Μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα τελέσθηκε η μοναχική κουρά ενός νέου μοναχού στην Ιερά Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας.

Το απόγευμα της Παρασκευής 27ης Δεκεμβρίου 2024, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνός χοροστάτησε στην ακολουθία του Εσπερινού, στο Ιερό Ησυχαστήριο των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης που βρίσκεται στο Παναιτώλιο. Κατά την διάρκεια της ακολουθίας τέλεσε την μοναχική κουρά του κ. Αθανασίου Ζήση, Θεολόγου και Ιεροψάλτη, στον οποίο έδωσε το μοναχικό όνομα Νικηφόρος.

Προσφωνώντας τον νέο μοναχό ανέφερε, ότι «μέσα στην ευλογημένη περίοδο του Αγίου Δωδεκαημέρου ο Θεός μας προσφέρει αυτήν την πνευματική χαρά να εισαγάγουμε εντός της μοναχικής βιοτής και πολιτείας τον μέχρι πρότινος λαϊκό συνεργάτη μας, ιεροψάλτη και εκκλησιαστικό σύμβουλο Αθανάσιο, τον από του νυν και έως του αιώνος Νικηφόρο Μοναχό».

Ο Σεβασμιώτατος στις πατρικές νουθεσίες του προς τον νέο μοναχό, έλαβε αφορμή από τον Άγιο Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό, ο οποίος στον επιτάφιο λόγο του προς τον φίλο του, τον Μέγα Βασίλειο αναφέρει, ότι ο μοναχός πρέπει στη ζωή του να βιώνει την τρισυπόστατη μνήμη, την μνήμη του Θεού, την μνήμη της αιωνιότητος και την μνήμη του θανάτου.

«Μέσα σε αυτά τα τρία θεμέλια θεμελιώνεται και κατοχυρώνεται η αγία βιοτή και πολιτεία του μοναχού, ο οποίος οφείλει να ζει διαρκώς για τον Θεό, με τον Θεό και δια του Θεού. Να βιώνει εσπέρας και πρωί και μεσημβρία την μνήμη του Θεού. Από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός να βιώνει την αδιάλειπτη προσευχή, μιμούμενος αυτές τις αγγελικές δυνάμεις. Η μνήμη του Θεού για τον μοναχό είναι η πεμπτουσία του πνευματικού του αγώνα∙ είναι η αιτία της ύπαρξής του∙ είναι ο λόγος της αφιερώσεώς του. Εάν ο μοναχός δεν ζει με την μνήμη του Θεού, τότε αναγκαστικά η μνήμη του Θεού αντικαθίσταται με την κοσμική μνήμη και φροντίδα και τότε οι συνέπειες είναι ψυχοφθόρες. Τότε η απώλεια βρίσκεται προ των πυλών της μοναχικής ζωής. Τότε ο κίνδυνος ελλοχεύει κι ο διάβολος μπορεί να εισέλθει μέσα στη ζωή του μοναχού.

Εκτός όμως από τη μνήμη του Θεού υπάρχει και η μνήμη της αιωνιότητος. Ο μοναχός ζει μέσα στον κόσμο, αλλά δεν συσχηματίζεται με τον κόσμο. Κινείται μέσα στα εγκόσμια, αλλά δεν αφήνεται και δεν παρασύρεται από το κοσμικό φρόνιμα. Ο μοναχός οφείλει να βιώνει το “νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων” σε κάθε πτυχή της ζωής του. Να ποθεί την αιωνιότητα. Να ζει με τον πόθο της εισόδου του σε αυτήν. Να προγεύεται την αιωνιότητα από τον παρόντα χρόνο. Να μεταποιεί και να μεταμορφώνει το παρόν σε διαρκές μέλλον αιωνιότητος, βιώνοντας το παρελθόν ως αφορμή μετανοίας, το παρόν ως ευπρόσδεκτο καιρό του Κυρίου και το μέλλον ως πρόγευση της αιωνιότητος.

