Γράφει ο Βασίλης Σταρακάς*

Δύο λόγια για τον άδικο, αναπάντεχο και πρόωρο «χαμό» ενός αδελφικού φίλου και συμπαίκτη, του Γιώργου Παππά, μιας ιδιαίτερης ποδοσφαιρικής προσωπικότητας του Παναιτωλικού μας, όσο και ενός καταξιωμένου ενεργού πολίτη της πόλης μας.

Ο Γιώργος γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1952 και η πατρική του γειτονιά είναι μεταξύ της πλατείας Χατζοπούλου και της εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου, η ίδια δηλαδή με των συνομήλικων και παιδικών του φίλων αλλά και συμπαικτών του στον Παναιτωλικό Διονύση Τσάμη, Βαγγέλη Κότσαλου, Γιώργου Κοντοπάνου και του λίγο μικρότερου σε ηλικία και αμυντική μορφή του Παναιτωλικού μας, Κώστα Τάκου.

Η παραπάνω παρέα, μαζί με τους εξ ίσου ταλαντούχους συνομήλικους τους και φίλους Ντίνο Ράπτη και Ανδρέα Καλαμίδα αποτελούσαν στο τέλος της δεκαετίας του 1960 τις χρυσές ελπίδες του Παναιτωλικού με κοινό όραμα, φιλοδοξία και πάθος να μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο αυτόν τον πολιτιστικό φιλεκπαιδευτικό σύλλογο της πόλης μας, που είναι παραδεκτό από όλη τη φίλαθλο Ελλάδα ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα αθλητικό σωματείο.

Ο Γιώργος με την προώθησή του στην πρώτη ομάδα τη σαιζόν 1969-70 σε ηλικία 17 ετών, χρονιά που ο Παναιτωλικός συμμετείχε σε ένα σκληρό πρωτάθλημα στη Β εθνική, έδειξε αμέσως ότι είναι ένας επιθετικός υψηλών προδιαγραφών, ένας επιθετικός χαφ με άριστη τεχνική, με φαντασία και άνεση στο σκοράρισμα. Παρ όλο που ήταν ο μικρότερος εκείνη τη χρονιά στην βασική επιθετική πεντάδα – Κουτσογιάννης, Ζουμπουλάκης, Ταλαμάγκας, Παπαμέτης οι άλλοι – ο μέγας προπονητής μας Σωτήρης Καρποδίνης δεν δίστασε να εμπιστευθεί μια θέση στο «πουλέν» του, Γιώργο Παππά, ο οποίος τον δικαίωσε πανηγυρικά, αφού η εξέλιξή του ήταν εντυπωσιακή και αμέσως καθιερώθηκε στην 11δα.

Ο Γιώργος ήταν μια συνεχής απειλή για τον αντίπαλο αμυντικό και τερματοφύλακα, με τη γρήγορη σκέψη που διέθετε, τις κοφτές ντρίπλες και τα ευθύβολα δυνατά του σουτ. Είχε πραγματικά ουσία στο παιγνίδι του. Το άξιζε το τιμητικό, για κάθε ποδοσφαιριστή, «10», που φορούσε στην πλάτη, σε όλη σχεδόν τη 15χρονη ποδοσφαιρική του καριέρα στον Παναιτωλικό.

Ο Γιώργος φόρεσε κατ’ επανάληψη και το εθνόσημο, πότε με την Εθνική νέων, πότε με την Ελπίδων σε διάφορα Ευρωπαϊκά τουρνουά. Επίσης είναι από τους λίγους Αγρινιώτες ποδοσφαιριστές που βοήθησαν σημαντικά στην άνοδο της ομάδας μας στην Α’ Εθνική τη σαιζόν 1974-75. Σαν αρχηγός τότε, μαζί με τους Αποστόλη Γαβαλά, τον αείμνηστο Γιάννη Γιακουμή, τον Βασίλη Γκανιάτσα, τον Μίμη Δενδρινό και τον Στέλιο Οικονόμου αποτέλεσαν την καλύτερη επιθετική γραμμή της Β Εθνικής.

Τις δύο σεζόν που ο Παναιτωλικός συμμετείχε στη Α Εθνική, 1975-76 και 1976-77, πάλι ο Γιώργος υπήρξε μια σημαντική και αναντικατάστατη μονάδα της ομάδας παρ’ όλες τις πολλές και ηχηρές μεταγραφές που έγιναν.

Όταν ο Γιώργος κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια στο τέλος της σαιζόν 1984-85 είχε ήδη γράψει το όνομά του στην πρώτη τετράδα των κορυφαίων σκόρερ του Παναιτωλικού, θέση στην οποία παραμένει μέχρι σήμερα, που πρόσφατα γιορτάσαμε τα 96α γενέθλια του σωματείου μας.

Το πάθος του για τον αθλητισμό, και ιδιαίτερα για το ποδόσφαιρο, καθόρισαν και την επαγγελματική του πορεία αφού επέλεξε να σπουδάσει και να αποκτήσει πτυχίο Γυμναστικής Ακαδημίας με την ειδικότητα προπονητή ποδοσφαίρου. Υπήρξε ένας επιτυχημένος προπονητής, αφού οι γνώσεις του για το ποδόσφαιρο ήταν πολλές, και εργάστηκε στις καλύτερες ομάδες του νομού μας. Για ένα διάστημα διατέλεσε προπονητής – αμισθί – και στον Παναιτωλικό μας.

Στην ιδιωτική του ζωή ο Γιώργος, ο οποίος ήταν ένα κοινωνικό άτομο και πολύ ευχάριστος στην παρέα, ήταν ένα αγαπητό και δραστήριο μέλος της κοινωνίας μας. Εκλέχθηκε κατ’ επανάληψη Νομαρχιακός και Δημοτικός σύμβουλος. Επίσης υπηρέτησε τον Κυνηγετικό Σύλλογο Αγρινίου από την τιμητική θέση του προέδρου για πολλές θητείες.

Οι ρίζες της αληθινής, άδολης και άτρωτης από το χρόνο φιλίας μας ξεκίνησε όταν έφηβος ακόμη, προωθήθηκε στην πρώτη ομάδα, μια φιλία που πάντα με τιμούσε ιδιαίτερα.

Τότε, όλοι εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία συμπαίκτες του – Μπάθας, Ντόκας, Ζαρκαβέλης, Καλύβας, Ντέμος, Σκαμπαρδώνης, Τσαμπάς και άλλοι ακόμα – καλοδεχθήκαμε το μελλοντικό «10» το καλό της ομάδας μας.

Γιώργο, η οικογένεια του Παναιτωλικού μας θα σε έχει πάντα στο μυαλό της με αγάπη.

Υ.Γ. Ο Σύλλογος παλαίμαχων μετά το μοιραίο ως ελάχιστη τιμή στο Γιώργο απέσυρε την κίτρινη φανέλα με το νούμερο 10, η οποία τον συντροφεύει στο μακρύ του ταξίδι…

*Παλαίμαχος Ποδοσφαιριστής Παναιτωλικού