο, σε ένα πατρώνυμο, αρχίζει η διαδικασία απ’ την αρχή.

Γι’ αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση εμείς κάναμε μία προσπάθεια κατόπιν συνεννόησης με τους κατοίκους, παρακαλώντας να μας αφήσουν να περάσουμε. Ευτυχώς κάποιοι από αυτούς είναι θετικοί. Γίνεται η μελέτη από την τεχνική υπηρεσία για να βγάλουμε έργο. Στο κομμάτι στο οποίο επιτρέπουν οι κάτοικοι, θα το εφαρμόσουμε πολύ νωρίτερα. Είναι 200 μέτρα ο δρόμος. Στα πρώτα 50 ή 70, μέχρι εκεί που θα μας αφήσουν θα το φτιάξουμε. Στο κομμάτι που δεν μας αφήνουν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Θα πάμε με τις νόμιμες διαδικασίες, οι οποίες, ήταν το ευκολότερο για τη διοίκηση αυτή, αλλά και για όλες τις διοικήσεις των δήμων.

Για παράδειγμα, ήρθε το αίτημα αυτό, ξεκινάμε μία διαδικασία και άστη να τρέχει. Πέντε, δέκα χρόνια… Πέρασαν οι εκλογές. Πέρασαν και οι επόμενες. Δεν είναι για να κοροϊδεύουμε τον κόσμο. Εμείς ήρθαμε σε προσωπική επαφή με έναν – έναν τους γείτονες. Και η τεχνική υπηρεσία και ο δήμος. Παρακαλέσαμε να μας αφήσουν.

Σε ένα σημείο θα προχωρήσει το έργο. Όπου δεν αφήνουν οι γείτονες, δεν έχουμε άλλη επιλογή από την πράξη αναλογισμού. Για όλη την Αμφιλοχία, έχει γίνει ένα σχέδιο από το 1988 στο οποίο δεν έγινε ποτέ πράξη αναλογισμού. Έγινε στην επέκταση του σχεδίου πόλης το 1988.

Για να πούμε ότι αύριο θα κάνουμε μία πράξη αναλογισμού, για όλα τα σπίτια, γιατί δεν είναι καλύτερος ένας δημότης που γκρινιάζει, από έναν που δεν γκρινιάζει, θέλουμε στον επόμενο προϋπολογισμό επιπλέον 300.000 ευρώ σε τοπογραφικά. Όσα δηλαδή έχουμε για να κάνουμε τεχνικό πρόγραμμα και να κάνουμε όλες τις υπηρεσίες σε όλο το δήμο.

Μπορούμε να πάρουμε απόφαση να κάνουμε ένα τέτοιο πράγμα, το οποίο θα τελεσφορήσει μετά από οκτώ και δέκα χρόνια; Δεν νομίζω… Οπότε θα ενεργήσουμε επιλεκτικά και στα πιο κρίσιμα σημεία».

Δείτε ολόκληρη τη συζήτηση του θέματος στο video που ακολουθεί, από το 19:50 έως το 36:37: