Αποκαταστάθηκε πλήρως από τις 8:00 το πρωί της Πέμπτης 27 Ιανουαρίου η κυκλοφορία στην Αττική Οδό, όπως ενημέρωσε η εταιρεία.

Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της, «οι διελεύσεις θα πραγματοποιηθούν άνευ καταβολής διοδίων έως και την Κυριακή 30 Ιανουαρίου και ώρα 23:59».

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

«Η Αττική Οδός ενημερώνει ότι από την Πέμπτη 27/01 στις 8:00 το πρωί θα τεθούν σε λειτουργία και τα υπόλοιπα τμήματά της, με την κυκλοφορία να αποκαθίσταται πλήρως σε όλο το μήκος του αυτοκινητόδρομου. Οι διελεύσεις θα πραγματοποιηθούν άνευ καταβολής διοδίων έως και την Κυριακή 30 Ιανουαρίου και ώρα 23:59, προς διευκόλυνση όλων των οδηγών λόγω των συνεχιζόμενων προβλημάτων σε περιφερειακές οδούς.

Επισημαίνεται επίσης ότι βρίσκεται σε εξέλιξη η επιχείρηση απεγκλωβισμού και μεταφοράς εκτός Αττικής Οδού των εναπομεινάντων οχημάτων. Η επιχείρηση αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί το πρωί με τη μεταφορά των οχημάτων σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο του parking Αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος» πίσω από τα καταστήματα ΙΚΕΑ και ΚΩΤΣΟΒΟΛΟΣ, στα Σπάτα. Προς διευκόλυνση των ιδιοκτητών τους, οι οποίοι παρακαλούνται να τα παραλάβουν, πραγματοποιούνται δρομολόγια προς το σημείο, σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας, μέσω οχημάτων που εκκινούν από τον κόμβο της Λ. Κηφισίας («Δαχτυλίδι») από τις 9:00 έως τις 19:00».

Μηνύσεις και αγωγές κατά της Αττικής Οδού ετοιμάζουν 2.000 πολίτες που εγκλωβίστηκαν

Όπως σημειώνεται στο δημοσίευμα του «Πρώτου Θέματος», μηνύσεις και αγωγές σε βάρος της Αττικής Οδού καταθέτουν δύο από τους χιλιάδες πολίτες που εγκλωβίστηκαν τη Δευτέρα στον αυτοκινητόδρομο κατά τη διάρκεια της χιονοθύελλας.

Μέσα από τις μαρτυρίες τους στο protothema.gr, ξεδιπλώνουν το δραματικό σκηνικό και τις ώρες αγωνίας που έζησαν για ώρες αβοήθητοι στο χιόνι και το κρύο, ενώ δηλώνουν αποφασισμένοι να διεκδικήσουν αποζημιώσεις μέσω της δικηγορικής εταιρείας του κ. Γιάννη Μαρακάκη. «Ήταν ένα σκηνικό πολέμου. Μέχρι τις 4 που έμεινα στο ταξί, καθόμασταν και παγώναμε και λέγαμε «θα πεθάνουμε από το κρύο». Πονούσε όλο το σώμα. Κάποια στιγμή στις 4 τα ξημερώματα, περνάει ένας αστυνομικός και μας λέει «παιδιά, μάλλον» είπε μάλλον χωρίς να είναι σίγουρος γιατί και εκείνοι δεν είχαν ενημέρωση «περνάει ένας συρμός που οδηγεί τους ανθρώπους στο αεροδρόμιο».

Και έτσι πήρα την απόφαση να βγω να περπατήσω μέσα στο χιόνι μέχρι τον σταθμό. Και φθάνω εκεί και δεν υπήρχε ψυχή και αρχίζω απελπισμένη να χτυπάω τα τζάμια των αμαξιών, που ήταν παρατημένα τα περισσότερα για να δω αν υπάρχει κάποιος άνθρωπος να με βάλει μέσα στο αμάξι.

Δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω στο ταξί. Θα είχα ξεψυχήσει στο δρόμο από το κρύο. Ευτυχώς βρήκα μια κοπέλα που με έβαλε στο αμάξι και μετά από 40 λεπτά, είδα τον προαστιακό να περνάει, βγήκα έξω φώναξα και έτρεχα.

