Γράφει η Χρύσα Νούλα*
Τον Σεπτέμβρη του 2020 με κοινό ψήφισμα τους, οι εκπρόσωποι ελαιοπαραγωγών Καινουργίου Τριχωνίδας υπογράμμιζαν : “Ζούμε σε ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, όπου η συγκομιδή της ελιάς αποτελεί, ίσως το σημαντικότερο στοιχείο βιοπορισμού της τοπικής κοινωνίας…. Το κόστος που επωμίζεται ο παραγωγός, καθιστά σχεδόν αδύνατη την επιβίωσή του.
Στην παραπάνω κατάσταση έρχονται να προστεθούν και τα επιμέρους προβλήματα που αφορούν την αγροτική οδοποιία η οποία βρίσκεται σε άθλια κατάσταση, την έλλειψη αρδευτικών έργων κλπ. Αντί λοιπόν ,οι υπεύθυνοι να μεριμνήσουν για τη λύση των προβλημάτων και να επενδύσουν στην πρωτογενή παραγωγή, η Βουλή ψηφίζει αύξηση των ναύλων για τα πλοία κατά 10%, δίνονται 80 εκατομμύρια και άλλες παροχές στους εφοπλιστές, δίνεται αφορολόγητο πετρέλαιο τη στιγμή που οι αγρότες το πληρώνουν 2 ευρώ το λίτρο, δίνονται αστρονομικά ποσά στις εταιρείες ηλεκτρικής ενέργειας όταν οι πολίτες το πληρώνουν (όσοι έχουν την δυνατότητα) πανάκριβα.”
Το κοινό ψήφισμα κατέληγε σε μια κραυγή αγωνίας : “Ζητάμε, απλά, να μην ξεριζωθούμε από τη γη μας.”!
Η εγχώρια αγροτική πολιτική αντιμετωπίζει εδώ και δεκαετίες τον αγροτικό τομέα ως τον “φτωχό συγγενή” της οικονομίας παραγνωρίζοντας τον πολυδιάστατο ρόλο του. Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, εγκλωβισμένες μέσα στις ΚΑΠ και στις προσταγές των “θεσμών” κατέστησαν τον πρωτογενή τομέα μη ανταγωνιστικό σε σχέση με άλλα κράτη μέλη οδηγώντας τον στην συρρίκνωση.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, για την εξέλιξη της αξίας της αγροτικής παραγωγής το 2021, η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις, ως προς την στήριξη της αγροτικής παραγωγής.
Σύμφωνα πάντα με την την Eurostat οι Έλληνες αγρότες είναι οι πιο φτωχοί της Ε.Ε καθώς αποκομίζουν κατά μέσο όρο μόνο 10.000 ευρώ κατά έτος ενώ αντίστοιχα οι αγρότες στην Ολλανδία έχουν εισόδημα 82.000 ευρώ, στο Βέλγιο 64.000. στο Λουξεμβούργο 58.000, στην Τσεχία 43.000, στη Γαλλία 40.000. στη Δανία 38.000, στην Αυστρία 32.000 ενώ ο μέσος όρος σε όλη την Ε.Ε είναι 23.000.
Πριν από τριάντα χρόνια στην Ελλάδα είχαμε το 30% του πληθυσμού στην πρωτογενή παραγωγή και το 12% του ΑΕΠ από αυτήν.
Σήμερα το ποσοστό του ΑΕΠ από τον πρωτογενή τομέα ανέρχεται κατά προσέγγιση στο 4%,-4,5% με τη Δυτική Ελλάδα να συμμετέχει στη διαμόρφωση με 9,9% και ειδικότερα η Αιτωλοακαρνανία με 14,5% .
Όμως η πρωτογενής παραγωγή συνδέεται άμεσα και αποτελεί τη βάση μιας σειράς άλλων κλάδων της οικονομίας μας. Είναι ούτε λίγο ούτε πολύ ο βασικός πυλώνας ανάπτυξης μιας χώρας.
Αυτός ο “φτωχός συγγενής” εντέλει συνεισφέρει στο ΑΕΠ της χώρας πολλαπλάσια από το τυπικό μέγεθος του 4% με 4,5% που του αποδίδεται επίσημα ενώ τα χρήματα από τα έσοδα αυτά οδεύουν και προς άλλους τομείς της ελληνικής αγοράς σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στον τουριστικό τομέα.
Και ενώ μετά την πανδημία και τον πόλεμο στην Ουκρανία ο κίνδυνος της επισιτιστικής κρίσης επανήλθε με δραματικό τρόπο, αυτοί που κρατούν τα κλειδιά της χώρας περί άλλα τυρβάζουν.
Οι απασχολούμενοι στον πρωτογενή τομέα δέχονται ολομέτωπη επίθεση. Αντιμέτωποι με το δυσβάσταχτο κόστος παραγωγής σε ενέργεια, ζωοτροφές, λιπάσματα, με αυξήσεις λογαριασμών άρδευσης και συσσώρευση επιπλέον χρεών στους ΤΟΕΒ, αντιμέτωποι με τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές σε ΕΦΚΑ, ΕΛΓΑ , αντιμέτωποι και με τα χαράτσια του ΕΝΦΙΑ.
