Η πορεία του Γιώργου Μασούρα προσφέρει μια μπορεί σπάνια, αλλά σίγουρα ενδεικτική απόδειξη της ανταμοιβής κόπων, υπομονής, θυσιών και δουλειάς. Αλλιώς όμως γίνεται κανείς να δείχνει και να είναι ο καλύτερος;

Χωριουδάκι της ορεινής Αιτωλοακαρνανίας η Κεχρινιά. Ένα τσιγάρο δρόμο από την Αμφιλοχία, στις πλαγιές του Πεταλά. Μετρημένοι οι κάτοικοί του. Σίγουρα όχι περισσότεροι από τα καθαρόαιμα, ξακουστά άλογα του Πεταλά, τα οποία θεωρείται πως ανήκουν σε μια σπάνια ράτσα της οροσειράς της Πίνδου και εδώ και γενεές έχουν αφεθεί να ζουν στη φύση της περιοχής σε πολυπληθείς αγέλες.

Ξεπετάλωτα. Λεύτερα. Άγρια. Να καταλαβαίνουν και να τα καταλαβαίνουν, να νοιάζονται και να τα νοιάζονται μόνο (από) τα όμοια τους μέσα στο κοπάδι. Πουθενά άλλου. Δύσκολα θα ξεχωρίσεις κάποιο. Δύσκολα θα πλησιάσεις κάποιο. Δεν το επιτρέπουν. Δεν γίνεται. Δεν πιάνονται.

Κάποιο, κατά πως φαίνεται, ξέφυγε. Και κυκλοφορεί, χρόνια, ακριβώς έτσι, ξεπετάλωτο, άγριο, λεύτερο, ποδοπατώντας χορτάρι και όσους βρίσκονται έξω από το δικό του κοπάδι. Τι κι αν είναι δίποδο; Και αυτός, ο Γιώργος Μασούρας, άτι από τον Πεταλά είναι.

Με τον καλπασμό του πλέον τόσο ξέφρενο, τόσο επιβλητικό, που η διαπίστωση ούτε άτοπη είναι ούτε και κρύβεται: αυτή την στιγμή μιλάμε για τον χρησιμότερο, τον πιο φορμαρισμένο, τον συνεπέστερο, τον λειτουργικότερο, τον πιο δουλευταρά Ελληνα ποδοσφαιριστή, ο οποίος θα είναι ένα από τα “όπλα” της Εθνικής στη μεγάλη μάχη με τη Σουηδία.

Χρειάζονται και άλλα επίθετα για να βεβαιώσουν πως είναι και ο καλύτερος;

Οκτώ χρόνια

Μοναχογιός εξαμελούς οικογένειας, γεννημένος Πρωτοχρονιά του ’94, μαζί με τις τρεις αδερφές του, στρώνεται από μικρός στην καθημερινή βοήθεια των γονιών του. Απαιτητική άλλωστε η αγροτική ζωή. Έλα όμως που και τα γράμματα έπαιρνε και την μπάλα. Και στην Κεχρινιά, δύσκολα θα μπορούσε να τα φέρει και τα… τρία βόλτα.

Το πρώτο πρώτο του παιχνίδι, στο ξεκίνημα της εφηβείας, στην τοπική Ομόνοια, συνδυάζεται με μια «πεντάρα» από τον Αμφίλοχο. Πως και πως το περίμενε. Στοίχημα πως το δικό του, παρθενικό καριέρας, γκολ (2-5 ηττήθηκε η ομάδα του) μπορεί να το περιγράψει, να το ζήσει ακόμη. Σαν να ‘ρθε χτες.

Στο Λύκειο έρχεται Αθήνα. Για να προετοιμαστεί καλύτερα για τις εξετάσεις. Μένει με τη θεία του. Και – εννοείται πως – ψάχνεται και για ποδόσφαιρο. Πηγαίνει στις ακαδημίες του Απόλλωνα Σμύρνης, το κρατάει όμως κρυφό από τους γονείς του. Για να περάσει στο Πανεπιστήμιο τον έστειλαν στην πρωτεύουσα, για να σπουδάσει, όχι για να κλωτσάει το τόπι.

Αντε τον πεταλώσεις όμως. Την “υποχρέωση” τη βγάζει. Περνάει στο Παιδαγωγικό, σχολή που παραδοσιακά απαιτεί υψηλή βαθμολογία. Όχι τυχαία. Το ήθελε, το γούσταρε, το επίλεξε. Σε κάθε περίπτωση, η ακαδημαϊκή επιτυχία του επιτρέπει, απελευθερωμένα πλέον, χωρίς να κρύβεται, να κάνει και το ποδοσφαιρικό κομμάτι του.