Πήδηξα τις γραμμές για να μπω. Είδα ανθρώπους να τρέχουν αλλόφρονες να προλάβουν να μπουν να σωθούν…» περιγράφει η κυρία Μαρία Ράλλη, υπάλληλος σε εμπορικό κέντρο στην περιοχή του αεροδρομίου ενώ ο κ. Αθανάσιος Οικονόμου, ιδιοκτήτης οδηγός ταξί αναφέρει «Ήμουν εγκλωβισμένος από τη μια παρά είκοσι το μεσημέρι μέχρι τις έξι το πρωί. Είμαι 52 ετών και αντιμετωπίζω προβλήματα υγείας. Κολπική μαρμαρυγή, πίεση και σάκχαρο. Λαμβάνω αγωγή. Δεν είχα ούτε τα χάπια μου μαζί όμως δεν έχασα την ψυχραιμία μου. Ένιωθα κάτι κράμπες στα πόδια μου όμως προσπάθησα να το διαχειριστώ. Ήταν τραγική η κατάσταση. Αισθανόμουν να μουδιάζουν τα πόδια και το στήθος μου και προσπάθησα να χαλαρώσω. Οι κουβέρτες δεν ήρθαν ποτέ…».

14 ώρες – «Βγες έξω κάνε κουράγιο και τρέξε να σωθείς. Αν μείνεις εδώ μέσα περιμένοντας τις κουβέρτες θα πεθάνεις»

Η περιγραφή της κυρίας Ράλλη για τα όσα βίωσε την Δευτέρα, την ημέρα του σφοδρού περάσματος της «Ελπίδας» κόβει την ανάσα. «Μετά την έκτακτή ανακοίνωση και το κλείσιμο του εμπορικού κάλεσα ταξί γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να φύγουμε. Είχαν παγώσει όλες οι συγκοινωνίες. Πήρα ένα ταξί με προορισμό τους Αγίους Αναργύρους γα να επιστρέψω στο σπίτι μου. Μέχρι να φθάσουμε στην Κάντζα, η Αττική Οδός δεν είχε χιόνι να παγώσεις, να εγκλωβιστείς. Μπήκαμε γύρω στη μια και κάτι και μας έκαναν σήμα να περάσουμε. Δεν πληρώσαμε. Και στις 2 σταματήσαμε στην Κάντζα γιατί είχε μποτιλιάρισμα. Είχε γίνει ήδη το τροχαίο με τις νταλίκες που δίπλωσαν. Και από τις 2 το μεσημέρι μέχρι τις 4 τα ξημερώματα που βγήκα από το αμάξι ήμασταν καθηλωμένοι εκεί.

β. Ήμουν σε ταξί με τον οδηγό ο οποίος ήταν μεγάλος σε ηλικία και δεν είχε νερό να πάρει τα χάπια της καρδιάς του. Και πήραμε και έναν άλλο άνθρωπο στο ταξί ο οποίος είχε μείνει από λάστιχο .Ήταν ένας άνθρωπος που υπέφερε από άσθμα. Δεν είχαμε τροφή, ούτε νερό. Κινδυνεύαμε να μείνουμε από βενζίνη και ανάβαμε ελάχιστα το καλοριφέρ, ανά μιάμιση ώρα για ένα λεπτό, για να μην πεθάνουμε από το κρύο. Ήταν ένα πολεμικό σκηνικό. Κάποια στιγμή είδαμε ανθρώπους να παρατάνε τα αμάξια τους και να φεύγουν στο κρύο. Δεν είχαμε καμία ενημέρωση. Ο,τι ακούγαμε από το ράδιο και από τους δικούς μας ανθρώπους που μας καλούσαν για ελάχιστα λεπτά, γιατί κινδυνεύαμε να μείνουμε από μπαταρία για να μας πουν τι μάθαιναν.

Για τη φυσική ανάγκη βγαίναμε έξω με το χιόνι να φθάνει μέχρι την κοιλιά. Κατουριόμασταν πάνω μας και ξαναμπαίναμε στο αμάξι.

