Ο Παναιτωλικός σε τέσσερα παιχνίδια στα play out της Super League 1 μετράει τρεις ήττες και μία ισοπαλία, στο γκρουπ των χειρότερων ομάδων του πρωταθλήματος.
Το βράδυ του Σαββάτου στο Αγρίνιο τα «καναρίνια» πήραν τον πρώτο τους βαθμό απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης ο οποίος με «σβησμένες μηχανές» ήταν καλύτερος από τον «Τίτορμο», είχε την κατοχή, τις φάσεις, αλλά και την πρωτοβουλία των κινήσεων, ενώ οι γηπεδούχοι με την εμφάνισή τους δεν τίμησαν την ιστορία της φανέλας που φορούσαν (επετειακή κιόλας για πρώτη φορά φέτος για τα 96 χρόνια ιστορίας) αλλά ούτε και τον κόσμο που βρέθηκε για άλλη μία φορά στο πλευρό της ομάδας.
Η ισοπαλία είναι ένα κολακευτικό αποτέλεσμα που σφράγισε την παραμονή. Μία παραμονή η οποία θα έπρεπε να έχει έρθει πολύ νωρίτερα, όταν ο Παναιτωλικός έχανε με «κατεβασμένα χέρια» από την Λαμία, τον Απόλλωνα Σμύρνης (που κάνει δικαστικό αγώνα σε βάρος του για να πάρει την παραμονή στα χαρτιά) αλλά και από τον Ατρόμητο.
Αυτή τη φορά, μετά το τέλος του ματς δεν υπήρχαν δηλώσεις για παίκτες που δεν μπορούν. Και πως να υπάρχουν άλλωστε τέτοιες δηλώσεις όταν ΟΛΟΙ, μηδενός εξαιρουμένου, ήταν κατώτεροι των περιστάσεων, είτε αυτοί βρίσκονταν στον πάγκο, είτε στον αγωνιστικό χώρο.
Κάποιες φορές ακόμη και η ήττα, είναι ένα αποτέλεσμα που μπορεί να κάνει τον κόσμο μιας ομάδας περήφανο. Για παράδειγμα, όταν ο Παναιτωλικός ηττήθηκε στην παράταση στο γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης» με παίκτη λιγότερο από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό, τον οποίο παραλίγο να αποκλείσει από τη συνέχεια του Κυπέλλου, όλοι χειροκρότησαν. Γιατί; Η απάντηση είναι απλή… Όλοι πάλεψαν για το αποτέλεσμα, ακόμη και αν ο Παναιτωλικός δεν τα κατάφερε.
Αντιθέτως, απολύτως δικαιολογημένα το Σάββατο, ΟΛΟΣ ο κόσμος του Παναιτωλικού στο γήπεδο γιούχαρε στο τέλος την ομάδα του. Όχι για το αποτέλεσμα. Το Χ ήταν καλό αποτέλεσμα. Το γιουχάρισμα αφορούσε τον τρόπο που ήρθε αυτή η ισοπαλία. Πασούλες πίσω από το κέντρο, καμία διάθεση για δημιουργία και στο τέλος, ένα κόρνερ στο 90+6’ το οποίο ποτέ δεν εκτελέστηκε κανονικά, αλλά η μπάλα γύρισε στο κέντρο…
Σε έναν αγώνα που τη φανέλα του Παναιτωλικού κοσμούσε το «Π». Το πρώτο έμβλημα της ομάδας του Αγρινίου η οποία στα 96 χρόνια της ιστορίας της, έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι είναι κάτι διαφορετικό από τις άλλες. Μία ομάδα που έχει να επιδείξει τεράστια κοινωνική προσφορά και πάντα ήταν μακριά από το παρασκήνιο, κάνοντας περήφανους όλους τους φίλους της. Τους ίδιους φίλους απογοήτευσε το Σάββατο.