Πηγαίνει λοιπόν στον Ηλυσιακό, μέσω σύστασης συμφοιτητή του. Τετάρτη εθνική; Τέταρτη εθνική. Πρώτος χρόνος, πρώτο σκαλοπάτι ψηλότερα. Τέτοια εποχή ήταν, πριν οκτώ χρόνια, που πρωτόπαιζε στα ημιεπαγγελματικά, πρακτικά ερασιτεχνικά αλώνια των ομίλων της (τότε) τρίτης εθνικής (στον ίδιο με την ΑΕΚ…). Οκτώ χρόνια μετά, μετέτρεπε σε… συγκρουόμενα αμυντικούς και μέσους της Φενερμπαχτσέ, προσωποποιώντας το επιβλητικό 3-0 του Ολυμπιακού στο “Σουκρού Σαράτσογλου”.

Ταξίδια σου λέει μετά…

Η Πλατεία και η προαγωγή

Ο Εβανς Παυλόπουλος οργώνει ό,τι ξερό υπάρχει στο λεκανοπέδιο. Τα πάγια προβλήματα με την αδειοδότηση και οι συνακόλουθοι μεταγραφικοί περιορισμοί, δεύτερη φύση για τον Πανιώνιο.

Υποχρεωτική εκ των πράγματων η αναζήτηση φτηνών, πιτσιρικάδων, λαχείων κοινώς, από την άγονη γραμμή του αθηναϊκού (και όχι μόνο) ποδοσφαίρου, με τον επί χρόνια αρμόδιο scout του Ιστορικού επί το έργον για το τσεκάρισμα του Μασούρα, αφού πρώτα έχει προταθεί και στον Δημήτρη Ναλίτζη.

Τσεκάρεται λοιπόν, αρέσει, κάνει, πιάνει με συνοπτικές διαδικασίες πλατεία. Αλμα όπως και να το δει κανείς. Από τρίτη εθνική, Super League Interwetten. Αυτονόητη και η διαδικασία προσαρμογής. Στο κάθε τι όμως, όχι μόνο στο γήπεδο. Παράλληλα με τις εμπειρίες, αλλάζει και η προσέγγισή του. Επαγγελματικοποιείται, συστηματοποιείται.

Σε θέματα διατροφής, εκγύμνασης, γενικότερης προσέγγισης. “Αρρωστάκι” με το ποδόσφαιρο, δεν χρειάζεται να του το πει κανείς. Το κάνει από μόνος του, αναζητώντας τρόπους, οποιονδήποτε τρόπο σε οποιοδήποτε κομμάτι, να γίνει καλύτερος, να ταιριάξει, να ξεχωρίσει.

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης ο πρώτος που το βλέπει. Βασικός επί των ημερών του στον Πανιώνιο. Του λείπουν τα γκολ, έρχονται δύσκολα. Στις δύο πρώτες του σεζόν, δύο σε ισάριθμα ματς Κυπέλλου βρίσκει, με το πρώτο του στα “σαλόνια” στο νικηφόρο, ακροτελευταίο παιχνίδι των playoff του 2016, κόντρα στην ΑΕΚ.

Σκαλί σκαλί. Όχι με το ασανσέρ. Όχι απότομα. Όχι αυτόματα. Όχι πατώντας ένα κουμπί. Κάθε τι που κέρδιζε στο γήπεδο, κάθε τι που έδειχνε, πρώτα το έκανε κτήμα, πατούσε σε αυτό και μετά συνέχιζε. Το – κατά μέσο όρο – γκολ ανά σεζόν στις δύο πρώτες του στη Νέα Σμύρνη, αυγατίζουν.

Γίνονται πρώτα 6 (σε όλες τις διοργανώσεις) το 2016-17, με χάι-λάιτ το νικητήριο στο «Καραϊσκάκης» κόντρα στον Ολυμπιακό, πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό του αγώνα, που χάρισε στον Πανιώνιο την πρώτη του νίκη στην έδρα των «ερυθρόλευκων» μετά από 36 χρόνια και έδωσε και στον ίδιο μια ταιριαστή συνέχεια ενός μίνι σερί που τον ήθελε να βρίσκει δίχτυα κόντρα στους «μεγάλους».

Και από τα έξι, πάει στο οκτώ γκολ την επόμενη χρονιά. Τότε μάλιστα πήρε και το βάπτισμα του πυρός διεθνώς, στα καλοκαιρινά προκριματικά του Europa League, σκοράροντας στην Σλοβενία κόντρα στην Γκόριτσα. Αυτονόητα πλέον, η δημόσια συζήτηση περί προαγωγής, τον περιλαμβάνει. Ο ίδιος, αμέτοχος. Ακόμη και όταν άμεσα εμπλέκεται.