Οι γυναίκες προσπαθούσαμε να καλυφθούμε όσο γινόταν γιατί ήμασταν σε κοινή θέα. Είχες παγώσει σε τέτοιο βαθμό που σκεφτόσουν να βγεις έξω να κάνεις τη φυσική σου ανάγκη. Εγω η ίδια έκανα τη φυσική μου ανάγκη πάνω μου. Βγήκα έξω και το χιόνι έφθανε μέχρι την κοιλιά…» περιγράφει η υπάλληλος και συνεχίζει «Ακούσαμε ότι έχει επιστρατευτεί ο στρατός και γύρω στη μιάμιση ώρα είδαμε φώτα. Γύρω στις 2:30 και επειδή οι άνθρωποι μέσα στο ταξί ήταν μεγάλης ηλικίας, αποφάσισα να βγω να ρωτήσω να δω τι γίνεται. Πήγα εγώ γιατί ο οδηγός είχε την καρδιά του. Μου έδωσαν τρία κρουασάν, κουβέρτες δεν τους είχαν προμηθεύσει. Μας ρώτησαν απλά που βρισκόμασταν για να έρθουν μετά και δεν ήρθαν ποτέ. Μέχρι τις 4 που έμεινα στο αμάξι καθόμασταν και παγώναμε και λέγαμε θα πεθάνουμε από το κρύο. Πονούσε όλο μας το σώμα.

Κάποια στιγμή στις 4 το πρωί, περνάει ένας αστυνομικός και μας λέει «παιδιά, μάλλον» είπε μάλλον χωρίς να είναι σίγουρος γιατί και εκείνοι δεν είχαν ενημέρωση και μας λέει «περνάει ένας συρμός που οδηγεί τους ανθρώπους στο αεροδρόμιο». Και έτσι πήραν την απόφαση να βγω να περπατήσω μέσα στο χιόνι μέχρι τον σταθμό. Και φθάνω εκεί και δεν υπήρχε ψυχή και αρχίζω απελπισμένη να χτυπάω τα τζάμια των αμαξιών που ήταν παρατημένα τα περισσότερα για να δω αν υπάρχει κάποιος άνθρωπος να με βάλει μέσα στο αμάξι.

Δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω στο ταξί. Θα είχα ξεψυχήσει στο δρόμο από το κρύο. Ευτυχώς βρήκα μια κοπέλα που με έβαλε στο αμάξι και μετά από 40 λεπτά, είδα τον προαστιακό να περνάει, βγήκα έξω φώναξα και έτρεχα. Πήδηξα τις γραμμές για να μπω. Είδα ανθρώπους να τρέχουν αλλόφρονες να προλάβουν να μπουν να σωθούν. Και φθάσαμε στο αεροδρόμιο. Εκεί είδαμε αστυνομικούς και τους ρωτήσαμε αν θα μας οδηγήσουν σε καποιο κατάλυμα. Αν θα μας δώσουν νεράκια ή κουβέρτες, γιατί πονούσαμε από το κρύο. Αλλά δεν είχαν ενημέρωση. Μας έδωσαν ένα κουπόνι με ένα ευρώ – που αργότερα άκουσα ότι ήταν δέκα – δεν μπήκα καν στη διαδικασία να το δω, να το εξαργυρώσω, γιατί ήμουν σε κακή κατάσταση. Είχα πέντε ευρώ μετρητά πάνω μου και πήρα ένα νερό και παυσίπονα γιατί είχα ανεβάσει πυρετό και πονούσα αφόρητα. Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν γύρω στις 3 τα ξημερώματα που περιμέναμε τις κουβέρτες που δεν ήρθαν ποτέ. Πονάγαμε. Ήταν αφόρητος ο πόνος. Νομίζαμε ότι θα πεθάνουμε από το κρύο. Κάποια στιγμή λύγισα. Με έπιασαν τα κλάματα και έλεγα «Παναγία μου θα πεθάνω». Και θύμωσα τόσο πολύ με τον εαυτό μου και λέω «Έχεις ένα παιδί στο σπίτι. Βγες έξω κάνε κουράγιο και τρέξε να σωθείς. Αν μείνεις εδώ μέσα περιμένοντας τις κουβέρτες θα πεθάνεις».
Και όπως ενημερώθηκα γιατί είχα κρατήσει επαφή με τον οδηγό του ταξί. Κάποια στιγμή γύρω στις 10 το πρωί που τον πήρα τηλέφωνο και τον ρώτησα αν ζει, εκείνη την ώρα τον απεγκλώβισαν. Οι κουβέρτες δεν έφθασαν ποτέ.

