Γράφει ο Γιώργος Βαρεμένος*

Νωρίς το πρωί με ξύπνησε ένας κεραυνός σ’ ένα βροχερό και μουντό σκηνικό στο Αγρίνιο, σαν κι εκείνα που θα μπορούσε να περιγράψει ο αλησμόνητος Πυθαγόρας με τους στίχους του. Ανοίγοντας με μισάνοιχτο μάτι το τάμπλετ και διαβάζοντας την είδηση για τον χαμό του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, νόμιζα ότι το ηλεκτρικό φορτίο του κεραυνού διαπέρασε ως ένα σοκ το κορμί μου.

Τον Αλέξανδρο είχα γνωρίσει σε κάποιες εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ανύποπτο χρόνο τον πλησίασα για να του πω πόσο θαύμαζα το σθένος και την καθαρότητα των απόψεών του, τις οποίες μερικές φορές έβρισκα πιο προωθημένες από τις δικές μου. Σ’ ένα σκηνικό στην Βόρεια Ελλάδα, όταν ιεροεξεταστικά τάγματα ξεχύθηκαν, με αφορμή και την Συμφωνία των Πρεσπών, διψώντας για λυντσαρίσματα.

Κατηφορίζοντας, συνάντησα τον Μπάμπη Ζαχαρόπουλο, που συνυπήρξε με τον πατέρα του Αλέξανδρου στην ομάδα του Τάε Κβο Ντο και μου είπε ότι οι απόψεις αυτές είχαν ενοχλήσει και κάποιους από το κατεστημένο του αθλήματος. Καμμιά έκπληξη. «Αυτός είμαι και αυτές τις απόψεις έχω», απαντούσε ο Αλέξανδρος. «Παλληκάρι», μου λέει ο Μπάμπης. Όπως ακριβώς ήταν και στους αγώνες. «Ανθρώπους σαν εσένα χρειαζόμαστε να μας εκπροσωπούν», του είχα πει τότε, χωρίς να περιμένω κιόλας ότι θα αναλάμβανε ένα τέτοιο ρόλο.

Ο Αλέξανδρος, με την στάση ζωής του, έδειχνε ότι ο αθλητισμός είναι συναγωνισμός και όχι επαγγελματικός ανταγωνισμός. Με το ένα πόδι στον άλλο κόσμο, αυτό που σκέφθηκε να αφήσει πίσω ήταν κάτι για τα παιδιά. Την ώρα ακριβώς που, με αφορμή ένα δωδεκάχρονο στον Κολωνό, αναδύεται από τα έγκατα της κοινωνίας μία αποκρουστική μπόχα σαπίλας.

Έμπρακτη τιμή στην μνήμη του θα ήταν να σκάψουμε βαθειά στα πετρώματα της κοινωνίας για να βρούμε πολιτικά κοιτάσματα σαν κι αυτό του Αλέξανδρου, για να υποστηρίξουν την αθλητική και κοινωνική ιδέα που τόσο αμφισβητείται στις μέρες μας.

Ένας, δύο, τρεις, πολλοί Αλέξανδροι Νικολαΐδηδες στα χνάρια του.

*Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας
αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας
ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία