Τις τελευταίες ημέρες όλοι οι φίλοι του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα παρακολουθούν με αγωνία (ίσως και όχι) το πότε τελικά θα ψηφιστεί η προκήρυξη του πρωταθλήματος της Super League 1 για να αρχίσουν το Σαββατοκύριακο 21-22 Αυγούστου τα παιχνίδια.
Το «story» είναι απλό. Οι τηλεοπτικά «άστεγοι» ζητούν την ψήφιση κεντρικής διαχείρισης στα τηλεοπτικά για την επόμενη σεζόν, ως προϋπόθεση για να ψηφίσουν οι ίδιοι την προκήρυξη και να αρχίσει το πρωτάθλημα. Αυτό μέχρι τη στιγμή που γράφεται η συγκεκριμένη στήλη δεν έχει συμβεί και έτσι… «φτου και απ’ την αρχή».
Συζητήσεις επί συζητήσεων, επικοινωνιακά παιχνίδια, διοικητικοί παράγοντες μεγάλων ομάδων που βγαίνουν και κάνουν δηλώσεις κόντρα στους λεγόμενους «μικρούς» που δεν έχουν τηλεοπτικά συμβόλαια και τους μπλοκάρουν την έναρξη και πάει λέγοντας.
Το θέμα που ενδεχομένως δεν βλέπει κανείς τους καθώς όλοι είναι αφοσιωμένοι αποκλειστικά και μόνο στα δικά τους συμφέροντα, είναι για ποια Super League μιλάμε και για ποιο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ποιος βιάζεται;
Εκτός από τους φανατικούς των ομάδων και όσους ασχολούνται επαγγελματικά με τον χώρο, είτε είναι ποδοσφαιριστές, προπονητές, παράγοντες, δημοσιογράφοι κλπ, ποιος είναι αυτός που περιμένει με κομμένη την ανάσα να αρχίσει η Super League 1;
Οι περισσότεροι φίλοι του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, όταν θέλουν να παρακολουθήσουν κανονικό ποδόσφαιρο, πλούσιο σε θέαμα, επιλέγουν τους αγώνες των μεγάλων ξένων πρωταθλημάτων και του Τσάμπιονς Λιγκ. Χωρίς καμία πρόθεση υποβάθμισης του προϊόντος και με άκρως αντικειμενικά κριτήρια, που βρίσκεται η Ελλάδα στην βαθμολογία της UEFA; Η απάντηση είναι, δυστυχώς, σε ελεύθερη πτώση, αφού κινδυνεύει να χάσει ακόμη και την 21η θέση από τη Σουηδία και τη Δανία που «καραδοκούν».
Είναι απόλυτα κατανοητό ότι οι «μεγάλοι» θα κοιτάξουν τα συμφέροντά τους και θα θελήσουν τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη, ανεξαρτήτως τι θα πάρουν οι «μικροί». Είναι επίσης γεγονός ότι ομάδες, ανεξαρτήτως εμπορικότητας (πχ Ατρόμητος) έχουν τηλεοπτικό συμβόλαιο, όταν άλλες ομάδες που έχουν κόσμο, ιστορία, διαρκείας κλπ (πχ Παναιτωλικός) δεν έχουν τηλεοπτικό συμβόλαιο. Άρα τα κριτήρια είναι άλλα. Αν υπήρχε όμως κεντρική διαχείριση, όπως σε σχεδόν όλα τα μεγάλα πρωταθλήματα, χωρών που βρίσκονται πάνω από την Ελλάδα στη βαθμολογία της UEFA και δεν τις έχει πάρει η «κάτω βόλτα», δεν θα γινόταν αυτή η συζήτηση και πιθανότατα το πρωτάθλημα, οκτώ ημέρες πριν την έναρξή του, θα θεωρούταν δεδομένο ότι θα άρχιζε στην ώρα του.
Ας αρχίσει και τον Οκτώβριο
Με λίγα λόγια, το πρόβλημα δεν είναι πότε θα αρχίσει το πρωτάθλημα, αλλά πως. Ας αρχίσει και τον Οκτώβριο που λέει ο λόγος, αλλά με ποιους όρους; Με πέντε ομάδες να είναι «εξασφαλισμένες» και όσες άλλες τα έχουν καλά με αυτές να έχουν επίσης τηλεοπτικά συμβόλαια, αλλά όλες οι άλλες να πρέπει να μπουν σε «άρμα» για να είναι ανταγωνιστικές;
Οκ, ας αρχίσει και έτσι, αλλά αλήθεια, ποια θα είναι η ανταγωνιστικότητά του; Θα υπάρχει προοπτική ανάκαμψης του προϊόντος σε βάθος χρόνου; Θα υπάρχει η ελπίδα ότι κάποια ομάδα από τις θεωρητικά μικρότερες μπορεί να κάνει την έκπληξη και να προσδώσει ενδιαφέρον σε όλη τη διοργάνωση κάνοντας μία χρονιά έκπληξη για τα δεδομένα, όπως γίνεται στα μεγάλα πρωταθλήματα; Θα μπορεί τέλος πάντων να έχει οποιαδήποτε ομάδα εκτός των «μεγάλων» τα εργαλεία να είναι ανταγωνιστική; Αν όχι, τότε ενδεχομένως η πορεία του ελληνικού ποδοσφαίρου να είναι προδιαγεγραμμένη και μη αναστρέψιμη. Σε κάθε περίπτωση, ο κόσμος θα βλέπει ποδόσφαιρο, ακόμη και αν αυτό δεν παίζεται στην Ελλάδα…
Μπάμπης Τσιρώνης
