Καλή εμφάνιση έκανε ο Παναιτωλικός αλλά δεν τα κατάφερε στο «Γ. Καραϊσκάκης» απέναντι στον πρωταθλητή Ολυμπιακό. Μετά το γκολ επί της Ομόνοιας, ο Ελ Αραμπί ξεκλείδωσε και την άμυνα του Παναιτωλικού, οδηγώντας τους Πειραιώτες στη νίκη με 2-0. Χασάν – Καφού σφράγισαν το τρίποντο.

Τρεις ημέρες πριν την κομβική ρεβάνς με την Ομόνοια στην Κύπρο για τα πλέι-οφ του Champions League, o Ολυμπιακός απέφυγε τις… απώλειες. Παρότι δεν έκανε καλή εμφάνιση και πάλι συνολικά, βρήκε τον τρόπο να πάρει το «τρίποντο» της νίκης απέναντι στον Παναιτωλικό (2-0), εκμεταλλευόμενος την ατομική ποιότητα του Βαλμπουενά και την εκτελεστική δεινότητα του Ελ Αραμπί. Έτσι, σε ένα… φουλ του 3, έκανε και το 3/3 στην έδρα του φέτος, με τρίτο ματς χωρίς να δεχθεί γκολ.

Γράφει ο Άκης Στρατόπουλος στο sdna.gr

Ένα ακόμη «χαμένο» ημίχρονο

Όσον αφορά στην εικόνα του αγώνα, στο πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός επί της ουσίας έκανε αυτό που ο Πέδρο Μαρτίνς ζήτησε να μην συμβεί: με εξαίρεση το τελευταίο πεντάλεπτό του, πέταξε όλο το πρώτο μέρος στα σκουπίδια για τρίτο σερί επίσημο φετινό ματς. Οι «ερυθρόλευκοι» ξεκίνησαν με έντονο πρέσινγκ μεν, όμως όπως συνέβη και στα προηγούμενα ματς, γρήγορα αυτό ατόνησε. Ο Πορτογάλος ζήτησε από τους παίκτες του ένταση και κίνηση χωρίς τη μπάλα, όμως και πάλι αυτά τα στοιχεία έκαναν «μπαμ» ότι λείπουν από την ομάδα του σε αυτό το σημείο της σεζόν.

Βεβαίως, η κακή συνολικά εμφάνιση του Ολυμπιακού σε αυτά τα 45 λεπτά, οφείλεται και στην αντίστοιχα εξαιρετική παρουσία του Παναιτωλικού. Η ομάδα του Μάκη Χάβου ήταν από τα πρώτα δευτερόλεπτα καλά κλεισμένη στα μετόπισθεν, εξαιρετικά συμπαγής, με καλή τακτική και προσήλωση όλων στο πλάνο του προπονητή. Οι γραμμές των Αγρινιωτών ήταν πολύ κοντά, με έναν άξονα γεμάτο από χαφ και άριστες αλληλοκαλύψεις στις πτέρυγες. Σε γενικές γραμμές, έδειξε και πάλι ότι είναι μια καλοδουλεμένη ομάδα, αρκετά γρήγορη και που θα κάνει πολλές ζημιές με την ποιότητα που διαθέτει από τη μέση και μπροστά.

«Φλύαρος» και άνευρος

Ο Ολυμπιακός πάλι είχε σταθερά τη μπάλα στα πόδια του, όμως και πάλι αυτή η κατοχή ήταν τρομερά φλύαρη. Πέρα από μια ατομική προσπάθεια του Ραντζέλοβιτς ως το 40′ δεν είχε δημιουργήσει φάση με οργανωμένο ποδόσφαιρο. Το γεγονός μάλιστα ότι ο Μαρτίνς παρέταξε το τρίτο διαφορετικό σχήμα σε ισάριθμα φετινά ματς, για μια ομάδα από την οποία ήδη λείπουν βασικά κομμάτια του παζλ, δύσκολα θα μπορούσε να αποδειχθεί ωφέλιμο στην γενικότερη λειτουργία της.

Και πάλι έλειψε η κίνηση χωρίς τη μπάλα, η ένταση, η καλή δημιουργία από τον άξονα, ακόμη και η ικανότητα να πρεσάρει αποτελεσματικά τον αντίπαλο όταν αυτός κρατούσε τη μπάλα. Κοινώς, όλα τα στοιχεία για τα οποία ήταν γνωστή έως τώρα η ομάδα του Μαρτίνς. Μονάχα στο φινάλε του πρώτου μέρους και όταν ο Πορτογάλος άλλαξε τη διάταξη σε 4-2-3-1 βελτιώθηκε κάπως η εικόνα του Ολυμπιακού, αφού βελτιώθηκε η κυκλοφορία της μπάλας και έτσι ήρθαν και οι δύο καλές στιγμές του για να ανοίξει το σκορ.

Instant offense!

Οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν στα σπορ τους μια ορολογία για όσους μπαίνουν και αλλάζουν την ροή του αγώνα μέσω της επίθεσης, το «ακαριαία επίθεση». Αυτό ακριβώς συνέβη και στο Καραϊσκάκη, όταν -ποιος άλλος- ο Ματιέ Βαλμπουενά μπήκε με την έναρξη της επανάληψης αντί του Κάιπερς που δεν φάνηκε. Τρία λεπτά μετά την είσοδό του, ο Γάλλος έβγαλε μια υπέροχη διαγώνια «σαραντάρα» μπαλιά, ο Ραντζέλοβιτς βρήκε τον Ελ Αραμπί και αυτός από κοντά έκανε το 1-0 που έβαλε τα πάντα στο δρόμο τους για τον Ολυμπιακό.

Από το σημείο αυτό και μετά, από τη στιγμή που έφυγε και το όποιο άγχος, Ολυμπιακός κυριάρχησε πλήρως, κράτησε πιο εύκολα τη μπάλα, ενώ συνέχισε να πιέζει βγάζοντας πια πιο εύκολα φάσεις. Στην άμυνά του ήταν αποτελεσματικός -σε αυτό το κομμάτι δεν έχει κανένα πρόβλημα- και από τη στιγμή που δεν απειλήθηκε διαχειρίστηκε άνετα το υπόλοιπο παιχνίδι ως το φινάλε, όταν βρήκε και το 2-0 με τον Καφού, κάνοντας έτσι το 2/2 στο πρωτάθλημα.