Και είπα στον εαυτό μου «Δεν μπορείς να κάτσεις να περιμένεις να πεθάνεις. Βγες έξω και δες τι μπορείς να κάνεις». Είχαμε απέναντι μας τα φώτα από το στρατό. Απέναντι βλέπαμε τα οχήματα να πηγαινοέρχονται και εμείς ήμασταν παγιδευμένοι. Θα μπορούσαν να κάνουν χίλια δυο πράγματα. Όχι τα παιδιά που ήταν εκεί. Αυτοί που έδιναν τις εντολές». Αναφερόμενη στο θέμα της προσφυγής στη δικαιοσύνη και των αποζημιώσεων η κυρία Ράλλη αναφέρει πως «Δεν είναι θέμα αποζημίωσης. Την επόμενη ημέρα ήμουν σε κατάσταση σοκ. Χθες όταν ξύπνησα και άρχισα να διαβάζω ξανάεζησα τον εφιάλτη. Δεν είναι θέμα αποζημίωσης είναι θέμα συλλογικής κινητοποίησης. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βρεθήκαμε εκεί δεν πρέπει να το αφήσουμε να περάσει έτσι αυτό. Δεν μπορεί να μην ανοίγει ρουθούνι, απλά με μια παραίτηση.

Πρέπει όλοι τουλάχιστον να κάνουμε μια μήνυση. Είναι αδιανόητο αυτό που συνέβη. Κινδυνεύσαμε να πεθάνουμε στην Αθήνα, στην Αττική οδό. Και αυτό δεν αποτιμάται. Βρεθήκαμε στα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Πρέπει όλοι να μιλήσουμε…»

«Έχω κολπική μαρμαρυγή και πίεση. Αισθανόμουν να μουδιάζουν τα πόδια και το στήθος μου…».

Και η μαρτυρία του ιδιοκτήτη ταξί κ. Αθανασίου Οικονόμου περιγράφει με τον πιο ανάγλυφο τρόπο την κατάσταση.

«Ήμουν εγκλωβισμένος από τη μια παρά είκοσι το μεσημέρι μέχρι τις έξι το πρωί. Είμαι 52 ετών και αντιμετωπίζω προβλήματα υγείας. Κολπική μαρμαρυγή, πίεση και σάκχαρο. Λαμβάνω αγωγή. Ξεκινήσαμε από το αεροδρόμιο με δυο πελάτες από ναυτιλιακή εταιρεία. Τους πήρα από το μεσημέρι γιατί ερχόταν από Ντόχα το αεροπλάνο και τα διόδια ανοικτά χωρίς να πληρώσουμε κάποιο αντίτιμο. Κάπου κοντά στο ύψος του Holiday σταματήσαμε από το μποτιλιάρισμα. Και από εκεί ξεκίνησε ο Γολγοθάς. Κάθε μια ώρα κάναμε 10-15 μέτρα. Και κάποια στιγμή φθάνουμε 200 μέτρα μετά το Holiday inn στο ύψος του Alpha και σταματάμε. Εκεί τερματίσαμε. Μείναμε μέχρι την άλλη μέρα το πρώι. Ειχε αφόρητο κρύο. Το αυτοκίνητο το αναβαμε κάθε μια ώρα για 1-2 λεπτά για να ζεσταθούμε και παράλληλα να μη μείνουμε από καύσιμα γιατί έμειναν πολλοί από καύσιμα και μείναμε εκεί όλη την ημέρα. Χωρίς να έρθει κάποιος να μας βοηθήσει. Μου έλεγαν οι δικοί μου ότι ακούνε ότι θα έρθει στρατός να μας βοηθήσει και τους ελεγα «Αποκλείεται. Εδώ που είμαστε δεν μπορεί να έρθει κανένας».