Παναιτωλικός δεν γίνεται κάποιος για τις νίκες και τα τρόπαια. Στο γήπεδο του Παναιτωλικού ο κόσμος δεν πάει για να γευτεί μόνο νίκες. Δεν είναι αυτή η ιστορία του. Ο κόσμος του Παναιτωλικού στηρίζει την ομάδα του για τα όσα πρεσβεύει. Γιατί πάντα πάλευε. Γιατί χρειάστηκε τέσσερα χρόνια να ανέβει από τη Γ’ Εθνική, έχοντας το μεγαλύτερο μπάτζετ και τους καλύτερους παίκτες της κατηγορίας όταν έπεφταν σφαίρες στο λεωφορείο της και οι διαιτησίες την περνούσαν «πριονοκορδέλα», αλλά αυτή δεν τα έβαζε κάτω. Ακόμη και όταν αποτύγχανε, ο Παναιτωλικός ΠΑΛΕΥΕ. Ακόμη και όταν δεν πετύχαινε τον στόχο του, όλοι οι φίλοι του είχαν το κεφάλι ψηλά για τον καθαρό τρόπο με τον οποίο κυνηγούσε τον στόχο του και μοχθούσε γι’ αυτόν.
Ο κόσμος του Παναιτωλικού έχει χειροκροτήσει αμέτρητες φορές σε ήττες. Ακόμη και φέτος. Σε ήττες που όμως είδε την προσπάθεια. Ακόμη και τις δύο προηγούμενες σεζόν που αυτό το συνονθύλευμα που είχε την χειρότερη επίθεση και μία από τις χειρότερες άμυνες του πρωταθλήματος, απογοήτευε γιατί απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ, αλλά τουλάχιστον έδειχνε ότι ΗΘΕΛΕ και ΠΑΛΕΥΕ. Ακόμη και τότε ο κόσμος χειροκροτούσε.
Μετά από δύο καταστροφικές χρονιές που δεν μπορούν να αποτελούν μέτρο σύγκρισης, αυτή είναι η τρίτη καταστροφική χρονιά για την ομάδα του Αγρινίου. Κανείς δεν μπορεί να είναι χαρούμενος που η ομάδα του περνάει στη βαθμολογία μόνο τους ουραγούς Απόλλωνα και Λαμία, ενώ κοντεύει να την φτάσει ακόμη και ο τραγικός φετινός Ατρόμητος (σ.σ. η στήλη γράφτηκε πριν τον αγώνα του Ατρόμητου με τον ΟΦΗ).
Κανείς δεν είναι περήφανος όταν ποδοσφαιριστές που βγαίνουν τετ-α-τετ δεν σουτάρουν και κάνουν τακουνάκια για να βγάλει το «φίδι απ’ την τρύπα» ο επόμενος. Κανείς δεν χαίρεται να βλέπει τερματοφύλακες να μην απλώνουν τα χέρια σε σουτ που δέχονται από τα 30 μέτρα στην κλειστή τους γωνία και το ίδιο ισχύει και για ποδοσφαιριστές που έχουν την μπάλα έξω από την αντίπαλη περιοχή στις καθυστερήσεις και αντί να βγάλουν μια ρημαδοσέντρα, την γυρίζουν αδικαιολόγητα στο κέντρο και μετά κάνουν «προμενάδα» μέχρι το σημαιάκι του κόρνερ, ώστε να βάλει ο διαιτητής της σφυρίχτρα στο στόμα. Είναι ντροπή να δίνονται δικαιώματα με αυτό τον τρόπο…
Ειδικά φέτος που ο Παναιτωλικός βρίσκεται στο επίκεντρο μίας μεθοδευμένης επίθεσης από άλλη ΠΑΕ της Super League 1 η οποία προσπαθεί να αμαυρώσει τα όσα πρεσβεύει η ομάδα του Αγρινίου, εμπλέκοντάς την σε μία συζήτηση για παράνομο στοιχηματισμό, είναι τουλάχιστον επικίνδυνο να βγάζει μία τέτοια εικόνα στα play out. Στο σημείο του πρωταθλήματος που γεννιούνται… «Μπαρτσελόνες», για να μην ξεχνιόμαστε.
Από εκεί και πέρα, στα αγωνιστικά, κανείς δεν κατάλαβε γιατί ο μοναδικός κεντρικός επιθετικός του ρόστερ που ήταν διαθέσιμος, έπαιζε αριστερό εξτρέμ στα τελευταία λεπτά πριν γίνει αλλαγή, και φορ έπαιζε ο Μεντόσα. Αλλά συγκριτικά με όλα τ’ άλλα, αυτά είναι «ψιλά γράμματα»…
Μπάμπης Τσιρώνης
