Γράφει ο Γιώργος Βαρεμένος*

Τί να την κάνεις την ζωή αν δεν είναι ολιστική! Περπατάω στους δρόμους του Αγρινίου και καμμιά φορά, αν είμαι βουτηγμένος στις σκέψεις μου, με σκουντάει κάποιος και με ρωτάει αν τα πράγματα πάνε τόσο άσχημα, ώστε να είμαι συνοφρυωμένος: «Όντως τα πράγματα δεν πάνε καλά το θέμα όμως είναι πώς θα τοποθετηθούν οι άνθρωποι απέναντι σ’ αυτά», απαντάω διφορούμενα. Ένας συμπατριώτης στέκεται απέναντί μου και κραυγάζει οργισμένος: «Ποιό σπίτι θα τους ψηφίσει αυτούς;» «Πρωτίστως τους ενδιαφέρουν τα τζάκια, και αν έχουν μαζί τους τα τζάκια, θεωρούν ότι θα βρουν την άκρη με τα σπίτια», απαντάω.

Πιο κάτω, στην γωνία του δρόμου, ένας ταλαιπωρημένος πολίτης, έχοντας δει το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ που έλεγε: «Στείλτε τους πίσω τον λογαριασμό», με ρωτάει αν στην κάλπη των εσωκομματικών εκλογών πρέπει να ρίξει μέσα τον λογαριασμό της ΔΕΗ. «Όχι, αρκεί το ψηφοδέλτιο», του λέω και μάλλον είναι ικανοποιημένος που του έλυσα τόσο εύκολα την απορία. Είναι άλλοι που απλώς ανταποδίδουν μ’ ένα “γειά” και με αφήνουν με την δική μου απορία αν αντικατέστησαν την αδυναμία κατανάλωσης αγαθών με την κατανάλωση προπαγάνδας.

Ώσπου δύο ώριμες κυρίες, που φαίνονται από μακρυά ότι είναι της λαϊκής τάξης, με συμβουλεύουν να βάλω τα δυνατά μου. «Βάλτε κι εσείς λίγο πλάτη…», αντιγυρίζω. «Το κάνουμε ήδη», μου λέει η μία και, κοιτάζοντάς με, δηλώνει ότι δεν φοβάται. «Πες μου τ’ όνομά σου», λέω. «Δώρα» απαντάει, λέγοντάς μου το μικρό και όχι το επώνυμο, οπότε κατανοώ ότι στην Ελλάδα του 2022 ο φόβος μιάς απλής γυναίκας της επαρχίας για πολιτικούς λόγους, εξακολουθεί να είναι ακόμη ένα κατανοητό ανθρώπινο συναίσθημα. Η φίλη της κρατάει ένα μικρό κινητό της πρώτης γενηάς κι έχει επάνω του γραμμένο τον αριθμό, λέγοντάς μου ότι σε όποιον τον ζητάει τον δίνει έτσι, σαν αυτόγραφο, γιατί δεν ξέρει να διαβάζει, καθότι αναλφάβητη. «Η μάνα μου πέθανε στα τριάντα τρία της κι από τότε εγώ μια ζωή υπηρέτρια.» Η ατυχία της, σκέπτομαι, είναι ότι δεν της έλαχε να είναι υπηρέτρια στο σπίτι του Βολταίρου, ώστε να δει από κοντά τί εστί ολιστική ζωή.

Η ματιά της με γέμισε μελαγχολία, όπως και η σκέψη ότι οι επαγγελματίες της πολιτικής έχουν την δύναμη να τάζουν στους από κάτω ολιστική ζωή κι έναν κόσμο της φαντασίας και της ψευδαίσθησης.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, πέφτω πάνω στον παληόφιλο Ζήση: «Πώς πάει, ρε θηρίο;» «Ο Ζήσης και ζει και δεν ζει» απαντάει, παραπέμποντας στην εποχή που διαβάζαμε Αζίζ Νεσίν. Άλλος ένας, λέω, που πάσχει από ολιστική ζωή καθώς απομακρύνομαι και πάνω στην ώρα χτυπάει το τηλέφωνο. Ο σύντροφός μου απ’ τα φοιτητικά χρόνια Βασίλης από την Πάτρα, που μια ζωή δεν το’ χει κουνήσει απ’ την Αριστερά, μου απαντάει πριν προλάβω να προχωρήσω την κουβέντα: «Μη μου λες τίποτε, έχω οργανώσει την απαισιοδοξία μου και είμαι ήρεμος με τον εαυτό μου.» «Ας πούμε ότι ο απαισιόδοξος είναι ένας καλά πληροφορημένος αισιόδοξος» κλείνω, καταφεύγοντας ακόμη μία φορά στον Αζίζ Νεσίν για μια γερή δόση αισιοδοξίας: «Έτσι ήρθαν τα πράγματα, μά έτσι δεν θα πάνε!»

*βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας
αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