Γράφει ο Μιχάλης Τσαμπάς

Ο Παναιτωλικός σβήνει τα 96 κεράκια του και το Gazzetta κόβει ένα κομμάτι από την τούρτα της ιστορίας του που δεν έχει να κάνει με τα εντός γηπέδου δρώμενα, αλλά αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε φίλο της ομάδας.

Ο Γιούρι Γκαγκάριν κατέκτησε το διάστημα! Ο Δημήτρης Χορν κατέκτησε θέατρο και κινηματογράφο αποδεικνύοντας πως «ηθοποιός σημαίνει φως»! Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έγινε ο κυρίαρχος του Ευρωπαϊκού μπάσκετ κατακτώντας «ξανά και ξανά και ξανά» κορυφές σε εθνικό και ομαδικό επίπεδο. Η κούκλα Barbie κατέκτησε εκατομμύρια κοριτσίστικες καρδιές σε όλο τον κόσμο.

Η 9η μέρα του Μάρτη αποτελεί κοινή αφετηρία για όλους τους παραπάνω που για πολλούς και ξεχωριστούς λόγους πέρασαν στο πάνθεο της ιστορίας. Τότε γεννήθηκαν, από εκείνη την μέρα έπιασαν και ξετύλιξαν το χρυσό κουβάρι της ιστορίας τους.

Μια τέτοια μέρα, την 9η μέρα του Μάρτη στο μακρινό 1926… άνοιξε τα μάτια του και ο Παναιτωλικός. Δεν απέκτησε και πιθανότατα δεν θα αποκτήσει ποτέ την λάμψη όλων των παραπάνω. Δεν κατέκτησε… διαστήματα και χρυσές κορυφές. Δεν μονοπώλησε σε αγορές.

Δεν ήταν αυτός άλλωστε ο στόχος εκείνης της παρέας των επιφανών πολιτών του Αγρινίου που μια Τρίτη απόγευμα αποφάσισαν να ιδρύσουν τον Παναιτωλικό έχοντας ως μεγάλο σκοπό την «ανάπτυξιν και έντασιν Γυμναστικού και Αγωνιστικού φρονήματος, Την – ΗΘΙΚΗΝ – επίβλεψιν και την δυνατήν μετασχολικήν εκπαίδευσιν των ανηλίκων, δια παιδονομίας και ΕΣΠΕΡΙΝΩΝ ή κυριακών Σχολών!»

Ένα προνόμιο έχει ο Παναιτωλικός. Να έχει κατακτήσει όλες αυτές τις δεκαετίες τις καρδιές των χιλιάδων φίλων του. Καρδιές που χτυπούν στο Αγρίνιο, στην Αιτωλοακαρνανία, αλλά και σε άλλες γωνιές της Ελλάδας.

«Του Αγρινίου το καμάρι» σβήνει σήμερα 96 κεράκια σε μια τούρτα που δεν είχε πάντα γλυκιά γεύση. Πολλά από αυτά τα κεράκια έλιωσαν από πίκρα και άλλα δεν άναψαν καν, σε εποχές που ο Παναιτωλικός ήταν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Όταν… περνούσε τις μέρες του αδιάφορος και απαξιωμένος ακόμη κι από την ίδια την κοινωνία του Αγρινίου. Έστω κι αν για αυτή αποτελούσε πάντα σημείο αναφοράς μαζί με τον καπνό (που χάθηκε στη λήθη του χρόνου) και την ελιά. Τα μόνα «εξαγώγιμα» προϊόντα μιας ελληνικής περιοχής που συνήθως έμενε μακριά από τα κέντρα των αποφάσεων και μακριά από την εξέλιξη.

Bαδίζοντας προς τα 100 και κάνοντας ένα… ταμείο των 96 χρόνων ο Παναιτωλικός δεν έχει να καμαρώνει για κάποιο μεγάλο τίτλο που θα του άλλαζε τη μοίρα. Άλλωστε μόλις πριν από μερικές εβδομάδες, στη ρεβάνς με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, έφτασε μια ανάσα από την μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας του και την παρουσία του στα ημιτελικά του Κυπέλλου. Στιγμές έχουν να θυμούνται στο Αγρίνιο. Την παρουσία τους στην (τότε) Ά εθνική στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και μετά χρόνια δύσκολα και πέτρινα.

