Συνεχίζοντας το οδοιπορικό μας, συναντήσαμε τον κύριο Τάσο, έναν άνθρωπο με μια ζωή γεμάτη αναμνήσεις, δυσκολίες και χαρές. Γεννημένος το 1952 στην Ελευθέριανη Ναυπακτίας, μας μίλησε για την παιδική του ηλικία, μια εποχή γεμάτη στερήσεις.

Μεγαλωμένος σε μια πολυμελή οικογένεια με 6 παιδιά, ο κύριος Τάσος θυμάται να στερούνται βασικά αγαθά, όπως το φαγητό και το ντύσιμο. Στα 12 του χρόνια, φόρεσε για πρώτη φορά παπούτσια που αγοράστηκαν από μαγαζί, ενώ στο σχολείο έγραφαν σε πλάκα, περιμένοντας με ανυπομονησία κάποιον από την Αμερική να τους φέρει τετράδια.

Η ζωή στο χωριό ήταν δύσκολη. Χωρίς δρόμους μέχρι το 1960, η Ελευθέριανη ήταν απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο κύριος Τάσος θυμάται να βλέπει αυτοκίνητο για πρώτη φορά σε ηλικία 8 ετών.

Παρά τις δυσκολίες, ο κύριος Τάσος κατάφερε να σπουδάσει εργοδηγός στην Αθήνα. Μετά τη στρατιωτική του θητεία, αποφάσισε να ξενιτευτεί στην Αμερική, αφήνοντας πίσω του την πατρίδα και την οικογένειά του. Η μέρα του αποχωρισμού παραμένει χαραγμένη στη μνήμη του, γεμάτη συγκίνηση και δάκρυα.

Η ζωή στην Αμερική δεν ήταν εύκολη. Η γλώσσα αποτέλεσε μεγάλο εμπόδιο, αναγκάζοντάς τον να φοιτήσει σε σχολείο για να την μάθει. Δούλεψε σκληρά, κυρίως σε εστιατόρια, μέχρι που κατάφερε να ανοίξει το δικό του μαγαζί. Παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια και έζησε στην Αμερική για 50 χρόνια.

Παρόλα αυτά, η σκέψη της πατρίδας δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Ως ενεργό μέλος της Ελληνικής κοινότητας, διατήρησε ζωντανά τα ήθη και τα έθιμα της Ελλάδας, ακούγοντας καθημερινά ελληνικά τραγούδια.

Σήμερα, συνταξιούχος πλέον, ο κύριος Τάσος περνά όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στην αγαπημένη του Ελευθέριανη, το χωριό που τον γέννησε και τον μεγάλωσε. Η ιστορία του είναι μια ιστορία δύναμης, επιμονής και αγάπης για την πατρίδα.