Ο 27χρονος μεσοεπιθετικός του Ολυμπιακού, Γιώργος Μασούρας, έπαιξε στις 29 Σεπτεμβρίου του 2013 για πρώτη φορά στη Γ’ Εθνική και 8 χρόνια μετά έκανε την Ευρώπη να… παραμιλά.

Το όνομα Κεχρινιά κατά πάσα πιθανότητα δεν θα θυμίζει τίποτα. Λογικό και κακά τα ψέμματα, αφού εκτός από τις 500 ψυχές που μένουν στο χωριό του Δήμου Αμφιλοχίας στην Αιτωλοακαρνανία και τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, στο άκουσμα του συμπαθέστατου ημιορεινού οικισμού δεν θα μας έρχεται κατά νου κάποια ιστορική μάχη ή έστω κάτι παρεμφερές.

Εκεί όμως γεννήθηκε την Πρωτοχρονιά του 1994 ένας τύπος που σταδιακά και βήμα-βήμα έφτασε πλέον να θεωρείται σημείο αναφοράς για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, ίσως, αλλά αν τα χθεσινά (30/9) του κατορθώματα στο «Σουκρού Σαράτσογλου» (2γκολ, 1 ασίστ) τα έκανε ένας παίκτης που παίζει σε κάποιο «μεγαθήριο», εντός και εκτός εισαγωγικών γιατί «καθρέπτης» όλων είναι το γήπεδο, όπως εκείνα της European Super League που εν μία νυκτί θέλησαν να αλλάξουν το status quo του ποδοσφαίρου μας, τότε σε όλα τα ΜΜΕ ανά τη «Γηραιά Ηπειρο» θα βλέπαμε δεκάδες αναφορές στο πρόσωπό του.

Ο λόγος, καλά καταλάβετε, γίνεται για τον Γιώργο Μασούρα, ένα δικό μας παιδί, της διπλανής πόρτας που λέμε, ο οποίος παρουσιάζεται πλέον σε θέση να «ταλαιπωρήσει» οποιαδήποτε ευρωπαϊκή άμυνα βρεθεί στο διάβα του. Οπως συνέβη χθες, στο εκκωφαντικό 3-0 του Ολυμπιακού που «έγραψε» ακόμη μία «μεγάλη» του ευρωπαϊκή σελίδα στο… βιβλίο της ιστορίας του.

Ισως επειδή δεν έμαθε την μπάλα στην Κόπα Καμπάνα, στις αλάνες του Μπουένος Αϊρες ή στις φημισμένες σχολές της Ισπανίας (π.χ. Μασία) να φαντάζει στα μάτια μας ως κάτι «απλό», αλλά ο τύπος από την Αμφιλοχία είναι πλέον ξεκάθαρο. Θα αφήσει το «στίγμα» του, αν και βασικά ήδη το αφήνει.

Ισως τίποτα να μην προμήνυε το μέλλον όταν σχολιαρόπαιδο ακόμη και πιο συγκεκριμένα στα 14 του χρόνια ήρθε στην Αθήνα με σκοπό να σπουδάσει, όπως και τελικά έπραξε, Εμενε στη θεία του, τελείωσε το Λύκειο, πέρασε στο Παιδαγωγικό Αθηνών, αλλά η μπάλα μπάλα. Πάντα στο μυαλό του. Πώς τα συνδύαζε άραγε; Ομως το έκανε και πιστώνεται κάθε αντίστοιχο credit.

Εφηβος βρέθηκε στα τμήματα υποδομής του Απόλλωνα Σμύρνης, στα 20 του άρχισε να «σπάει» τα πόδια του στα «αλώνια» της ερασιτεχνικής Γ’ Εθνικής με τον Ηλυσιακό και ίσως κατά τύχη ήταν που πήγε τελικά στον Πανιώνιο. Οχι γιατί δεν το άξιζε, αλλά επειδή εκείνα τα χρόνια οι «ανάγκες» των μη αδειοδοτημένων ομάδων της μεγάλης κατηγορίας (οι «κυανέρυθροι» ήταν για πολλές σεζόν μία από αυτές) ήταν που τις «ανάγκασε» να στραφούν σε πιτσιρικάδες και πολλοί εξ’ αυτών πήραν «προαγωγή» για τα σαλόνια.

