Τα σενάρια για το τι θα συμβεί αμέσως μετά τα αποτελέσματα της κάλπης της 21ης Μαΐου είναι πολλά και κυκλοφορούσαν πριν ακόμα ανακοινωθούν και επισήμως οι εκλογές. Τα κομματικά επιτελεία «συναριογραφούν» αδιάκοπα από τότε, προσαρμόζοντας την στρατηγική τους, ανάλογα με τα δεδομένα.

Το στοίχημα για τους δύο μεγάλους μονομάχους είναι να βγουν από τις κάλπες με το ισχυρότερο δυνατό ποσοστό, ώστε να έχουν κυρίαρχο ρόλο στην φάση των διερευνητικών εντολών. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δείξει καθαρά τη στόχευσή του, αναμένοντας ισχυρό ποσοστό και στη συνέχεια συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και «ανοχή» από ΚΚΕ και ΜέΡΑ25, παρά τις σαφείς δηλώσεις των ηγεσιών τους ότι δεν βλέπουν με καλό μάτι αυτή τη συνεργασία.

Το ΠΑΣΟΚ ως ο μόνος μπαλαντέρ

Το μεγαλύτερο ερώτημα όμως παραμένει για το κυβερνών κόμμα. Ενώ αρχικά η στρατηγική της ΝΔ έβλεπε την πρώτη κάλπη, ως ένα τεστ που οδηγεί στην δεύτερη, η οποία θα δώσει «σίγουρη και ισχυρή αυτοδυναμία», στη συνέχεια ο πρωθυπουργός είπε ότι θα τιμήσει τις συνταγματικές προβλέψεις θα πάρει και θα αξιοποιήσει – στο μέτρο του δυνατού- την εντολή. Παρά τις κόντρες και ενίοτε τις βαριές εκφράσεις ο μόνος εν δυνάμει συνεργάτης της ΝΔ μετά τις εκλογές είναι το ΠΑΣΟΚ. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο πιστεύουν ότι η «απαίτηση» του Ανδρουλάκη για κυβέρνηση χωρίς Μητσοτάκη, είναι μια προεκλογική τακτική συσπείρωσης από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και δε θα έχει συνέχεια μετά τις κάλπες. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι το σενάριο κυβέρνησης συνεργασίας είναι η πρώτη επιλογή για τη ΝΔ. Αλλά αν «βγαίνουν τα κουκιά» ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα βρεθεί μπροστά σε ένα πολύ δύσκολο δίλημμα. Αν βγαίνει η κυβερνητική πλειοψηφία με τα ποσοστά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν είναι τόσο εύκολο να αρνηθεί ο πρώτος να σχηματίσει κυβέρνηση, καθώς κινδυνεύει να κατηγορηθεί από τους αντιπάλους του ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να ισχυροποιήσει τη δική του θέση και όχι το καλό του τόπου, κάτι που μπορεί να οδηγήσει και σε απώλειες στην δεύτερη κάλπη.

Η δυσάρεση οικογενειακή μνήμη

Το κρίσιμο μέγεθος είναι ουσιαστικά ο αριθμός των βουλευτών που θα συγκεντρώσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Αν αυτός φτάνει ή και υπερβαίνει τους 155 βουλευτές είναι πιθανόν να δούμε αυτήν την κυβερνητική σύμπραξη. Αν όμως η πλειοψηφία είναι οριακή πχ στους 151 βουλευτές, είναι βέβαιο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα ρισκάρει μια ασταθή κυβερνητική πλειοψηφία. Υπάρχει άλλωστε και μία οικογενειακή μνήμη που σχεδόν «απαγορεύει» στον Κυριάκο Μητσοτάκη να προχωρήσει με τόσο ασθενή πλειοψηφία. Ο πατέρας του, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, κερδίζοντας το 1990 με απλή αναλογική, αναγκάστηκε να κυβερνήσει επί τρία χρόνια με 151 βουλευτές και που θεωρείται και μη λειτουργικό για έναν πρωθυπουργό και ανασφαλές για την κυβερνητική πλειοψηφία.

Συμβαίνει λοιπόν το πολιτικό παράδοξο, το κυβερνών κόμμα να θέλει να έχει ένα ισχυρό ποσοστό στην πρώτη κάλπη, αλλά το δικό του ποσοστό μαζί με αυτό του ΠΑΣΟΚ να μην οδηγεί σε βιώσιμη κυβέρνηση, έτσι ώστε να καταστεί μονόδρομος η προσφυγή στη δεύτερη κάλπη, όπου η ΝΔ θεωρεί ότι θα κατακτήσει, με τη βοήθεια της ενισχυμένης αναλογικής, μια ισχυρή πλειοψηφία, του ενός κόμματος «αλλά των πολλών χρωμάτων», όπως έχει πει χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός.

