Το τεύχος του περιοδικού «Φούτμπολ» που κυκλοφόρησε την προηγούμενη εβδομάδα περιέχει ένα συλλεκτικό αφιέρωμα στον ιστορικό Άρη Μαλεσιάδας, τη Δόξα Αμοργιανών, αλλά και γενικότερα στο ποδόσφαιρο του ορεινού Βάλτου της δεκαετίας του ’80.
Σ‘ αυτό μπορείτε να διαβάσετε ιστορίες από τα πρώτα χρόνια των ομάδων τότε που οι ποδοσφαιριστές έκαναν προπονήσεις στο χωράφι, τα εκτός έδρας ταξίδια πάνω στις καρότσες των αγροτικών, τα αιώνια ντέρμπι του Άρη Μαλεσιάδας με τη Δόξα Αμοργιανών και φυσικά τη μεγάλη πορεία από το Γ’ Τοπικό ως τα μπαράζ της Δ’ Εθνικής.
Έτσι ξεκίνησαν όλα
Στις αρχές του 1980 και ένα χωριό της ορεινής Αιτωλοακαρνανίας αποφασίζει να φτιάξει την ομάδα του. Λεφτά, όμως, για προπονητή δεν υπάρχουν γι’ αυτό και το ρολό αυτό αναλαμβάνουν ποδοσφαιριστές της ομάδας κι αργότερα δάσκαλοι του σχολείου του χωριού.
Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα, μιας και γήπεδο στο χωριό δεν υπήρχε, παρά μόνο ένα χωράφι, στο οποίο οι ποδοσφαιριστές του Άρη Μαλεσιάδας έκαναν τις προπονήσεις τους.
«Ήταν στραβό και έγερνε. Μεγάλοι φράχτες δεν υπήρχαν και πολλές φορές κυνηγούσαμε την μπάλα μέσα στα καλαμπόκια που βρίσκονταν από κάτω. Μια φορά, θυμάμαι, είχα παίξει με τις γαλότσες επειδή από την βροχή δεν μπορούσες να πατήσεις κάτω» θυμάται ο Τάκης Κατσούδας, πρώτος αρχηγός της ομάδας.
Αφηγήσεις από μια ποδοσφαιρική εποχή που η αγάπη για το ποδόσφαιρο ήταν πάνω από κάθε δυσκολία!
Φωτογραφίες κειμήλια για ένα μεγάλο αφιέρωμα
Ένα μεσημέρι του περασμένου Αυγούστου, ο Στέφανος Κατσούδας βρήκε σ’ ένα μπαούλο μερικές ξεχασμένες φωτογραφίες από τα χρόνια που έπαιζε έφηβος ακόμα στην ομάδα.
Οι πιο πολλές απ’ αυτές ήταν φθαρμένες από το πέρασμα των χρόνων και για να σταθούν στο τραπέζι κολλήθηκαν πρόχειρα με σελοτέιπ.
Όλες οι φωτογραφίες ήταν πορτραίτα. Η εξήγηση είναι απλή: εκείνη την εποχή ήταν ελάχιστοι οι κάτοικοι του χωριού που είχαν φωτογραφική μηχανή και γι’ αυτό όταν χρειάζονταν φωτογραφίες, καλούσαν έναν επαγγελματία, τον οποίο και πλήρωναν για τις υπηρεσίες του.
Η διαδικασία αυτή ήταν ιδιαίτερα κοστοβόρα και γι’ αυτό και δεν βρέθηκε καμιά φωτογραφία από πλάνα αγώνα ή κάποιο βίντεο.
Ζώντας σε μια εποχή που η φωτογραφία είναι δεδομένη με το άνοιγμα ενός κινητού, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κάποιος την αξία αυτών των ποδοσφαιρικών ντοκουμέντων. Είναι οι αναμνήσεις, τα γήπεδα, οι φανέλες, τα χαμόγελα. Είναι το ποδόσφαιρο.
Τις υπόλοιπες φωτογραφίες μπορεί κανείς να της δει στο συλλεκτικό τεύχος του Φούτμπολ που κυκλοφορεί.
Ένας από τους καλύτερους προπονητές
Ένας από τους καλύτερους προπονητές που πέρασαν ποτέ από τον πάγκο του Άρη Μαλεσιάδας ήταν ο Γιώργος Καϊπάνος.
Για μια ολόκληρη δεκαετία ο Άρης προσπαθούσε με μανία να ξεκολλήσει από την τελευταία κατηγορία της ΕΠΣ Αιτωλοακαρνανίας, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ο Γιώργος Καϊπάνος, πρώην ποδοσφαιριστής με καταγωγή από την Αλευράδα, ο οποίος έκανε προπονήσεις ακόμη και με την ανδρική ομάδα του Απόλλωνα Αθηνών, επέστρεψε στο Αγρίνιο.
Το όνομά του έπεσε στο τραπέζι και ο Γιώργος Αϋφαντής, πρόεδρος της ομάδας, τον συνάντησε και τον έπεισε να κάτσει για πρώτη φορά σε πάγκο ομάδας.
