Την Παρασκευή 1 Μαρτίου με επιτυχία έγινε η Πρεμιέρα της παράστασης «ΛΥΚΟΧΑΒΙΑ» με το ομώνυμο διήγημα του ΚΩΣΤΑ ΜΠΑΡΜΠΑΤΣΗ στη σκηνή του Μικρού Θεάτρου Αγρινίου. Η παράσταση είναι μία Συμπαραγωγή των δύο Θεάτρων η οποία ανεβαίνει κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 9.15 μ.μ. και Κυριακή στις 6.15 μ.μ., έως 31 Μαρτίου 2024.

Αξίζει να αναφερθεί, ότι όλοι οι συντελεστές της παράστασης δικαίως απέσπασαν το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα των θεατών για τις εξαιρετικές ερμηνείες τους. Καθήλωναν τον θεατή με τη δύναμη των λέξεων και τη σημασία της εκφοράς του λόγου, αλλά σε κάποια σημεία της παράστασης οι λέξεις ήταν περιττές..Το κείμενο ρέει αβίαστα. Πλοκή, κορυφώσεις, ανατροπές και εντυπωσιακό τέλος…

Η δήλωση του Συγγραφέα ΚΩΣΤΑ ΜΠΑΡΜΠΑΤΣΗ μετά την Πρεμιέρα:

« Η «ΛΥΚΟΧΑΒΙΑ» βρήκε τη φωνή της, μέσα απ’ τις εξαίσιες ερμηνείες των Αιμίλιου Αλεξανδρή, Μαριάννας Νικολογιάννη και Σπυριδούλας Κουμπούρη. Καταπληκτική η σκηνοθεσία της Κατερίνας Καραδήμα, η δημιουργική επεξεργασία με παρεμβάσεις που τολμώ να πω ότι «διόρθωναν» το κείμενο. Επίσης, απόλυτα ταιριαστά με την ιστορία τα σκηνικά και κοστούμια του Γιώργου Κρέτση.

Σας ευχαριστώ θερμά…»

σκηνοθεσία – διασκευή -δραματουργική επεξεργασία : ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΑΔΗΜΑ

σκηνικά- κοστούμια: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΡΕΤΣΗΣ

φωτισμοί: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΜΠΟΣ

βοηθός σκηνοθέτη: ΟΛΓΑ ΔΑΣΚΑΛΗ

φωτογράφιση- βίντεο: ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΑΜΑΛΕΤΣΟΣ

τρέϊλερ: ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ

παίζουν:

ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΝΙΚΟΛΟΓΙΑΝΝΗ

ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ ΚΟΥΜΠΟΥΡΗ

Λίγα λόγια για το έργο:

Τρεις ηθοποιοί αφηγούνται την ιστορία της Λυκοχαβιάς φέροντας μαζί τους μια ολόκληρη κοινωνία γεμάτη μίσος και λύσσα για λιντσάρισμα . Ανατριχιαστικές φιγούρες που επιτίθενται στην ελευθερία και την ομορφιά με αβυσσαλέο μίσος και με λάβαρο την υποτιθέμενη απειλή . Μια κοινωνία που θέριεψε μέσα στα χρόνια και έφτασε μέχρι σήμερα να δημιουργεί αγέλες φονιάδων. Νοικοκυραίων φονιάδων που μετά πάνε σπίτια τους και κοιμούνται. Σκοτεινοί καιροί από τότε. Ο Τσίλιας , ο Ζάρκος , ο Νικολός , ο Γάκιας και ένα ολόκληρο χωριό στις πλάτες τριών ηθοποιών οι οποίοι μοιράζονται ανάμεσα στην αφήγηση και την αναπαράσταση, εκφέρουν γνώμη και εμπλέκονται συναισθηματικά με την ιστορία και τους ήρωές της.

Παραστάσεις:

κάθε Παρασκευή –Σάββατο 9:15 μ.μ και Κυριακή 6:15 μ.μ.

