Η Ιστορία του Δημήτρη Σταμούλη μέσα από τη Ορφάνια, την Πείνα και τη Φτώχεια.

Στο ορεινό χωριό της Κάτω Βαλαώρας στην Ευρυτανία, συναντήσαμε έναν ξεχωριστό άνθρωπο, τον 79χρονο κύριο Δημήτρη Σταμούλη. Η ζωή του αποτελεί ένα συναρπαστικό κεφάλαιο της τοπικής ιστορίας. Από νεαρή ηλικία, ο Δημήτρης βίωσε τις δυσκολίες της ορφάνιας, χωρίς πατέρα από 7 μηνών. Με την αφοσίωση του θείου του, βρήκε την αγκαλιά και την καθοδήγηση που χρειαζόταν.

Οι παιδικοί του χρόνοι συνδέθηκαν με την ανάμνηση των δύσκολων εποχών, όπου το ψωμί και το γάλα από τα πρόβατα ήταν πολυτέλεια.

Καθώς μεγάλωνε, ο Δημήτρης βρήκε τη σύντροφο του, ξεκινώντας ένα νέο κεφάλαιο στην Αθήνα. Εκεί, με αποφασιστικότητα και προσπάθεια, διαπραγματεύτηκε το μέλλον του, αποκτώντας γνώσεις και ιδρύοντας το δικό του συνεργείο. Η εξοικείωσή του με την τέχνη της πέτρας οδήγησε στην κατασκευή μαντρών και μικρών κτηρίων, σηματοδοτώντας την αφοσίωσή του στην τεχνοτροπία και την αρχιτεκτονική.

Σήμερα, ως συνταξιούχος, ο Δημήτρης επέστρεψε στο αγαπημένο του χωριό. Εκεί, αφιερώνει τον χρόνο του στο να χαράζει τις πέτρες με αγάπη και να ψιθυρίζει παραδοσιακά τραγούδια, μια αναγνώριση στις ρίζες του και στο παρελθόν που διαμόρφωσε τον άνθρωπο που είναι σήμερα.

Η συμβουλή του Δημήτρη, βυθισμένη στην πικρία της ορφάνιας και της δυσκολίας, μας υπενθυμίζει την αξία της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Ας ακολουθήσουμε το μήνυμά του, ας είμαστε καλοί και γεμάτοι καλοσύνη, έτοιμοι να προσφέρουμε βοήθεια ο ένας στον άλλον, όπως έκανε και ο ίδιος σε μια εποχή που η ανθρώπινη αλληλεγγύη ήταν η βάση για την επιβίωση.