Η Ιωάννα Παλιοσπύρου εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην τηλεόραση και στην Κατερίνα Καινούργιου και μίλησε για τα συναισθήματα που της προκάλεσε η απουσία της κατηγορουμένης την πρώτη μέρα της δίκης.
«Από την πρώτη μέρα ήταν το ερωτηματικό, το “γιατί”. Ήταν μεγάλη προσβολή και απογοήτευση. Μαζί με μένα ταλαιπωρείται και η οικογένειά μου. Ενώ ήμασταν όλοι εκεί εκείνη επέλεξε να μην έρθει. Έχει μια στάση που δεν δείχνει ίχνος μεταμέλειας, δεν έχει κατανοήσει τι έχει κάνει και πόσο σοβαρό είναι αυτό. Κρατάει μια απόσταση, σαν να μην την αφορά. Για μένα ήταν μονόδρομος, το οφείλω στον εαυτό μου, θεωρώ ότι θα με βοηθήσει να καταλάβω και να ξεπεράσω σιγά σιγά όλο αυτό το σοκ που έχω υποστεί και να μπορέσω να προχωρήσω παρακάτω» είπε.
Όπως σημειώνει στο δημοσίευμά του το newsbeast, περιέγραψε πώς ένιωσε όταν εμφανίστηκε στο δικαστήριο και ήταν εκεί όλα τα Μέσα Ενημέρωσης.
«Έτσι και αλλιώς ήταν για μένα δύσκολο, είμαι για μήνες στην απομόνωση, ήταν σοκ να βρεθώ με τόσο πολύ κόσμο, πόσω μάλλον όταν ξέρω ότι όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω μου. Με σόκαρε, δεν με τρόμαξε, ήξερα τι θα συμβεί, προσπάθησαν να το διαχειριστώ με ψυχραιμία» ανέφερε.
«Θα είμαι εκεί σε κάθε δίκη, λυπάμαι που δεν βρίσκει το θάρρος να αναλάβει τις ευθύνες της, μόνο τη θέση της επιβαρύνει με αυτή τη συμπεριφορά. Κάθε φορά που δεν θα έρχεται θα αποδεικνύειο ότι είναι αμετανότητα. Δέχομαι πολλά μηνύματα από τον κόσμο. Συνέχεια με ρωτάνει πώς είναι η υγεία μου».
«Ήταν τόσες πολλές οι σκέψεις. Κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν για τη γιατρό να μου δείξει το μέγεθος της ζημιάς και την προσπάθεια που έπρεπε να κάνει για να αποκαταστήσει τη βλάβη. Αυτές τις εικόνες η μητέρα μου έπρεπε να βρίσκει το θάρρος να τις αντιμετωπίζει, εκείνη το ήξερε, εγώ όχι. Συνειδητοποίησα πόσο τυχερή είμαι που σώθηκα. Είναι ένας τρόπος να συνειδητοποιώ ότι δεν θα μπορέσω να είμαι όπως ήμουν. Δεν είχα δει την εικόνα μου, γυρνούσα το κεφάλι από την άλλη» είπε για την πρώτη στιγμή που είδε τις φωτογραφίες της που είχε καεί.
«Ο σωματικός πόνος πάντα ξεχνιέται, οι πόνοι είναι αφόρητοι κάθε φορά που είναι να κάνω θεραπεία, χειρουργείο ή κάτι ενέσιμο. Είχα περάσει μια πολύ δύσκολη περίοδο στο νοσοκομείο. Ήταν αμέτρητες οι φορές που λύγισα. Στα πρώτα χειρουργεία ήμουν σε σοκ, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω, να μιλήσω. Δεν ρωτούσα τη γιατρό, φοβόμουν. Σκεφτόμουν “κορίτσι μου δεν έχεις κάτι να φοβάσαι, τοχειρότερο είναι να πεθάνεις. Είναι το ίδιο για σένα με την κατάσταση με την οποία βρίσκεσαι”. Σκεφτόμουν ότι μονο καλύτερα θα μπορούσε να πάει».