Ώρες ταμείου στο Μικρό Θέατρο [Κέντρου 26, Αγρίνιο]

κάθε Παρασκευή, Σάββατο από τις 7.00 – 9.00 μ.μ. και

Κυριακή από τις 5.00 – 6.00 μ.μ.

τιμή εισιτηρίου: 10 €, γενική είσοδος

τηλ. κρατήσεων : 2641046619

Διάρκεια: 75’ (χωρίς διάλειμμα)

ΣΠΟΤ:

*Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΩ ΤΩΝ 14 ΕΤΩΝ.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:

Όπως σημειώνεται στο «literature», ο Κώστας Μπαρμπάτσης γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Εδώ και πολλά χρόνια ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Εφαρμοσμένη Πληροφορική στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού και διδακτορικού διπλώματος με ειδίκευση στην εκπαιδευτική τεχνολογία και στα πολυμεσικά τρισδιάστατα εικονικά περιβάλλοντα. Παρακολουθεί το μεταπτυχιακό πρόγραμμα «Δημιουργική γραφή» της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του ΕΑΠ. Έχει διδάξει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ενώ από το 2004 διδάσκει Πληροφορική στο δημόσιο σχολείο. Διήγημά του έχει δημοσιευθεί στο συλλογικό έργο Κι αν τα κτίρια μιλούσαν… των εκδόσεων Κέδρος. Η συλλογή «Λυκοχαβιά» είναι το πρώτο του βιβλίο. Αποτελεί μια συλλογή έξι διηγημάτων στα οποία πρωταγωνιστεί η ντοπιολαλιά της ελληνικής υπαίθρου με πρωταρχικό τοπίο εκείνο της Αιτωλοακαρνανίας και της Ηπείρου, κατά τη διάρκεια του πολέμου, της Κατοχής, και του Εμφυλίου.

* Έξι ιστορίες που τις χαρακτηρίζει η απώλεια, η χαμένη λογική, η μάχη τόσο με τους γύρω όσο και με την ίδια τη ζωή, όταν είσαι ένας άνθρωπος εύθραυστος και αντιμέτωπος με τη σκληρότητα που σε περιβάλλει. 

Στη «Λυκοχαβιά» τα θέματα των ιστοριών μπορεί να είναι σκληρά και το πέπλο που σκεπάζει τις ιστορίες βαρύ, όμως μέσα από τις σελίδες τους χαράζουν ελπίδες για το πείσμα της ζωής, για την ταπεινότητα, για τη συγχώρεση, για πράξεις καλοσύνης κ.α. 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΥΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΣΤΗΝ ATHENS VOICE:

ΕΡ: Οι ιστορίες σας τοποθετούνται στην Αιτωλοακαρνανία ,την Ήπειρο κατά τη διάρκεια του πολέμου  της Κατοχής και του Εμφυλίου. Γιατί επιλέξατε αυτή την χρονική περίοδο;

ΑΠ:

Δεν μπορώ να πω ότι προβληματίστηκα ιδιαίτερα για την επιλογή του χώρου και του χρόνου όπου θα διαδραματιζόταν οι ιστορίες. Από πολύ παλιά είχα ένα σχετικό ενδιαφέρον γι’ αυτή τη χρονική περίοδο. Από την άλλη είχα την τύχη να ακούσω άμεσες και έμμεσες μαρτυρίες σχετικά με τα γεγονότα. 

Να πω εδώ ότι μέλημα μου ήταν να διατηρήσω το πλήθος των ιστορικών στοιχείων σε ένα ανεκτό επίπεδο. Κι αυτό γιατί δεν ήθελα να προσθέσω πολλές λεπτομέρειες, που πιθανόν να λειτουργούσαν εις βάρος της κυρίως αφήγησης και της πλοκής.