Αλλο που δεν ήθελε. Παίκτης που βάζει την ομάδα πάνω από όλα, που παίζει όπου του πουν (στην Πλατεία τον είδαμε από φορ μέχρι μπακ) και δείχνει να χαμηλώνει το κεφάλι μόλις ακούσει καλά λόγια σε προσωπικό επίπεδο. Τον βλέπεις στο γήπεδο να τρέχει σαν… τρελός πάνω κάτω, ενώ έξω από αυτό τον διακατέχει μία ηρεμία που σε… σκοτώνει. Αποφεύγει τους διθυράμβους και ευρύτερα κάθε τι που μπορεί να θυμίζει τη λέξη «extreme». Οι εμφανίσεις του στη Νέα Σμύρνη ήταν το «διαβατήριό» του για το λιμάνι και μετά από 4,5 χρονιές στα «κυανέρυθρα» πήρε μεταγραφή για τους «ερυθρόλευκους». Την ίδια στιγμή από τότε είχε αναπτύξει έντονη κοινωνική δράση, κυρίως σε ότι αφορά τα παιδιά.

Το περασμένο καλοκαίρι μαζί με τα φιλαράκια του στον Ολυμπιακό, και τη ζωή, Ανδρέα Μπουχαλάκη και Λεωνίδα Κούτρη βρέθηκαν στα μέρη του, στην Μπούκα της Αμφιλοχίας και το μόνο που αναζητούσαν ήταν να «καθαρίσει» το κεφάλι τους από κάθε τι, ενόψει της νέας σεζόν. Για να το αλαφρύνουμε κάπως, ίσως για αυτό ο «Μπούχα» πάει… τρένο τα τελευταία χρόνια, κάτι θα έχει ο αέρας της περιοχής.

Αλλά πίσω στην ιστορία μας. Μέρα με την ημέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με τον χρόνο ο Μασούρας γίνεται όλο και καλύτερος. Απόρροια, προφανώς, και της δουλειάς που γίνεται από τον Πέδρο Μαρτίνς. Από τα 13 γκολ στο πρωτάθλημα της πρώτης του 1,5 σεζόν στο λιμάνι (Γενάρης 2019-Ιούνιος 2020), φτάσαμε στα ισάριθμα μόνο για πέρσι. Αλλά έχει και συνέχεια. Από τα 2 στην Ευρώπη στα πρώτα του 30 παιχνίδια με τα «ερυθρόλευκα» σε όλες τις εκτός συνόρων διοργανώσεις, ήδη μετρά 3 στην τρέχουσα χρονιά σε μόλις 6 εμφανίσεις του. Βελτιώνεται σε όλους τους τομείς, σε τακτικό και ατομικό επίπεδο. Κάνει «μπαμ».

Στις 29 Σεπτεμβρίου του 2013 έπαιξε για πρώτη φορά στη Γ’ Εθνική με τον Ηλυσιακό κόντρα στον Ερμή Ζωνιανών και 8 χρόνια μετά οδήγησε τον Ολυμπιακό στο εμφατικό 3-0 επί της Φενέρ στην Τουρκία. Στις 20 Ιανουαρίου του 2015 έδωσε την πρώτη του ασίστ σε επαγγελματικό επίπεδο (σε έναν αγώνα Κυπέλλου του Πανιωνίου με τη Βέροια, σκόρερ ο Οικονόμου) και 5 έτη αργότερα, plus 1 μήνα, ήταν το «δημιουργός» του «θρυλικού» πια γκολ που σημείωσε ο Ελ Αραμπί στο Emirates, χάρη στο οποίο ο Ολυμπιακός άφησε εκτός Europa την Άρσεναλ σε διπλούς αγώνες και με νίκη στο Λονδίνο.

Έτσι είναι η μπάλα. Πλάθει ιστορίες και πρωταγωνιστές. Κάνει κάθε παιδί να πιστεύει πως όλα είναι εφικτά, αλλά σε υψηλό επίπεδο τίποτα δεν σου χαρίζεται και κανείς δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Ακόμη και όταν φτάσεις, θεωρητικά, στην κορυφή θα πρέπει να «παλέψεις» με όλες σου τις δυνάμεις.

Σε κάθε φάση, όπως εκείνη με το Βόλο που σκόραρε και πήρε ως… σουβενίρ ένα μαυρισμένο μάτι.

Πηγή: Γιώργος Ντυμένος – gazzetta