Γράφει ο Γιώργος Βαρεμένος*

Η εικόνα αυτή την φορά στο Αγρίνιο και το Μεσολόγγι ήταν σοκαριστική. Ηλιόλουστη μέρα και ο κόσμος στο κέντρο του Αγρινίου εξαφανισμένος. Η αγορά παγωμένη. Περνάω έξω από το μαγαζί του προέδρου του Εμπορικού Συλλόγου, ο οποίος μου περιγράφει την εικόνα ενός μαύρου Γενάρη. «Τα στοιχεία, μου λέει, είναι παραπλανητικά για τα μικρά μαγαζιά καθώς, κάθε φορά που δημοσιεύονται, περιλαμβάνουν τους τζίρους ενιαία, μαζί δηλ. με τα πολυκαταστήματα που, σε σχέση μ’ εμάς, μπορεί να έχουν καλύτερα αποτελέσματα».

Όταν πέσει η νύχτα, τότε είναι που λες ότι θα βγουν τα φαντάσματα. Φίλος μου γιατρός, διασχίζει στις εννιά παρά τέταρτο ως μοναχικός ταξιδιώτης την κεντρική πλατεία: ψυχή ζώσα. Στο γωνιακό ιστορικό καφέ, ούτε ένας πελάτης. Παίρνει την οδό Μπαϊμπά και δεν συναντάει διαβάτη, μέχρι που, από μια γωνιά, πετιέται ο λαχειοπώλης φωνάζοντας: «Γιατρέ! Καταστραφήκαμε!» Ένα λαχείο είναι η ζωή… «Έχω τριάντα πέντε χρόνια στην πόλη. Πρώτη φορά αντικρύζω τέτοια εικόνα», λέει ο φίλος μου. Καμμιά ώρα πριν, επισκέπτομαι το κομμωτήριο της Δημητρούλας. Έχει τόσο πολύ δουλειά, που κάθεται στο πεζοδρόμιο και καπνίζει… «Γιώργο, τί έγινε; Έχουμε πόλεμο;» ρωτάει. «Αν κρίνω από τα θύματα, δεν απέχουμε και πολύ», απαντάω. Φεύγοντας, λέω να βάλω βενζίνη στην οδό Καρπενησίου. Η γυναίκα που δούλευε το πρατήριο πέθανε στα πενήντα ένα της χρόνια, αφήνοντας πίσω δύο κόρες στην απέραντη μοναξιά. Το ταμπλώ με τις τιμές βενζίνης και πετρελαίου είναι σαν να πήρε φωτιά.

Την επομένη το πρωί περνάω έξω από το καφενείο του Άγγελου με τα πέντε-έξη τραπέζια. Πάει να μου δείξει τον λογαριασμό της ΔΕΗ: Εξακόσια πενήντα ευρώ. Σε μία καρέκλα κάθεται κάποιος που μου είχε διηγηθεί παλαιότερα την περιπέτεια με την υγεία του, που τον οδήγησε στην ανοσοκαταστολή. «Μου έκοψαν το ρεύμα και δεν δουλεύει το ψυγείο που βάζω τα φάρμακα. Για θέρμανση μην το συζητάς. Κοντεύω να γίνω χιονάνθρωπος!» Ναι, έχει να πληρώσει καιρό. Ουκ αν λάβης παρά του μη έχοντος. Μου σφίγγεται το στομάχι. Και νοιώθω άσχημα μπροστά σε ανθρώπους που γνωρίζω. Προχωράω και χτυπά το κινητό. Κτηνοτρόφος με λίγα πρόβατα από χωριό του Ξηρομέρου. Του είχε μείνει ένα υπόλοιπο 1.600 ευρώ μη-εξυπηρετούμενου δανείου και η τράπεζα του αναγγέλλει ότι έχει κάνει “αγωγή για μικροδιαφορές” Το εκκαθαριστικό του; 5,000 ευρώ για το 2020 και 3.130 για το 2021. Πάνω από 40 ευρώ τον μήνα δεν μπορεί να πληρώσει, που να σας πάρει και να σας σηκώσει!

Στο Μεσολόγγι είναι η μέρα της γιορτής του Αγίου Συμεών. «Σε άλλες εποχές γινόταν το χειμωνιάτικο πανηγύρι του Άη-Συμιού. Τώρα φτώχεια και χλιμάρα», μου λένε στην ντοπιολαλιά. Λέω Χρόνια Πολλά στο παιδί που με σερβίρει στο καφέ του Βύρωνα, και παίρνω έναν σκέτο ελληνικό. Τα φαρμάκια πάνε κάτω με τα φαρμάκια! «Κόντεψα να μην σας γνωρίσω, έτσι όπως καταντήσαμε με τις μάσκες!», μου λέει το παιδί. «Αυτό είναι το λιγότερο κακό», του απαντάω.

Έξω, ο αέρας είναι τζάμπα. Τί σόι όμως αέρας; Στο γήπεδο του Παναιτωλικού, που ο χώρος είναι ανοιχτός, ένα νέφος αιθαλομίχλης φαίνεται να έχει καθίσει πάνω απ’ την πόλη. Το κληρονομήσαμε από την δεκαετία της κρίσης, όταν τα τζάκια αντικατέστησαν άλλα μέσα θέρμανσης. Τί καίνε τα τζάκια; Ο θεός κι η ψυχή μας… Είναι πριν φάμε το κρύο γκολ από τον ΠΑΣ Γιάννενα και απέναντι, στα σπίτια της έρημης πόλης, οι έγκλειστοι απολαμβάνουν την happy hour των ειδήσεων: ένα σαραντάλεπτο τζάμπα ευτυχίας, με μπόλικη ποιότητα ζωής. Και ζήσαν αυτοί καλά….

*Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας
αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