Καθ’ όδον για την προπόνηση, ενημερώνεται από τον υπεύθυνο επικοινωνίας του Πανιωνίου πως έχει κληθεί στην Εθνική ομάδα. Δεν το πιστεύει, ουσιαστικά του τη “λέει” για την πλάκα που του σκάρωσε και περνάει αρκετή ώρα και κουβέντα για να πειστεί πως η παρθενική του κλήση (από τον Αγγελο Αναστασιάδη) στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα είναι γεγονός.

Ντεμπουτάρει κόντρα στην Εσθονία (18/11/2018). Αποτέλεσμα σοκαριστικό (0-1), δεν περιορίζει όμως το – εκπεφρασμένο δημοσίως – αίσθημα δικαίωσης. Πόσο μάλλον όταν ελάχιστες μέρες αργότερα, οριστικοποιείται αυτή η περίφημη προαγωγή.

Προαγωγή που… περπατιέται, αφού από την Νέα Σμύρνη μετακομίζει στο “Καραϊσκάκη”, με τον Ολυμπιακό – η ομάδα που υποστήριζε από μικρό παιδί, η Μίλαν εκτός συνόρων – να καταβάλλει περίπου μισό εκατομμύριο για την αγορά του.

“Στρατιώτης με αντίληψη στρατηγού”

Ακόμη και στη μεταγραφική περίοδο που αποκτήθηκε, η κυρία αναζήτηση των πρωταθλητών Ελλάδας εξτρέμ αφορούσε. Και ας είχε προηγηθεί, το προηγούμενο καλοκαίρι, η δαπάνη (όπως εξελίχτηκε στην πορεία) 7 εκατ. ευρώ για τον Ντάνιελ Ποντένσε.

Ακόμη και στη μεταγραφική περίοδο που ολοκληρώθηκε πριν δύο εβδομάδες, η κύρια αναζήτηση του Ολυμπιακού, εξτρέμ ήταν. Η τελευταία προσθήκη, από το παράθυρο των ελεύθερων, επίσης, εξτρέμ αφορούσε (Γκάρι Ροντρίγκες).

Σε αυτά τα 2,5 χρόνια, σε αυτές τις έξι συνολικά μεταγραφικές περιόδους, δέκα διαφορετικοί μεσοεπιθετικοί, είτε καθαρόαιμοι είτε εν δυνάμει ακραίοι, έχουν αποκτηθεί από τους “ερυθρόλευκους”, με τη συνολική τους δαπάνη, μόνο για την αγορά τους, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται αυτή των απολαβών τους, ξεπερνάει τα 11 εκατ. ευρώ.

Συχνά πυκνά (αν όχι πάντα), καλοδεχούμενοι από την κοινή γνώμη. Σχεδόν… επιβεβλημένα μάλιστα, αφού το απαιτητό της, ήταν προσθήκη ακραίου επιθετικού επιπέδου. Χωρίς αυτό κατ’ ανάγκη να οριοθετείται. Ακρεί να μην είναι κάποιος προερχόμενος από το ελληνικό πρωτάθλημα. Όχι κάποιος από τον Πανιώνιο Όχι ο Μασούρας.

Καλός, χρυσός, μπράβο του για τη δουλειά του, για την βελτίωση του, αλλά βασικός στον Ολυμπιακό; Ε, όχι δα…

Ε, κι όμως.

Ο Πέδρο Μαρτίνς δεν ακούει τίποτα. Δεν βλέπει άλλον. Τον εμπιστεύεται αμέσως. Τυφλά. Η πολυχρησιμότητα που είχε – αναγκαστικά – αναπτύξει ο Μασούρας στον Πανιώνιο, παίζοντας σχεδόν παντού στο γήπεδο, από μπακ ως φορ, εύκολα αναγνωρίσιμη από τον Πορτογάλο.

Αμέσως βασικός, εφεξής βασικός, πλέον ακλόνητος, σημείο αναφοράς. Ανεξαρτήτως τι υπήρχε ως επιλογή στο ρόστερ. Και όχι χαριστικά. Στον Μαρτίνς ο Ελληνας διεθνής οφείλει τα πάντα. Δεν το κρύβει. Ούτε και ο Πορτογάλος τον απεριόριστο σεβασμό του. “Στρατιώτης με αντίληψη στρατηγού”.

Η δουλειά που κάνει στο γήπεδο, ταίρι δεν έχει. Μια καλή ερώτηση σε όλους τους μπακ του Ολυμπιακού θα ήταν πως νιώθουν όταν γνωρίζουν πως μπροστά τους έχουν τον 27χρονο ακραίο. Και πως όταν δεν τον έχουν.

“Καθρέφτης” νοοτροπίας, του work ethic που τον χαρακτηρίζει. Μπορεί καν να μην φαίνεται στο κοινό μάτι που έχει εκπαιδευτεί να αξιολογεί εμφανίσεις και χρησιμότητα με απόλυτα, απλά, νούμερα και όχι να διακρίνει τις πατημασιές ενός ποδοσφαιριστή, μεσοεπιθετικού κατά τα λοιπά, παντού στο γήπεδο.