ΕΡ:

Πολύ ενδιαφέρουσα η γλώσσα που χρησιμοποιείτε. Υπάρχει κάποια βιωματική σχέση; Πώς και αποφασίσατε να πειραματιστείτε με αυτήν;

ΑΠ:

Ναι, υπάρχει βιωματική σχέση. Την άκουγα από συγγενείς, κάποιες λέξεις από τους γονείς, από γνωστούς, είχα αρκετά ερεθίσματα. Άλλωστε πολλοί από αυτούς τους ιδιωματισμούς χρησιμοποιούνται ακόμη και σήμερα και στην Αιτωλοακαρνανία, στην Ήπειρο αλλά και σε άλλες γειτονικές και μη περιοχές. Όχι βέβαια στην ίδια έκταση όπως παλιότερα, αλλά σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Όσον αφορά την χρήση ή όχι της συγκεκριμένης γλώσσας, δεν χρειάστηκε να πάρω κάποια απόφαση. Οι ήρωες των διηγημάτων μόνο με αυτή τη γλώσσα θα μπορούσαν να «μιλήσουν». Κι αυτό γιατί μια ενδεχόμενη χρήση λέξεων της καθομιλουμένης ή μια πιο λογοτεχνίζουσα γλώσσα, θα λειτουργούσε εις βάρος της αληθοφάνειας αλλά και του συναισθήματος που ήθελα να περάσω στον αναγνώστη. Να πω εδώ, ότι ακόμη και στα διηγήματα όπου δεν υπάρχει πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ο λόγος του αφηγητή ακολουθεί σχεδόν το ίδιο ύφος. Δεν ήθελα έναν συνηθισμένο παντογνώστη αφηγητή, αλλά έναν αφηγητή που θα παραπέμπει σε κάποιον που κάθεται δίπλα σου και σου αφηγείται ένα γεγονός…

ΕΡ:

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου σας αναφέρετε πώς είναι ιστορίες για εύθραυστους ανθρώπους που βλέπουν ως μόνη διέξοδο από την σκληρή πραγματικότητα τη «φυγή». Θεωρείται ότι στους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε, υπάρχει άλλη διέξοδος; 

ΑΠ:

Σίγουρα υπάρχει διέξοδος. Κατά την άποψη μου η φυγή, πέρα από το βάρος που φέρει σαν όρος, είναι κι αυτή μια διέξοδος. Στη «Λυκοχαβιά» οι ήρωες καλούνται να τα βγάλουν πέρα σε εχθρικά περιβάλλοντα. Σε περιβάλλοντα που δεν δέχονται το διαφορετικό. Δεν δέχονται την ευαισθησία, τον έρωτα, την ψυχική ασθένεια, την τρυφερή αγάπη για ένα ζώο. Όσον αφορά το τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, υπάρχουν πάμπολλες εμπόλεμες ζώνες σε όλο τον πλανήτη. Κάθε μέρα ακούμε για ανθρώπους που παρατάνε τα σπίτια τους, τις οικογένειες

τους και θαλασσοδέρνονται μόνο και μόνο για να ζήσουν. Για τίποτε άλλο. Αλλά και γενικότερα και σε άλλες κοινωνίες που χαρακτηρίζονται ως «δημοκρατικές» ακούμε ότι άνθρωποι με διαφορετικό χρώμα, με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, οτιδήποτε τέλος πάντων δεν συμβαδίζει με την υποτιθέμενη «κανονικότητα», να παραγκωνίζονται, να ασφυκτιούν και να ψάχνουν για ένα καταφύγιο. Έτσι, κάποιος που διώκεται, που απειλείται και η ζωή του, κάποιος που δεν έχει την ψυχική ανθεκτικότητα να αντεπεξέλθει σε τέτοιες καταστάσεις, επιλέγει τη φυγή και καλά κάνει. Άλλωστε το να φεύγει κάποιος δεν το θεωρώ αδυναμία ή ήττα. Απεναντίας σε κάποιες περιπτώσεις, το να φεύγει κανείς είναι πιο δύσκολο από το να μένει. Είναι μια κίνηση που πέρα απ’ το ότι μαρτυρά διάθεση για ζωή, απαιτεί γενναιότητα και θάρρος…