Γράφει ο Γιώργος Σολτάτος *

Έφυγε και ο Θανάσης. Λίγο, λίγο φεύγει και η γενιά του 114 και του Αντιδικτακτορικού αγώνα. Από την γενιά αυτή ήτανε και ο Θανάσης.

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω στα τέλη του 1978 και έκτοτε με τιμούσε με την πραγματική φιλία του.

Συνεργάστηκα μαζί του και επαγγελματικά για αρκετά χρόνια.

Ο Θανάσης ήτανε ένας «αρχέγονος κομμουνιστής », καθώς από το τρίπτυχο πού κρατούσε όρθιους τους συντρόφους του στην εξορία και που ήτανε το: «Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, διάβαζε πολύ», το τελευταίο το τηρούσε με ευλάβια όλα τα χρόνια της ζωής του  !

Πρόσφατα, αφού πέρασε από τα “Καραπανέικα”, αφού μας χαιρέτησε, ένας από την παρέα μου, παλιός Δήμαρχος της Πόλης μας, μου είπε :

«… Ο Θανάσης έπαιρνε το λόγο σε όλα τα θέματα της ημερήσιας διάταξης στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου και αφού δεν τα είχε απλά διαβάσει, αλλά μελετήσει, η άποψη που κατέθετε ήτανε πάντα προσεγμένη με το ιδεολογικό “υπόβαθρο” της ιδεολογίας του. Δεν γνώρισα πολλούς συμβούλους που να είχανε μελετήσει όλα τα θέματα που συζητιούνταν στα συμβούλια…!»

Αυτή η αναγνώριση ενός «πολιτικού αντίπαλου», θεωρώ ότι δίνει πρόσθετο θετικό αποτύπωμα ενός ανθρώπου που για χρόνια «υπηρέτησε» την Αυτοδιοίκηση.

Η φιλομαθειά του αποτυπώνονταν και στις φοβερές «ατάκες» που αρκετές φορές έλεγε και που ορισμένες ήτανε και «δεικτικές»!

Θα σταθώ για λίγο στην σεμνότητα που τον διέκρινε.

Ενώ πολλές φορές λέγαμε για τα παλιά, ποτέ δεν μου ανέφερε ότι ήτανε από τους πρώτους που ενίσχυσαν την Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας.

Όταν το 2017 εκδόθηκε από την Σύγχρονη Εποχή το βιβλίο: Δικτατορία 1967- 1974,  κείμενα και ντοκουμέντα, με την επιμέλεια του τμήματος ιστορίας της ΚΕ  του ΚΚΕ, διάβασα τα παρακάτω :

Στις σελίδες 207 και 208 αναφέρεται χαρακτηριστικά:

«.. Η ΚΝΕ ξεκίνησε από μια  “χούφτα ” ανθρώπους μέσα στην φωτιά της πάλης ν’ αποκτήσει κύρος και βήμα το βήμα ν’ αυξάνει τις οργανωμένες δυνάμεις της, φτάνοντας να παίζει μεγάλο ρόλο στις κινητοποιήσεις της νεολαίας στα 1972- 1973 και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Όταν άρχισε η απελευθέρωση πολιτικών εξορίστων από την Λέρο, πολλά στελέχη του Κόμματος, νέας ηλικίας, ενίσχυσαν την δουλειά της ΚΝΕ, καθώς και του ΚΚΕ.  Αναφέρονται ενδεικτικά, ανάμεσα σε πολλούς άλλους οι Δημήτρης Γόντικας, Σπύρος Χαλβατζής, Γιάννης Κατσαρός, Θανάσης Αλεξάκης, Δημήτρης  (Φούλης) Παναγάκης, Σταύρος Σκοπελίτης, Βασίλης Καλαματιανός, Κώστας Κάππος, Αγάπιος Σαχίνης, Βασίλης Αχτσής, Νίκος Γκατζής…».

Στις δε σελίδες του ίδιου βιβλίου από 79 μέχρι 101  και στο κείμενο που αφορούσε τους πολιτικούς κρατούμενους στα σίδερα της Δικτατορίας (1967-1974), που επιμελήθηκε ο Θεόφιλος Διαμάντης, αναφέρει σε πολλά σημεία μία συνέντευξη του Θανάση που του έδωσε τον Μάρτη του 2013.

Στην συνέντευξη αυτή ο Θανάσης αναφέρεται σε όλη την περίοδο της εξορίας του, με αναφορές στην σύλληψη του, την μεταφορά στην Γυάρο, την ζωή στην εξορία και στα γεγονότα μετά τις αποφάσεις της 12ης ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ τον Φλεβάρη του 1968 !

Όταν διάβασα το βιβλίο του ζήτησα να μου δώσει αυτή την συνέντευξη!

Μου το υποσχέθηκε και είναι η μόνη υπόσχεση που μου έδωσε και δεν τήρησε.

Τελειώνοντας αυτή την μικρή αναφορά θυμάμαι μία συζήτηση στην συγκέντρωση  της Πρωτομαγιάς φέτος.

Προβληματισμένος και βλέποντας τους ίδιους πάντα να συμμετέχουμε, διερωτήθηκα αν σιγά – σιγά γινόμαστε «γραφικοί»!

Τότε μου είπε: «Καλύτερα γραφικοί, παρά συμβιβασμένοι»!

Ο ίδιος έφυγε, ασυμβίβαστος, ελεύθερος και ας τον θεωρούσαν ορισμένοι «γραφικό»!

Καλό ταξίδι συναγωνιστή!