Και αυτό όμως, σιγά σιγά αλλάζει. Η απουσία του λόγω τραυματισμού για έναν μήνα, συνέπεσε με μια άκρως μουδιασμένη περίοδο για τον Ολυμπιακό. Γύρισε κόντρα στον Απόλλωνα. Ξέσπασμα (4-1), το πρώτο γκολ, δικό του.

Διπλό στην Τρίπολη, με ασίστ δική του για το 0-1. Σόου στο “Σαράτσογλου”, φαρδιά πλατιά με δύο γκολ και ασίστ η υπογραφή του στην “τριάρα” επί της Φενερμπαχτσέ που τον έχρισε και κορυφαίο της αγωνιστικής του EuropaLeague.

Ηδη φέτος, μετράει 4 γκολ και 3 ασίστ σε 8 παιχνίδια. Με τις δύο προηγούμενες σεζόν να δείχνουν που (το) πάει το πράγμα. 11-6 πρόπερσι (σε όλες τις διοργανώσεις), 15-6 πέρυσι.

Ας μιλήσουμε λοιπόν και για νούμερα …

Η δουλειά και το επόμενο επίπεδο

Η αφοσίωση στην ατομική δουλειά, πλέον, έχει ανταπόκριση. Εστιάζει οπουδήποτε – θεωρεί πως – πρέπει να βελτιωθεί. Και αν ρωτηθεί που συγκεκριμένα, θα απαντήσει παντού. Καθημερινά… ξεπατώνεται. Τεχνική, τοποθετήσεις σε άμυνα και επίθεση, με ή χωρίς την μπάλα, φυσική κατάσταση, τακτική προσέγγιση, Οτιδήποτε σκεφτείτε, το δουλεύει.

Στο γυμναστήριο της ομάδας, στο ιδιωτικό γυμναστήριο όπου έχει εντάξει στο ασκησεολόγιο του και την πυγμαχία ώστε να ενισχύσει ακόμη και ψυχολογικές/πνευματικές παραμέτρους όπως αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και decisionmaking, αλλά ακόμη ακόμη (και απολύτως ενδεικτικά) στο ατομικό του γυμναστήριο.

Παρότι πλέον (έχει αναγκάσει να την) δέχεται ολοένα και λιγότερο, η αμφισβήτηση, η υποτίμηση, η μη αναγνώριση, αποτέλεσε κινητήριο και δυναμικό ερέθισμα. Να μην σταματάει. Δεν του λείπει βέβαια από το club. Όχι μόνο από τον προπονητή. Από συμπαίκτες και διοίκηση. Απόδειξη η επέκταση του συμβολαίου του (από τον περασμένο Φεβρουάριο) για άλλα δύο χρόνια.

Εντονα κοινωνικοποιημένος, με συγκροτημένη σκέψη και υπόβαθρο. “Ολοι οι αθλητές θα ήθελα να αγωνίζονται και εκτός γηπέδων, καθώς υπάρχουν προβλήματα μεγαλύτερα από αυτά που θεωρούν οι ίδιοι μεγάλα. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ”. Συναισθηματική νοημοσύνη σε επίπεδα που δεν συνηθίζονται στο επάγγελμά του.

Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι κολλητοί του (Μπουχαλάκης, Κούτρης), μαζί τους θα ψάξει να «αδειάσει» όσο πιο απόμερα γίνεται, με την κοπελιά του στην Κεχρινιά θα γυρίσει το καλοκαίρι, αποφεύγοντας συνηθισμένες κοσμικότητες. Προφανώς, το παιδαγωγικό έχει μείνει λίγο πίσω, αλλά δικαιολογημένα.

Στην περασμένη μεταγραφική περίοδο, πολλά γράφτηκαν, περισσότερα ακούστηκαν και φημολογήθηκαν. Ενδιαφέρον(τα) υπήρξε. Κρούσεις έγιναν.

Μπορεί αν λέγονταν Μασουρίνιο ή Μάσουριτς και έπαιζε στην Γκιμαράες ή την Βοϊβοντίνα, να ήταν αυτήν την στιγμή σε κορυφαίο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν γίνεται να αλλάξει.

Ό,τι όμως και όσα μπορεί να αλλάξει, το κάνει. Με συνέπεια, συνέχεια, αποτέλεσμα. Και βάσει πορείας θα συνεχίσει. Γιατί μπορεί πλέον να είναι ο καλύτερος Ελληνας ποδοσφαιριστής, αλλά υπάρχουν κάποια άτια σε αυτή την πλάση, εκεί στα μέρη του, που δεν περιχαρακώνονται και ούτε ορίζονται από τίτλους.

Συνεχίζουν τον καλπασμό τους. Και όπου τους βγάλει…

Πηγή: sport24.gr – Αντώνης Οικονομίδης