Και τέλος ο μοναχός οφείλει να βιώνει την μνήμη του θανάτου. Να ζει κατά το αποστολικόν λόγιον “ζώ δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός”. Να βιώνει το του Παύλου “καθ’ ημέραν αποθνήσκω”. Και ο θάνατος για τον μοναχό είναι η νέκρωση του θελήματός του, η νέκρωση των σωματικών και ψυχικών επιθυμιών του, ο ενταφιασμός του δικού του θελήματος, έτσι ώστε να προβληθεί στη ζωή του το θέλημα του Θεού. Είναι η νέκρωση του εγωισμού, της φιλαυτίας και της υπερηφάνειας. Η μνήμη του θανάτου για τον μοναχό του προσφέρει τη δυνατότητα να προσεγγίζει το μυστήριο του σωματικού θανάτου όχι με φόβο, με ταραχή και απελπισία, αλλά γνωρίζοντας, ότι ο θάνατος έρχεται λυτρωτικά, όχι για να τερματίσει μία ζωή, αλλά για να εκκινήσει την όντως αληθινή ζωή. Ο θάνατος για τον μοναχό επισφραγίζει τον αγώνα της καθημερινής μετάνοιας και εν μετανοία ο μοναχός εισέρχεται στο μυστήριο του θανάτου, ελπίζοντας και προσδοκώντας το έλεος, τη μακροθυμία και την φιλευσπλαχνία του Αγίου Θεού.

Να λοιπόν, αγαπητέ αδελφέ Νικηφόρε μοναχέ πώς σήμερα η Εκκλησία σε υποδέχτηκε, σε αγκάλιασε, σε ενσωμάτωσε στους ιερούς κόλπους των μοναχικών ταγμάτων της και σου προσφέρει αυτήν την ευλογία, αλλά ταυτόχρονα και αυτήν την πρόκληση. Να ζήσεις από τούδε και στο εξής και μέχρι της εσχάτης σου αναπνοής δίδοντας τον καθημερινό αγώνα της μνήμης του Θεού, της αιωνιότητος και του θανάτου. Ο δρόμος που ανοίγεται σήμερα μπροστά σου δεν είναι εύκολος, αλλά δύσβατος και ανηφορικός. Είναι στενή και τεθλιμμένη η οδός που οδηγεί στον Θεό, στην αιωνιότητα και που καταργεί τον θάνατο και εισαγάγει τον άνθρωπο στην ατελεύτητη ζωή. Όμως, σήμερα ακούς και εσύ της ευκταίας φωνής του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού: «δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς».

Στον Κύριο θα έχεις πάντοτε στραμμένο το βλέμμα σου. Αυτά που κρατάς στα χέρια σου δεν είναι τυχαία σύμβολα. Είναι τα όπλα που σου προσφέρει η Εκκλησία για να ανταπεξέλθεις σε αυτόν τον πνευματικό αγώνα. Έχε τον Σταυρό του Κυρίου πάντοτε στην θύμησή σου και να σε αξιώνει ο Άγιος Θεός να τον μιμείσαι, διότι η μνήμη του Θεού, του θανάτου και της αιωνιότητος είναι μία σταυρώσιμη πορεία, ένας διαρκής Γολγοθάς. Σταυρικό, λοιπόν, θα είναι το πολίτευμα της ζωής σου. Θα σταυρώνεσαι καθημερινά και θα σταυρώνεις το θέλημά σου. Ταυτόχρονα, όμως κράτησε αναμμένη και τη λαμπάδα της πίστεως, της ελπίδος και της αγάπης. Θα φωτίζει καταρχήν το πρόσωπό σου, όπως αυτή τη στιγμή. Γιατί έχει ανάγκη ο κόσμος να βλέπει πάντοτε φωτεινό το πρόσωπο εκείνων που αφιερώθηκαν στον Θεό για να γίνουν και εκείνοι φως, το οποίο θα φωτίζει τον άνθρωπο τον εσκοτισμένο από την αμαρτία, την πτώση και την πλάνη.

