Η σειρά πού για δεύτερη σεζόν κάνει ρεκόρ τηλεθέασης στην τηλεόραση του ΑΝΤ1 είναι οι «Άγριες Μέλισσες». Με καταγωγή από την Αιτωλοακαρνανία ο εκ των πρωταγωνιστών ο ηθοποιός Λεωνίδας Κακούρης ο Δούκας Σεβαστός.

Άλλος ένας εκ των πρωταγωνιστών, γύρω από το όνομα του οποίου περιστρέφονται τα νέα επεισόδια του 2ου κύκλου, είναι και αυτός γνήσιος Αιτωλοακαρνάνας και μάλιστα και από τους δυο γονείς του.

Σύμφωνα με το e-nafpaktia.gr, αυτός είναι ο νεαρός ταλαντούχος ηθοποιός Ιωάννης Αθανασόπουλος, ο «Γιάννος», πού ο ρόλος του ξεχώρισε ανάμεσα σε ένα καστ ηθοποιών που έχουν διαγράψει χιλιόμετρα στο θέατρο και την τηλεόραση.

Οι γονείς του Ιωάννη Αθανασόπουλου κατάγονται και οι δυο από την Αγία Σοφία Θέρμου .

Πατέρας του είναι ο Παναγιώτης (Πάνος) Αθανασόπουλος και μητέρα του η Σπυριδούλα Ρούμπα.

Ο Ιωάννης Αθανασόπουλος πραγματοποιεί την πρώτη τηλεοπτική του εμφάνιση και συγκλονίζει με την ερμηνεία του, γεννήθηκε στην Αθήνα, και σπούδασε στην Δραματική Σχολή «Ίασμος».

Πρωταγωνίστησε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και βραβεύτηκε στα Queer theater awards με βραβείο Τrans Ορατότητα για το ρόλο του στην παράσταση «Το κάλεσμα της Λορίν».

Αναφέρει σε συνέντευξή του :

«Είναι τρομερό συναίσθημα να καταφέρεις μέσα σε 5 επεισόδια να δείξεις όλη αυτή τη γκάμα που έχει αυτός ο ρόλος. Λίγο πριν έρθουν οι Άγριες Μέλισσες ήθελα να τα παρατήσω. Τελείωσα το 2015 τη δραματική σχολή. Τώρα είμαι 32. Ξεκίνησα να δουλεύω από το πρώτο έτος της σχολής. Είχα μπει σε όλο αυτό, αλλά δεν υπήρχε αυτή η εξέλιξη.

Έχω τελειώσει marketing και επικοινωνία στο οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και μιλάω 4 γλώσσες. Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Ισπανικά

Έρχεται κάποια στιγμή στην επαγγελματική ζωή ενός ηθοποιού, αυτό που αποκαλούμε ευτυχής συγκυρία, που όλα κουμπώνουν αρμονικά για το ιδανικό αποτέλεσμα».

«Με πιάνουν τα κλάματα από χαρά, γιατί λέω ήρθε η στιγμή να κάνω κι εγώ τον Γιάννο και να προχωρήσω, να εξελιχθώ» αναφέρει ο Ιωάννης Αθανασόπουλος αδυνατώντας ακόμη να συλλάβει καλά, καλά την απήχηση του ρόλου του στις «Άγριες Μέλισσες» και συνεχίζει:

Πιστεύεις στον Θεό;

«Δεν πίστευα πάντα. Άρχισα να πιστεύω όταν στα έξι μου χρόνια είχα ένα ατύχημα και έμεινα φυτό. Τότε ήταν της μόδας στην τηλεόραση «Οι μονομάχοι», τους παρακολουθούσα και μιμούμουν. Ήμουν σε ένα πεζούλι στο χωριό μου στο Αγρίνιο και ήθελα να ισορροπήσω. Έπεσα από 7 μέτρα κάτω στο κενό. Έτρεχε αίμα από τα αυτιά μου και τη μύτη και άκουγα ένα βογκητό της μαμάς μου και της γιαγιάς μου.

Ήμουν τρεις εβδομάδες διασωληνωμένος σε κώμα και είχαν πει στους γονείς μου είτε ότι θα μείνω φυτό είτε ότι θα πεθάνω. Τον Δεκαπενταύγουστο που άνοιξα τα μάτια μου δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα της μαμάς μου που έκλαιγε από πάνω μου και τον μπαμπά μου που είχε ασπρίσει μέσα σε δύο εβδομάδες από τη στενοχώρια. Από τότε θεωρώ ότι έχω κάποιον από εκεί ψηλά που με προστατεύει, τον δικό μου μικρό Θεούλη που στα δύσκολα και στα εύκολα πάντα θα τον ευχαριστώ γι’ αυτά που μου έχει προσφέρει».

Την υποκριτική ποιος σου την έβαλε στο μυαλό;

«Τα καλοκαίρια που πηγαίναμε στο χωριό των γονιών μου, την Αγία Σοφία έξω από το Αγρίνιο, γίνονταν φεστιβάλ θεάτρου και χορού. Στην αυλή του σπιτιού μας καλούσα θείους και θείες, γιαγιάδες και παππούδες, τους έβαζα να καθίσουν σε καρέκλες, έδιναν ένα μικρό ποσό για εισιτήριο και μαζί με άλλα παιδιά έστηνα παραστάσεις. Η γιαγιά μου ακόμα τα θυμάται και συγκινείται. Το μικρόβιο μού μπήκε στην ερασιτεχνική ομάδα του Πανεπιστημίου, οι φίλοι μου έλεγαν ότι είναι μια μορφή ψυχανάλυσης. Επειδή είμαι λίγο σκυλί πίστευα ότι θα περάσω, παρ’ όλο που ήξερα για την κούραση, τα castings και τις απορρίψεις».