Ο Ελληνογάλλος δημοσιογράφος, φωτογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός και παρουσιαστής στη γαλλική τηλεόραση Νίκος Αλιάγας γράφει για τη δικιά του Ιθάκη

Π​άντα επιστρέφω στην Ιθάκη. Όπως στρέφουμε το βλέμμα στις παλιές φωτογραφίες κάποιες μελαγχολικές Κυριακές του φθινοπώρου, όταν η θύμηση διώχνει, ευγενικά, το σκιάχτρο της αμνησίας. Επιστρέφω στην Ιθάκη από ένα μυστικό μονοπάτι, όπου ο άπιαστος χρόνος δεν τρέχει, διατρέχει, σε μια νοερή γραμμή του νου κάπου μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.

Βάζω πλώρη για το Κιόνι και πριν καλά καλά αγκυροβολήσω στο αμφιθεατρικό λιμανάκι του Ιονίου χαιρετώ προς τα αριστερά τους τρεις μυλόπυργους του χωριού που στέκονται αγέρωχοι κι ωραίοι πάνω στη λοφοκορφή, σαν «παραγκωνισμένοι Αμύντορες». Στο Κιόνι όλα αντιστέκονται σιωπηλά. Τα κεραμιδοσκέπαστα σπιτάκια ζωγραφισμένα στην πλαγιά, τα περήφανα κυπαρίσσια που αγγίζουν τον ουρανό, οι αιωνόβιες ελιές με τους σκαλισμένους απ’ τα χρόνια κορμούς που σου ψιθυρίζουν, σε μια γνωστή και γνώριμη γλώσσα, ιστορίες με γοργόνες και Κύκλωπες, το σούρουπο, όταν ο γκιόνης νυχτοπερπατάει στις εσώψυχες παρυφές μας.

Στο Κιόνι γνώρισα τον αείμνηστο Σπύρο Κουτσουβέλη, δημοσιογράφο και ταβερνιάρη, και στα τραπεζάκια της Καλυψούς αναλύαμε τα καμώματα των ανθρώπων μέχρι το πρωί. Το βλέμμα του ταξίδευε αρόδου στον ορίζοντα. Και σήμερα τα ίδια μάτια συναντώ στο πρόσωπο των εγγόνων του.

Στην Ιθάκη τίποτα δεν σβήνει. Όλα ξαναγεννιούνται. Σε μια ματιά. Θυμήθηκα την ταινία του Αγγελόπουλου «Το Βλέμμα του Οδυσσέα», με τον Θανάση Βέγγο να λέει «Πεθαίνουμε σα λαός, κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα, πεθαίνουμε». Στο Κιόνι, όμως, όλα είναι ζωντανά. Η σιωπή στο λιοπύρι. Τα ροζιασμένα χέρια του ψαρά που δαμάζει το χταπόδι. Η βαθιά φωνή του ηθοποιού Στέλιου Παρρή καθώς διαβάζει Μπρεχτ κάτω από μια μουριά, τα πιτσιρίκια που κλωτσάνε μια ταλαιπωρημένη μπάλα στα πλακόστρωτα σοκάκια, ο δρόμος προς το Αργαλειό που ευωδιάζει θυμάρι και βασιλικό, οι λεμονάτες σαρδέλες της κυρα-Ξένης που σου σπάνε τη μύτη, το ξυλόγλυπτο τέμπλο του Αγίου Ιωάννου του Λομπαρδιάρη που φαντάζει σαν σκηνικό θεάτρου. Στην Ιθάκη δεν νοσταλγείς περασμένα μεγαλεία. Απολαμβάνεις αυτά που επέζησαν. Ορατά και μη. Στο Κιόνι, ο δεσμώτης χρόνος σού προστάζει να ζήσεις τη στιγμή σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία σε ένα βαθύ περίπατο του νου και του σώματος.

Πηγή: https://www.athensvoice.gr