Η σημερινή ημέρα είναι μία νεκρανάσταση για σένα. Πέθανε ο παλαιός άνθρωπος μέσα σου και γεννήθηκε ένας νέος, καινούργιος άνθρωπος. Αυτή η νεκρανάσταση ευλογήθηκε την ημέρα που η αγία μας Εκκλησία εόρτασε τον πρωτομάρτυρα και αρχιδιάκονό της Στέφανο. Να ενθυμείσαι πάντοτε αυτόν τον μάρτυρα της Εκκλησίας. Να σου υπενθυμίζει αυτή η εορτή, ότι η μνήμη του θανάτου, της αιωνιότητος και του Θεού, ουσιαστικά διανοίγει το μυστήριο του ανεωγμένου ουρανού, που βίωσε ο Άγιος Στέφανος. Να υψώνεις πάντοτε το βλέμμα σου και την προσευχή σου στον ουρανό και από εκεί να αναζητάς και την στήριξη και την αλήθεια. Το μυστήριο αυτό το βιώνει καλύτερα απ’ όλους ο κάθε μοναχός μέσα στην ησυχία, στην άσκηση, στον πνευματικό αγώνα και στην προσευχή. Να ενθυμείσαι πάντοτε, ότι αν θεμελιώσεις τη μοναχική σου ζωή στο τρισυπόστατο αυτό θεμέλιο της μνήμης, τότε θα λάμπεις, όπως έλαμψε το πρόσωπο του Στεφάνου ενώπιον του ιερού συνεδρίου.

Να ενθυμείσαι πάντοτε, ότι σήμερα η Εκκλησία χαίρετε, αλλά ο μισόκαλος και μισάνθρωπος και μισόθεος διάβολος είναι έτοιμος να επιβουλευτεί κάθε καλή σου προσπάθεια, να εμποδίσει τον πνευματικό σου αγώνα, να αναστείλει και να ανακάμψει την πνευματική σου πορεία. Έχε όμως θάρρος, ελπίδα και επιστηριγμό, όπως είχε ο Στέφανος ενώπιον του μαρτυρίου του. Δεν είμαστε μόνοι μας. Δεν πραγματοποιούμε τον πνευματικό μας αγώνα στηριζόμενοι στις δυνάμεις μας. Ο μοναχός ενδύεται τον ίδιο τον Χριστό και ο Χριστός κατοικεί μέσα του. Και όταν είναι ο Χριστός μαζί μας, κανένας δεν μπορεί να είναι εναντίον μας.

Τέλος, να ενθυμείσαι, ότι η αρετή του Στεφάνου, η έσχατη αλλά τελεία αρετή ήταν η συγχωρητικότητα. Ο μοναχός οφείλει να συγχωρεί τους πάντες. Να μιμείσαι τον Στέφανο. Δεν θα κλείνεις τα μάτια σου αδιαφορώντας, αλλά θα ανοίγεις φιλεύσπλαχνα την καρδιά σου. Θα έχεις πάντοτε κατά νου, ότι η αγάπη, η καθαρότητα η σωματική και η πνευματική, η ταπείνωση, η αυθεντικότητα και η ειλικρίνεια τελεσιουργούνται μόνο μέσα στο μυστήριο της συγχωρητικότητος. Καμία αρετή δεν μπορεί να καρποφορήσει, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να συγχωρήσει τον συνάνθρωπό του, αφού τελικά δεν αξίζει να τον συγχωρήσει και εκείνον ο ίδιος ο Θεός.

Όμως, εμείς στηριζόμαστε στο έλεος του Θεού, στην μακροθυμία Του και στην φιλευσπλαχνία Του. Και αν ο μοναχός ελπίζει στο έλεος του Θεού, τότε αυτό το έλεος απλόχερα οφείλει να το προσφέρει στους ανθρώπους».

Ολοκληρώνοντας ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε στον μοναχό Νικηφόρο «να συνεχίσεις τον αγώνα σου που θα σε οδηγεί πάντοτε σε κοινωνία με τον Θεό και ο Θεός να διατηρεί μέσα σου άσβεστη τη μνήμη και τον πόθο της αιωνιότητος και να σου δίδει τη δυνατότητα να ποθείς τον θάνατο, γνωρίζοντας, ότι ο επίγειος θάνατος, το επίγειο τέλος θα σου ανοίξει τον δρόμο προς την αιωνιότητα και τη μετοχή σου στην Επουράνιο Βασιλεία».