Αν μία ομάδα είχε δικαίωμα να ισχυριστεί ότι έχει και μία ακόμη έδρα, εκτός της πόλης εντοπιότητάς της, τότε αυτή η ομάδα είναι ο Παναιτωλικός και η έδρα η Νέα Σμύρνη.
Ένα γήπεδο που κατά το παρελθόν έχει δώσει πολλές λύπες στους φίλους του Παναιτωλικού, κυρίως σε αγώνες κόντρα στον «κακό του δαίμονα», τον Πανιώνιο, παράλληλα έχει δώσει ακόμη μεγαλύτερες χαρές και μάλιστα όταν η μπάλα «έκαιγε».
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση για το μπαράζ της Νέας Σμύρνης με τη Ρόδο τον Μάιο του 2009. Όλοι θυμούνται την απόβαση των φίλων του Παναιτωλικού που έντυσαν το γήπεδο στα «κυανοκίτρινα» και παρά το ότι ο «Τίτορμος» είχε βρεθεί πίσω στο σκορ, με ανατροπή στις καθυστερήσεις μπήκε ξανά στον «ποδοσφαιρικό χάρτη».
Το Σάββατο στο ίδιο γήπεδο η ομάδα του Αγρινίου έπαιζε την σωτηρία της στην μεγάλη κατηγορία και ενδεχομένως πολλά ακόμη πράγματα, τα οποία απεύχονται οι φίλοι του Παναιτωλικού. Με αέρα γηπεδούχου επιβλήθηκε του Πανιωνίου πετυχαίνοντας την πρώτη του εκτός έδρας νίκη απέναντι στον ιστορικό, σε ένα γήπεδο όμως που υπό μία έννοια στις μνήμες των φίλων του Παναιτωλικού, δεν είναι πλέον και τόσο ξένο.
Υ.Γ.: Εκτός από τον κοινό παρονομαστή γήπεδο που συνδέει την άνοδο του 2009 και την παραμονή του 2020, υπάρχει και ένας κοινός παρονομαστής που συνδέει την άνοδο του 2013 με την παραμονή του 2020. Το όνομα αυτού Τάσος Σιδηρόπουλος, ο οποίος από το VAR υπέδειξε στον Ευαγγέλου την παράβαση του συνονόματού του αμυντικού του Πανιωνίου.
Αν δεν το είχε κάνει και αν αναλογιστεί κάποιος την παράβαση νωρίτερα στον Ντίας που δεν είδε ποτέ ο «άρχοντας» της αναμέτρησης, όπως και αρκετές ακόμη, μικρότερης σημασίας, αμφισβητούμενες φάσεις, τότε κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την έκβαση του αγώνα. Άλλωστε φέτος το VAR δεν λειτουργούσε, επί της ουσίας, στις φάσεις που θα έπρεπε να υπάρχει παρέμβαση υπέρ του Παναιτωλικού.
