Γράφει ο Γιώργος Βαρεμένος*

Το θέμα δεν είναι η στάση του ανθρώπου μπροστά στο θάνατο, αυτό το συγκλονιστικό γεγονός που, μαζί με την γέννηση, σφραγίζει την ανθρώπινη μοίρα, πάνω σ’ έναν πλανήτη που γυρίζει αέναα, ασχέτως του τί συμβαίνει στην επιφάνειά του.

Ούτε αυτό που ανακάλυψαν εσχάτως οργανικοί προπαγανδιστές του επιτελικού κράτους, τη συναισθηματική εκμετάλλευση του θανάτου. Ασχέτως αν οι ίδιοι υπήρξαν στο πρόσφατο παρελθόν έμποροι της απώλειας και τυμβωρύχοι σε χυδαίο βαθμό.

Δεν πρόκειται να εισχωρήσει κανείς στα κατάβαθα του καθενός για να βυθομετρήσει αν πονάει περισσότερο ο αριστερός ή ο δεξιός, όπως αναρωτιούνται οι ως άνω προπαγανδιστές.

Το θέμα είναι, για να το θέσουμε εντελώς πεζά, ότι αν πέθαινε κάποιος από φυσική καταστροφή, επί ΣΥΡΙΖΑ, ήταν άνθρωπος με ταυτότητα. Είχε συγγενείς, παιδιά, φίλους, αυτόπτες μάρτυρες της τραγωδίας τέλος πάντων, που έτρεχαν να τους πάρουν μία λέξη, ή έστω ένα δάκρυ, στην υπηρεσία μιάς θανατολάγνας προπαγάνδας. Τώρα που οι νεκροί είναι εκατό καθημερινά, πρόκειται για κάποιους πρώην ανθρώπους και απλούς αριθμούς, που όσο περισσότεροι είναι, άλλο τόσο απρόσωποι φαντάζουν μπροστά στον καθρέπτη της προπαγάνδας.

Δεν αποτελούν είδηση, ούτε κάν ανάλογη του δελτίου καιρού και των διακυμάνσεών του.

Ένας αριθμός και πάμε για τον επόμενο.

Στην πρώτη φάση της πανδημίας, ο Κ. Μητσοτάκης εμφανιζόταν καθημερινά στα πλατώ των διαγγελμάτων ως ο σωτήρας ανθρώπινων ζωών. Τώρα για να τον πετύχεις πρέπει ν’ ανέβεις στην Πάρνηθα. Αφήνει τον κ. Γεωργιάδη και τον κ. Θεοχάρη να πανηγυρίζουν επειδή δε βρίσκουν μεγάλο τον αριθμό των θυμάτων. Πόσους ακριβώς θέλουν για να σιωπήσουν;

Πίσω κι από τους δύο, όμως, κρύβεται το παροιμιώδες χαμόγελο ικανοποίησης του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος πήγε χθες στη Βουλή για να ακούσει τον κ. Γεωργιάδη και τους άλλους κατά καιρούς πανηγυρίζοντας, παρά το βαρύ πρόγραμμά του. Ο αριθμός των θυμάτων είναι κάτι παραπάνω από ένα στατιστικό δεδομένο και οι χιλιάδες τραγωδίες δεν αποτελούν όχι πολιτικά αλλά ούτε κάν κοινωνικά συμβάντα, καθώς βιώνονται στην απόλυτη μοναξιά.

Για να καταθέσω εδώ μια προσωπική μαρτυρία, έζησα σαν σε ταινία τί σημαίνει ν’ αποχαιρετάς αγαπημένο πρόσωπο με άλλα πέντε άτομα σε απόσταση μέσα στην παγερή σιωπή του νεκροταφείου. Στην ερώτηση αν η αγαπημένη μας έφυγε από κορωνοϊό, ο ιατροδικαστής μου απάντησε με ειλικρίνεια ότι το τέστ ήταν αρνητικό, αλλά τί αξιοπιστία να έχει ένα δείγμα που πάρθηκε αρκετά μετά τον θάνατο; Ούτε τον ακριβή, έστω αφηρημένο, αριθμό δεν ξέρει κανείς. Να φαντασθείς ότι η άτυχη Χαρούλα ήταν δημοσιογράφος, αλλά δεν διεκδίκησε ποτέ δημοσιότητα για τον εαυτό της, παρά μόνο για να αναδείξει τα προβλήματα της δημόσιας ζωής: Αυτά που θέλουν να συγκαλύψουν όσοι επιχαίρουν για τη λογοκρισία σε βάρος συναδέλφων τους, οι οποίοι δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις ενός τεράστιου μηχανισμού. Αυτός ο μηχανισμός κινείται πέρα από εκείνο που είπε ο Μακιαβέλλι, ότι «οι άνθρωποι ξεχνούν ευκολότερα τον θάνατο του πατέρα τους παρά την απώλεια της περιουσία τους.» Εδώ πρόκειται για εκείνους που θέλουν να ελέγχουν μία εξουσία που έχει την (ψευδ)αίσθηση ότι επιβάλλεται στη ζωή και στον θάνατο. Αλλοίμονό τους.

*Ο Γιώργος Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας
και Αναπληρωτής Τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.