Το στοίχημα για τους δύο μεγάλους μονομάχους είναι να βγουν από τις κάλπες με το ισχυρότερο δυνατό ποσοστό, ώστε να έχουν κυρίαρχο ρόλο στην φάση των διερευνητικών εντολών. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δείξει καθαρά τη στόχευσή του, αναμένοντας ισχυρό ποσοστό και στη συνέχεια συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και «ανοχή» από ΚΚΕ και ΜέΡΑ25, παρά τις σαφείς δηλώσεις των ηγεσιών τους ότι δεν βλέπουν με καλό μάτι αυτή τη συνεργασία.

Το ΠΑΣΟΚ ως ο μόνος μπαλαντέρ

Το μεγαλύτερο ερώτημα όμως παραμένει για το κυβερνών κόμμα. Ενώ αρχικά η στρατηγική της ΝΔ έβλεπε την πρώτη κάλπη, ως ένα τεστ που οδηγεί στην δεύτερη, η οποία θα δώσει «σίγουρη και ισχυρή αυτοδυναμία», στη συνέχεια ο πρωθυπουργός είπε ότι θα τιμήσει τις συνταγματικές προβλέψεις θα πάρει και θα αξιοποιήσει – στο μέτρο του δυνατού- την εντολή. Παρά τις κόντρες και ενίοτε τις βαριές εκφράσεις ο μόνος εν δυνάμει συνεργάτης της ΝΔ μετά τις εκλογές είναι το ΠΑΣΟΚ. Στο κυβερνητικό στρατόπεδο πιστεύουν ότι η «απαίτηση» του Ανδρουλάκη για κυβέρνηση χωρίς Μητσοτάκη, είναι μια προεκλογική τακτική συσπείρωσης από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και δε θα έχει συνέχεια μετά τις κάλπες. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι το σενάριο κυβέρνησης συνεργασίας είναι η πρώτη επιλογή για τη ΝΔ. Αλλά αν «βγαίνουν τα κουκιά» ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα βρεθεί μπροστά σε ένα πολύ δύσκολο δίλημμα. Αν βγαίνει η κυβερνητική πλειοψηφία με τα ποσοστά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν είναι τόσο εύκολο να αρνηθεί ο πρώτος να σχηματίσει κυβέρνηση, καθώς κινδυνεύει να κατηγορηθεί από τους αντιπάλους του ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να ισχυροποιήσει τη δική του θέση και όχι το καλό του τόπου, κάτι που μπορεί να οδηγήσει και σε απώλειες στην δεύτερη κάλπη.

Η δυσάρεση οικογενειακή μνήμη

Το κρίσιμο μέγεθος είναι ουσιαστικά ο αριθμός των βουλευτών που θα συγκεντρώσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Αν αυτός φτάνει ή και υπερβαίνει τους 155 βουλευτές είναι πιθανόν να δούμε αυτήν την κυβερνητική σύμπραξη. Αν όμως η πλειοψηφία είναι οριακή πχ στους 151 βουλευτές, είναι βέβαιο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα ρισκάρει μια ασταθή κυβερνητική πλειοψηφία. Υπάρχει άλλωστε και μία οικογενειακή μνήμη που σχεδόν «απαγορεύει» στον Κυριάκο Μητσοτάκη να προχωρήσει με τόσο ασθενή πλειοψηφία. Ο πατέρας του, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, κερδίζοντας το 1990 με απλή αναλογική, αναγκάστηκε να κυβερνήσει επί τρία χρόνια με 151 βουλευτές και που θεωρείται και μη λειτουργικό για έναν πρωθυπουργό και ανασφαλές για την κυβερνητική πλειοψηφία.

Συμβαίνει λοιπόν το πολιτικό παράδοξο, το κυβερνών κόμμα να θέλει να έχει ένα ισχυρό ποσοστό στην πρώτη κάλπη, αλλά το δικό του ποσοστό μαζί με αυτό του ΠΑΣΟΚ να μην οδηγεί σε βιώσιμη κυβέρνηση, έτσι ώστε να καταστεί μονόδρομος η προσφυγή στη δεύτερη κάλπη, όπου η ΝΔ θεωρεί ότι θα κατακτήσει, με τη βοήθεια της ενισχυμένης αναλογικής, μια ισχυρή πλειοψηφία, του ενός κόμματος «αλλά των πολλών χρωμάτων», όπως έχει πει χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός.

Δημήτρης Σούλτας – CNN Greece