Γράφει ο Γιώργος Βαρεμένος*

Ήταν 7 Μαρτίου του 1985, όταν με την δημοσιογραφική αποστολή πετούσαμε για την Ρόδο, όπου ελάμβαναν χώρα οι εκδηλώσεις για την ένωση των Δωδεκανήσων με την Ελλάδα. Κατά τα ειωθότα, στήθηκε ένα πηγαδάκι στο αεροπλάνο με κυβερνητικούς παράγοντες. Με εδραία την πεποίθηση ότι ο Α. Παπανδρέου θα πρότεινε την επανεκλογή Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ –προερχόμενο από την Ένωση Κέντρου- επιχειρηματολογούσε με πάθος γιατί η επιλογή ήταν η πιο σωστή.

Ο παριστάμενος αναπληρωτής-τότε- υπουργός Άμυνας, παρακολουθούσε σιωπηλός την συζήτηση και χαμογελούσε. Τρείς μέρες μετά, ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοίνωνε αιφνιδιαστικά την επιλογή του Χρήστου Σαρτζετάκη για το αξίωμα, αφήνοντας σύξυλο όχι μόνο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μεταξύ αυτών και τον συνομιλητή μας στο αεροπλάνο. Αργότερα, ρώτησα τον Αντώνη Δροσογιάννη αν ήξερε κάτι και γι΄ αυτό δεν συμμετείχε στην κουβέντα. «Αλήθεια σου λέω, δεν ήξερα τίποτε», απάντησε ο στρατηγός. Ο Γιώργος Κουρής επαιρόταν μέχρι το τέλος της ζωής του ότι αυτός μετέπεισε τον Ανδρέα, όταν ανέβηκε στο Καστρί και του έδειξε έναν σάκο με επιστολές διαμαρτυρίας οπαδών του ΠΑΣΟΚ εναντίον της επανεκλογής Καραμανλή. Τά’ χει αυτά η πολιτική, όπως και πολλά περισσότερα, όπως συνάγεται από τα ακόλουθα:

Τρία χρόνια μετά την εκλογή Σαρτζετάκη, και ενώ η χώρα βρισκόταν στην θύελλα του σκανδάλου Κοσκωτά, ο Χρήστος Σαρτζετάκης δεχόταν κριτικές και χλευαστικά σχόλια από μερίδα του φιλονεοδημοκρατικού τύπου, αλλά και από την εφημερίδα “Το Βήμα”. Τον περιέγραφαν ως αθεράπευτο τυπολάτρη, που ήθελε ο Πρόεδρος να προσφωνείται ως Κύριος (με Κάππα κεφαλαίο), ότι είχε αυτοκρατορικές συνήθειες για ακριβές κουρτίνες στο Προεδρικό Μέγαρο και άλλα παρόμοια.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, κινήσαμε, η δημοσιογραφική αποστολή μαζί με τον Πρόεδρο Σαρτζετάκη, για το Τόκυο, όπου ελάμβαναν χώρα οι εκδηλώσεις για την κηδεία του αυτοκράτορα Χιροχίτο. Και πράγματι, οι Ιάπωνες, με την παρουσία των ξένων αποστολών, αποχαιρέτησαν τον Χιροχίτο όπως άρμοζε σ’ έναν αυτοκράτορα της Ανατολής, ο οποίος -εδώ που τα λέμε- δεν είχε και καμμία σχέση με τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, από αυτοκρατορικής απόψεως εννοώ.

Κάποια στιγμή, ο Πρόεδρος μας φώναξε στο μπροστινό μέρος του αεροπλάνου για να μας δείξει τον δίσκο με το φαγητό του, που ήταν παρόμοιος με των υπόλοιπων, και να πει και μερικές κουβέντες γι’ αυτά που γράφονταν εναντίον του και που -απ’ ό,τι κατάλαβα-υποψιαζόταν ότι δεν προέρχονταν μόνο από την πλευρά της Δεξιάς. Αργότερα, με τράβηξε παράμερα και, αφού μου είπε κάποια καλά λόγια, άρχισε να βάλει κατά του επιπέδου της δημοσιογραφίας και να αναφέρεται «στα μυθεύματα που διαδίδονταν εναντίον του». Κοιτάζοντάς με μέ βλέμμα επίμονο, μου λέει: «Και μη νομίζεις ότι επικροτώ ή θα μείνω σιωπηλός απέναντι στα σκάνδαλα». Ομολογώ ότι αυτό το εξέλαβα ως υπονοούμενο άξιο να μεταφερθεί στην Αριστερά, όπως και έπραξα.

Μόλις επιστρέψαμε στην Ελλάδα, ορισμένα Μέσα σχολίασαν ότι το αεροπλάνο έγερνε επικίνδυνα από τα ψώνια που έκανε η σύζυγος του Προέδρου, μετά από μία στάση στην Ταϋλάνδη. Είμαι σε θέση να μαρτυρήσω ότι τίποτε τέτοιο δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου.

Ως δικαστής, ο Χρήστος Σαρτζετάκης έγραψε ιστορία, που θα ήταν διδακτική και στις μέρες μας. Δεν ήταν πολιτικός και, όταν βρέθηκε στο ύπατο αξίωμα, κλήθηκε να αντεπεξέλθει σε διασταυρούμενα πυρά. Πέρα από ιδιομορφίες ή υπερβολές, υπηρέτησε αξίες και το εθνικό συμφέρον, ενώ η δύναμη της ανεξαρτησίας γνώμης δεν τον εγκατέλειψε ποτέ, άσχετα αν ήταν πάντα σωστή ή όχι. Τα υπόλοιπα, ή μάλλον όλα, ανήκουν στην κρίση της Ιστορίας.

*βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας
αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