Παράλληλα βρίσκονται αντιμέτωποι με την γήρανση του πληθυσμού καθώς οι ενεργοί αγρότες και κτηνοτρόφοι σε ολόκληρη τη χώρα στην συντριπτική τους πλειοψηφία υπερβαίνουν τα 45 έτη. Είναι επίσης αντιμέτωποι με την εγκατάλειψη και ερήμωση, αντιμέτωποι με την εκπόνηση ενός ελλειμματικού Εθνικού Στρατηγικού Σχεδίου για την νέα ΚΑΠ 2023-2027 χωρίς διάλογο, αντιμέτωποι με τις καθυστερημένες και προβληματικές καταβολές αποζημιώσεων από τον ΕΛΓΑ και αντιμέτωποι με σοβαρά προβλήματα ρευστότητας και υποθήκευσης της αγροτικής γης μετά την διακοπή λειτουργίας και σκανδαλώδη πώληση της Αγροτικής Τράπεζας στην Τράπεζα Πειραιώς το 2012.
Και γιατί όλα αυτά;
Διότι για τους κυβερνώντες και τις θεραπαινίδες της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας το ζητούμενο δεν είναι η αυτάρκεια, δεν είναι η ευημερία του πληθυσμού της. Σε αυτήν την αποικία χρέους που έχει υπερβεί τα 400 δισ οραματίζονται μια χώρα βιομηχανοποιημένο τουριστικό προορισμό ολίγων (μονοκαλλιέργεια) ενώ επιδίδονται παράλληλα στην πλέον αισχρή αναδιανομή γης και εθνικού πλούτου που έχει συντελεστεί.
Οι δρόμοι της ελιάς στην Αιτωλοακαρνανία
Η ίδια απαξιωτική αντιμετώπιση επιφυλάσσεται και στους χιλιάδες ελαιοπαραγωγούς της Αιτωλοακαρνανίας που κατέχουν το 40% της συνολικής παραγωγής της χώρας σε λαδοελιά και βρώσιμη ελιά, ιδιαίτερα σε ποικιλία καλαμών.
Αδιάφορη η πολιτεία στα πολλαπλά πλήγματα που έχουν υποστεί κατά τα τελευταία χρόνια, όπως οι μεγάλες ζημιές από το γλοιοσπόριο, από την παγωνιά και από τον καύσωνα αντίστοιχα, από τις αδιάθετες παραγωγές, από τις παράνομες ελληνοποιήσεις της μαύρης ελιάς, από την εξευτελιστική αντιμετώπιση του ΕΛΓΑ που με τεράστια καθυστέρηση δεν αποζημιώνει στο 100% τους αγρότες αν υποστούν ζημιά, ενώ εισπράττει από αυτούς το 100% της εισφοράς.
Εξίσου ανάλγητη στάση έχει τηρήσει το κράτος και στο θέμα των ιχθυοκαλλιεργειών, φέρνοντας αντιμέτωπους τους κατοίκους του δήμου Ξηρόμερου με τις κυβερνητικές αποφάσεις που παραδίδουν μονομερώς τις ακτές στους ολιγάρχες αδιαφορώντας για άλλες μορφές βιώσιμης περιβαλλοντικά οικονομικής δραστηριότητας.
Το ΜέΡΑ 25-Συμμαχία για τη Ρήξη έχει σταθεί δίπλα στους αγρότες, κτηνοτρόφους και μελισσοκόμους του τόπου μας με σειρά κοινοβουλευτικών παρεμβάσεων και με ενεργή στήριξη των κινητοποιήσεων τους.
Γιατί για το ΜέΡΑ 25-Συμμαχία για τη Ρήξη, ο πρωτογενής τομέας διακρίνεται για τον πολυδιάστατο ρόλο του, τόσο στον οικονομικό όσο και στον περιβαλλοντικό και κοινωνικό τομέα.
Η πρωτογενής παραγωγή μπορεί να παρέχει την αγροδιατροφική ασφάλεια.
Δεν νοείται ανάπτυξη της οικονομίας χωρίς επένδυση στον πρωτογενή τομέα. Διότι οι επενδύσεις στον τομέα αυτό διαχέονται σε όλους τους τομείς της οικονομίας, τόσο στον δευτερογενή όσο και στον τριτογενή δηλαδή στην βιομηχανία και στις υπηρεσίες. Διότι ο πρωτογενής τομέας είναι ο σημαντικότερος πυλώνας ανάπτυξης της χώρας.
Διότι ανάπτυξη δεν είναι η ερημοποίησή της χώρας με εξορύξεις, διάθεση αγροτικής γης για φωτοβολταϊκά, διάθεση δασικής γης για Αιολικά, διάθεση θαλάσσιας έκτασης για υδατοκαλλιέργειες . Ανάπτυξη δεν είναι ο επιθετικός βιομηχανοποιημένος τουρισμός και η τεράστια αναδιανομή γης για τα παιχνίδια των κερδοσκόπων του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Σε αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο της απουσίας εναλλακτικής που έχει διαμορφωθεί από ολόκληρο το μνημονιακό τόξο των κομμάτων, σε αυτή την κοινωνία του ενός τρίτου που διαμορφώνεται από μια παρασιτική οικονομική ελίτ με την πλειονότητα του πληθυσμού να ωθείται σε στοιχειώδη επιβίωση ή στην απόλυτη φτώχεια θα μας βρείτε απέναντι.
*υποψήφια βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας
ΜέΡΑ 25 – Συμμαχία για τη Ρήξη
