Μια σπάνια συνάντηση λόγου, μουσικής και θεατρικής έκφρασης πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 20 Μαΐου 2025 στο Πολιτιστικό Κέντρο «Ελληνικός Κόσμος», με αφορμή την παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του καταγόμενου από το Ξηρόμερο δημοσιογράφου και ποιητή Φώτη Καρύδα, με τίτλο «Συναισθηματική Νοημοσύνη» (Εκδόσεις Βεργίνα).

Η αίθουσα ήταν κατάμεστη από ανθρώπους του πολιτισμού, της δημοσιογραφίας, της τέχνης και της πνευματικής ζωής. Την παρουσίαση συντόνισε με ιδιαίτερη ευαισθησία η δημοσιογράφος Μάγδα Τσέγκου, αναδεικνύοντας το θεματικό βάθος της συλλογής: τη σύγκρουση του εσωτερικού κόσμου με τη σύγχρονη ταχύτητα, την ανάγκη επανασύνδεσης με τον αυθεντικό εαυτό.

Ποιήματα της συλλογής απέδωσαν με συγκίνηση και ερμηνευτική ακρίβεια οι:

Μελίνα Ασλανίδου (τραγουδίστρια),
Ερωτόκριτος Κιμνιονής (συγγραφέας & σχεδιαστής μόδας),
Ζήνα Κουτσελίνη (παρουσιάστρια),
Κωνσταντίνος Γιαννόπουλος (πρόεδρος του «Χαμόγελου του Παιδιού»),
Στέλιος Κρητικός (ηθοποιός)
και ο θρυλικός δημοσιογράφος Πάνος Σόμπολος, Ξηρομερίτης στην καταγωγή, ο οποίος απήγγειλε δύο από τα βαθύτερα ποιήματα της συλλογής.

«Το Μαύρο Έλατο»: Η ποίηση γίνεται δημοτικό τραγούδι

Ιδιαίτερο αποκορύφωμα της βραδιάς αποτέλεσε η παρουσίαση του ποιήματος «Το Μαύρο Έλατο», το οποίο μελοποιήθηκε από τον μουσικό Θεολόγο Παπανικολάου και παρουσιάστηκε ως ένα σύγχρονο δημοτικό τραγούδι με βυζαντινές, λαϊκές και κλέφτικες αποχρώσεις. Η ερμηνεία του έφερε τη σφραγίδα της παλιάς σχολής και παρέπεμπε στις φωνητικές αποχρώσεις του μεγάλου Τάκη Καρναβά από την Κανδήλα, μέσα από «γυρίσματα» γεμάτα παράδοση και συναίσθημα.

Το ποίημα εμπνέεται από τα τοπία του Ξηρομέρου: Μπούμιστος, Κατούνα, Αϊτός, Μύτικας, Καντήλα, Πέρσεβος. Δεν είναι απλώς τοπωνύμια – είναι μνήμες, εικόνες και συναισθηματικοί πυρήνες. Η μορφή που περιγράφεται, με «μάτια φωτεινά σαν την αυγή» και μαλλιά «μαύρα τα βαριά», γίνεται σύμβολο έρωτα, απώλειας και μυστηρίου. Η γυναίκα-έλατο, η «μαύρη ελάτη», έρχεται, φεγγίζει κι απομακρύνεται, αφήνοντας πίσω της ένα τραγούδι αγάπης που δεν σβήνει ποτέ.

Το ποίημα αποτυπώνει την ένωση του προσωπικού βιώματος με τη συλλογική μνήμη, μέσα από τον λόγο του Φώτη Καρύδα, που κουβαλά τον τόπο του ως φωνή.

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΕΛΑΤΟ

Από την ποιητική συλλογή «Συναισθηματική Νοημοσύνη» – Φώτης Καρύδας

Στου Μπούμιστου τα δάση τα ψηλά,
που η μαύρη ελάτη στέκει μοναχή,
εκεί έλαμψε σαν ήλιος μια μορφή
με μάτια φωτεινά σαν την αυγή.

Την είδα στην Κατούνα μια φορά
και στον Αϊτό μού πήρε την καρδιά.
Στου Μύτικα τον δρόμο τη ζητώ
και στην Καντήλα το όνομά της τραγουδώ.

Μαύρο μου έλατο που στέκεσαι ψηλά,
δώσ’ μου σημάδι απ’ τα μαύρα της μαλλιά.
Μες στ’ άγρια τα όρη να τη βρω,
στους βράχους και τα δάση που γυρνώ.

Στον Πέρσεβο την είδα μια αυγή
χορό να στήνει μέσα στη βροχή.
Μου ’ριξε βλέμμα τρυφερό, ζεστό
κι από την ώρα εκείνη φτερουγώ.

Την είπαν Μαύρο Έλατο οι φωνές,
για τα μαλλιά τα μαύρα τα βαριά,
μα εγώ την είπα Φως μου Λαμπερό,
γιατί έλαμπε η ψυχή της σαν χρυσό.

ΑΛΛ’ έφυγε σαν όνειρο μακριά,
σαν φως που χάνεται σε δάση σκοτεινά.
Κι εγώ στη μνήμη την εικόνα της κρατώ,
τα μαύρα μάτια που για πάντα θ’ αγαπώ!