Στο ορεινό χωριό Βραγκιανά Καρδίτσας, συναντήσαμε τον Γιάννη, έναν κτηνοτρόφο από γενιά σε γενιά, που η αγάπη του για τα ζώα τον κρατάει ριζωμένο στον τόπο του. Από παιδί, ακολουθούσε τη γιαγιά του στα πρόβατα, ενώ σήμερα, συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση με ένα μεγάλο κοπάδι.
Αν και η καρδιά του ανήκει στα γίδια, η απειλή των λύκων τον οδήγησε στην εκτροφή προβάτων. Στο κτήμα του φιλοξενεί μια ποικιλία ζώων, από κότες και χήνες μέχρι ελάφια, γουρούνια, γελάδια και άλογα. Η καθημερινή ρουτίνα του απαιτητική: βόσκηση, άρμεγμα, φροντίδα των νεογέννητων. Ο χειμώνας στα βουνά, ιδιαίτερα με χιόνια, δυσκολεύει την κατάσταση, αναγκάζοντας τα ζώα να παραμένουν μέσα με αυξημένο κόστος διατροφής.
Ο Γιάννης θυμάται τους παλιούς κτηνοτρόφους, πάντα στο βουνό με λιγοστό φαγητό, να κοιμούνται υπό το άγρυπνο βλέμμα των αστεριών, με σκούφια, γκλίτσα και φλογέρα. Μια ζωή απλή, χωρίς άγχος, σε αντίθεση με τη σημερινή.
Ως ο τελευταίος κτηνοτρόφος του χωριού, ανησυχεί για το μέλλον. Η έλλειψη νέων, η απουσία γυναικών – ο τελευταίος γάμος έγινε πριν 10 χρόνια – τον γεμίζουν με αβεβαιότητα.
Παρόλα αυτά, ο Γιάννης δεν το βάζει κάτω. Φροντίζει μόνος του το κοπάδι, “κάνει και τον κτηνίατρο”, όπως λέει, για να διασφαλίσει την υγεία των ζώων του. Η ανάγκη τον ωθεί, η αγάπη τον κρατάει εκεί.
Αποφασισμένος να μείνει μέχρι τέλους, ο Γιάννης, αποτελεί σύμβολο μιας εποχής που σβήνει, μιας ζωής που χάνεται.