Ωσπου φτάσαμε στα σύγχρονα. Το «θρυλικό» μπαράζ της Νέας Σμύρνης, η φιέστα με τον Διαγόρα και η μετέπειτα άνοδος στην Α΄εθνική μετά από 34 χρόνια, ένα ακόμη «κάτι σαν μπαράζ» στο Πανθεσσαλικό κόντρα στο Βόλο κι άλλες μικρές στιγμές ή μεγάλες νίκες. Αναφορές που στο Πανελλήνιο δεν λένε και τίποτα. Δεν αλλάζουν την ιστορία του ποδοσφαίρου. Αλλάζουν όμως την ψυχολογία όλων των πιστών Παναιτωλικών όταν αναφέρονται σε αυτές.

Είναι η δική τους Βίβλος με τους «Αγίους» που χάρισαν ξεχωριστές στιγμές.

Όμως όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτα από όλα όσα νιώθει ένας Αγρινιώτης όταν εξηγεί σε κάποιον που τον ρωτά τι σημαίνει το «Φ» στα αρχικά του συλλόγου (ΠΑΝΑΙΤΩΛΙΚΟΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΟΣ ΦΙΛΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ το πλήρες όνομα). ΦΙΛΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ λέει και γεμίζει το στόμα από γλύκα σαν να άνοιξε το μικρό παιδί το βάζο με την μαρμελάδα.

«Ο μοναδικός σύλλογος στην Ελλάδα που είναι Φιλεκπαιδευτικός» συμπληρώνουν όλοι με ένα στόμα. Από πατέρα σε γιο και από παππού σε εγγονό πάει πάντα αυτή η απαραίτητη διευκρίνηση. Είπαμε είναι λέξη ιερή, που την προστατεύουν ως ένα σεντούκι με χρυσές λίρες στο χρονοντούλαπο της «κυανοκίτρινης» ιστορίας!

Ωραίες οι νίκες, ωραιότερες οι κούπες. Όμως στο… ζύγι τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με ζωές που άλλαξαν, με ανθρώπους που επέζησαν, με οικογένειες που βρήκαν τον δρόμο τους γιατί τότε μια παρέα ανθρώπων που υπηρετούσαν την ιδέα του Παναιτωλικού δεν άφησαν την πόλη του Αγρινίου στη μοίρα της αλλά έκαναν το χρέος της προς αυτή με τις Νυχτερινές Σχολές.

Σχολές που έγραψαν μεγάλη ιστορία. Λειτούργησαν από το 1926 μέχρι το 1983, 57 ολόκληρα χρόνια έδωσαν πνευματική τροφή σε εκατοντάδες παιδιά που το είχαν ανάγκη. Και μάλιστα πάντα με κίνητρο.

Για να μη κάνουν απουσίες οι μαθητές των Νυχτερινών Σχολών, οι διοικούντες τον Σύλλογο τους δελεάζουν: «Όποιος μαθητής, δεν απουσιάζει από τα μαθήματα θα μπαίνει δωρεάν στο γήπεδο». Οι μαθητές παίρνουν ταυτότητες για δωρεάν είσοδο και το… ρηξικέλευθο μέτρο βρίσκει ανταπόκριση, γεμάτα τα θρανία και ανυπομονησία για την Κυριακή.

Το χρέος τους, από άλλο μετερίζι κάνουν και σήμερα όλοι όσοι είναι στην οικογένεια του Παναιτωλικού. Μια 10ετία συμπλήρωσαν τα «καναρίνια» στα μεγάλα σαλόνια και με ασφάλεια βαδίζουν προς τα 11 χρόνια μετά την φετινή πετυχημένη χρονιά όπου ο στόχος της εύκολης παραμονής φαίνεται πως δεν έμεινε στα λόγια.

Άλλωστε στο Αγρίνιο έπαθαν την περασμένη διετία και έμαθαν για τα καλά. Ομάδα και κόσμος χόρτασαν για πολλά χρόνια άγχος και φέτος αποφάσισαν να αφήσουν στην άκρη του πιεσόμετρο. Αυτή την φορά η τούρτα γενεθλίων μοιάζει να έχει γλυκιά γεύση, με τους πάντες μέσα και γύρω από την ομάδα να την απολαμβάνουν. Με ορίζοντα τα 100 χρόνια και… κλεφτές ματιές για κάτι πιο μεγάλο. Για λίγο ψηλότερα.