Η κατάσταση που βρήκε δεν ήταν και η καλύτερη. Βασικός τερματοφύλακας δεν υπήρχε, γι’ αυτό και εκείνος αποφάσισε να δοκιμάσει ένα παλιό παραδοσιακό κόλπο που σχεδόν πάντα πιάνει.
«Πετάς την μπάλα και του λες “πέσε στα χαλίκια”. Άμα αυτός το κάνει χωρίς δισταγμό, τότε μπορεί να γίνει τερματοφύλακας. Αν φοβάται, δεν μπορεί να γίνει.
Υπήρξε ένα παιδάκι τότε, ο Νίκος Ράπτης, το οποίο έπεφτε και δεν καταλάβαινε τίποτα. Τον έκανα τερματοφύλακα κατευθείαν. Ε, μ’ αυτόν πήραμε πρωτάθλημα στην Γ’ Κατηγορία για πρώτη φορά» θυμάται σήμερα ο ίδιος.
Ο Άρης, μ’ εκείνον στο τιμόνι εκτοξεύτηκε και ένα χρόνο μετά οδήγησε την ομάδα, για πρώτη φορά στην ιστορία του ορεινού Βάλτου, στο Α’ Τοπικό της Αιτωλοακαρνανίας!
Ένα βήμα πριν το μεγάλο θαύμα
Η ομάδα με την έλευση του Γιώργου Καϊπάνου άρχιζε να ανεβαίνει τη μία κατηγορία μετά την άλλη. Όλοι πίστευαν πως το ταβάνι αυτής της ομάδας ήταν το Α’ Τοπικό Αιτωλοακαρνανίας. Ο Άρης, όμως, είχε διαφορετική γνώμη.
Στηριζόμενος κυρίως σε μπαρουτοκαπνισμένους ποδοσφαιριστές του νομού και σε ντόπια παιδιά άρχιζε να παίρνει το ένα ματς μετά το άλλο και να κυνηγά πια με αξιώσεις την έξοδο στη Δ’ Εθνική. Ποιος θα το πίστευε. Μια ομάδα από ένα μικρό χωριό της ορεινής Αιτωλοακαρνανίας, σε εθνική κατηγορία.
Ο Άρης μπαίνει στα μπαράζ και μόνος αντίπαλός του για την άνοδο, το Αντίρριο. Πρώτο ματς στη Μαλεσιάδα. 1-1. Δεύτερο στο Αντίρριο. 1-0. Η ομάδα μένει εκτός για ένα γκολ… Πόσο διαφορετικά θα είχε γραφτεί η ιστορία, εάν τελικά ο Άρης νικούσε σ’ εκείνο το ματς; Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι πως η πορεία αυτής της ομάδας θα μείνει για πάντα στις μνήμες των χωριανών.
Η φωτογραφία είναι από το ρόστερ της ομάδας στο Β’ Τοπικό, στο γήπεδο του χωριού.
Οι Αμοργιανοί απέκτησαν τη δική τους ομάδα
Μερικά χρόνια μετά τη δημιουργία του Άρη Μαλεσιάδας, το γειτονικό χωριό, οι Αμοργιανοί, έφτιαξε κι εκείνο τη δικιά του ομάδα. Το όνομα αυτής: Δόξα Αμοργιανών.
Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι ιστορική καθώς απεικονίζει το πρώτο ρόστερ της ομάδας λίγο μετά τον αγιασμό από τον παπά του χωριού.
Τα πρώτα χρόνια ήταν ακόμη πιο δύσκολα από κείνα του Άρη. Οι περισσότερες οικογένειες του χωριού ασχολούνταν με την καλλιέργεια και την παραγωγή καπνού. «Είχαμε πρόβλημα με τους γονείς μας οι οποίοι δεν μας άφηναν να παίζουμε ποδόσφαιρο γιατί έπρεπε να δουλέψουμε στα καπνά. Καμιά φορά φεύγαμε κρυφά για το γήπεδο» θυμάται ο Μάνθος Δρούγας, ποδοσφαιριστής της ομάδας.
«Ήταν δύσκολα τα πράγματα. Εδώ όλοι κοίταζαν να μαζέψουν καπνό και να φτιάξουν αρμάθες. Δεν τους ένοιαζαν οι προπονήσεις. Ήταν θέμα επιβίωσης» εξηγεί ο Τάσος Σαλταούρας, πρώτος πρόεδρος της Δόξας.
Όλα άλλαξαν όταν ήρθε η πρώτη μεγάλη επιτυχία: η κατάκτηση του κυπέλλου της Γ΄ ερασιτεχνικής και η άνοδος στη Β’. Η ομάδα δυστυχώς δεν άντεξε και διαλύθηκε μερικά χρόνια μετά.
Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, οι Αμοργιανοί δεν σταμάτησαν να προμηθεύουν με ποδοσφαιριστές όλες τις ομάδες της περιοχής. Ήταν κι αυτός ένας τρόπος να κουβαλούν για πάντα στα πόδια τους τη Δόξα.
Διαβάστε περισσότερα στο ειδικό τεύχος του «Φούτμπολ» που κυκλοφορεί.
