Όταν αναφερόμαστε στην πολύνεκρη τραγωδία με τα τρένα στα Τέμπη, λέμε ότι είχαμε 57 θύματα, ότι χάθηκαν 57 ζωές. Είναι όμως τελικά αυτός ο πραγματικός απολογισμός του δυστυχήματος…;

Απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορούν να δώσουν τα λόγια του 8χρονου παιδιού της Έλενας, που πέθανε στη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη. Ο πατέρας της άτυχης γυναίκας μίλησε την Τρίτη (28.03.2023) στην εκπομπή το «Πρωινό» για το πώς είναι σήμερα – ένα μήνα μετά το δυστύχημα – όλη η οικογένεια, και ειδικά τα δύο του εγγόνια που δεν θα ξαναδούν την μανούλα τους.

«Μισώ τη μαμά μου γιατί μπήκε σε αυτό το τρένο» αυτό λέει στον παππού του ο 8χρονος γιος της Έλενας, που έμαθε για τον άδικο χαμό της μανούλας του από την πρώτη κιόλας ημέρα.

«Η γυναίκα μου κλαίει κρυφά, μην τη δουν τα παιδιά»

«Δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, ακόμα ονειρευόμαστε. Δεν το πιστεύουμε. Άδικα άνθρωποι ‘έφυγαν’. Άδικα… Δύσκολα είναι τα πράγματα εδώ. Η γυναίκα κάθε μέρα έτσι κι αλλιώς είναι στην κρεβατοκάμαρα. Κλαίει στο δωμάτιο κρυφά να μην την δουν τα μικρά. Τι να κάνει…», αναφέρει ο πατέρας της Έλενας.

Ερωτηθείς εάν τα παιδιά της κόρης του έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί, σημειώνει: «Τους το είπα από την πρώτη ημέρα. Είπα στον γαμπρό μου ‘πες το κατευθείαν’, καλύτερα τώρα, παρά να το μάθουν αύριο, μεθαύριο».

«Ο μικρός είναι 8 ετών κι έλεγε: ‘μισώ την μαμά μου’. “Γιατί μισείς την μαμά σου;”. “Γιατί μπήκε σε αυτό το τρένο” λέει. Ψυχολόγος δεν… είπαν τάχα θα έρθουν, αλλά κανένας δεν έχει πάρει τηλέφωνο. Λέγανε και γι’ αυτή τη βοήθεια, ένας όμιλος. Έκανε ο γαμπρός τα χαρτιά, τίποτα. Δεν έχουμε δηλαδή ανταπόκριση από κανέναν, τίποτα» αναφέρει ο πατέρας της Έλενας.

«Πάω για ύπνο και προσπαθώ να δω το πρόσωπό της»

Και ο ίδιος αδυνατεί να πιστέψει ότι η κόρη του έχασε την ζωή της, τόσο πρόωρα, βίαια και άδικα. «Όλα είναι αναμνήσεις… Και τα μαλώματα καλά ήτανε. Το βράδυ πάω για ύπνο και προσπαθώ να δω το πρόσωπό της. Και δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω. Εγώ νομίζω κάπου πήγε και ότι θα ξαναγυρίσει», αναφέρει.

«Η γυναίκα μου κοιτάει από το παράθυρο, κάθε μέρα, να την δει να έρχεται από την δουλειά. Και αρχίζει και κλαίει, κοιτώντας έξω από το παράθυρο…», καταλήγει ο πατέρας της Έλενας.