Δεν είχα ούτε τα χάπια μου μαζί όμως δεν έχασα την ψυχραιμία μου. Έχω κολπική μαρμαρυγή και πίεση, ένιωθα κάτι κράμπες στα πόδια μου όμως προσπάθησα να το διαχειριστώ. Ήταν τραγική η κατάσταση. Αισθανόμουν να μουδιάζουν τα πόδια και το στήθος μου και προσπάθησα να χαλαρώσω.… Οι κουβέρτες δεν ήρθαν ποτέ. Μόνο κάποια παιδιά φαντάροι που μας πρόσφεραν νερό και ένα μήλο. Προφανώς κάποιοι τυχεροί πήραν κουβέρτες, κάποιοι σάντουιτς, εμείς πήραμε μόνο νερά. Όταν έπεσε το σκοτάδι η κατάσταση έγινε πολύ άγρια. Ενώ βλέπαμε λίγο δρόμο και χιόνι, ξαφνικά το χιόνι έγινε πάνω από μισό μέτρο. Δεν μπορούσες ούτε να περπατήσεις. Ούτε να κάνεις τη φυσική σου ανάγκη. Ειδικά οι γυναίκες…» περιγράφει.

Η νομική άποψη

Ο κ. Γιάννης Μαρακάκης που εκπροσωπεί πολλούς από τους εγκλωβισμένους πολίτες της Αττικής οδού, επισημαίνει στο protothema.gr πως «Ο κόσμος πρέπει να αντιληφθεί ότι η ευθύνη της εταιρείας που λειτουργεί και συντηρεί την Αττική οδό είναι αναλλοίωτη και σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται στο ποσό των 2000 €.

Η πρόταση του κυρίου πρωθυπουργού για μια οριζόντια αποζημίωση των εγκλωβισμένων στην Αττική οδό αποτελεί – στο βαθμό που τηρηθεί από την ιδιωτική εταιρεία – ένδειξη καλών προθέσεων και μερικής παραδοχής της ευθύνης της.

Οι εγκληματικές όμως πράξεις και παραλείψεις των υπαιτίων της άνευ προηγούμενου μαζικής παγίδευσης ανθρώπων σε συνθήκες ψύχους πρέπει να αποκωδικοποιηθούν ώστε αφενός να αποδοθούν ευθύνες ποινικές και αφετέρου να αναζητηθεί αποζημίωση από κάθε έναν συμπολίτη μας . Στο πλαίσιο αυτό έχουμε ήδη απευθυνθεί σε ειδικούς πραγματογνώμονες συγκοινωνιολόγους για την ανάθεση ειδικής έρευνας και εξαγωγή συμπερασμάτων , παράλληλα με την έρευνα της Επιτροπής Διερεύνησης του Υπουργού Υποδομών και Μεταφορών όπως προβλέπεται στο αρ. 65 του Ν. 4663/2020 σχετικά με τη σύμβαση της Αττικής οδού με το ελληνικό δημόσιο.

Οι άνθρωποι είναι αυτοί που θα αξιώσουν αποζημίωση και αποκατάσταση της βλάβης τους. Όχι τα οχήματα . Κριτήριο της αποζημιωτικής ευθύνης δεν είναι το εισιτήριο και το αντίτιμο της χρήσης της Αττικής Οδού που αντιστοιχεί σε ένα όχημα . Αλλά τα βασανιστήρια που πέρασαν χιλιάδες συμπολίτες μας που εμπιστεύθηκαν τυφλά τον εμβληματικό οργανισμό που λέγεται Αττική οδός και υποτίθεται ότι – αν μη τι άλλο – εγγυάται την ασφάλεια του χρήστη.

Οι άνθρωποι αυτοί εκτέθηκαν σε πρωτοφανή κίνδυνο ζωης επειδή εμπιστεύθηκαν τυφλά μια εταιρεία που χρεώνει και εισπράτει καθημερινά δυσθεώρητα ποσά για να τη χρήση της Αττικής οδού. Οι ιστορίες των ανθρώπων που βίωσαν αδιανόητα πρωτοφανείς κακουχίες, που τσαλαπατήθηκε η αξιοπρέπεια τους , που κινδύνευσε η ζωη τους , που κυριεύτηκαν από φόβο ότι ίσως δεν υπάρχει αύριο , θα αξιολογηθούν έτσι ώστε τα θύματα να αποζημιωθούν όπως προβλέπει ο νόμος και η νομολογία μας και οι υπαίτιοι να τιμωρηθούν ώστε να μην ξανά κινδυνέψουμε από την ανοησία ή την αλαζονεία κανενός».