Η γιαγιά Αγαθή 98 χρονών, ζει στο Βέρνικο Ευρυτανίας. Τα λόγια της, γεμάτα σοφία και μνήμες, αφηγούνται ιστορίες από τα παλιά χρόνια. Χρόνια δύσκολα, γεμάτα φτώχεια και στερήσεις.

Ο κόσμος τότε, θυμάται η γιαγιά, δεν είχε ρούχα και παπούτσια. Ρούχα έφτιαχναν στον αργαλειό και παπούτσια από δέρμα γουρουνιού. Το φαγητό ήταν ελάχιστο, λίγο αλεύρι υπήρχε, και πολλοί πέθαιναν από την πείνα. “Τέτοια χρόνια να μην ξανάρθουν”, λέει η γιαγιά με μια σκιά θλίψης στο βλέμμα της.

Παρόλα αυτά, η ζωή στο χωριό είχε και τις χαρές της. Τα πανηγύρια, με το βιολί να δίνει τον ρυθμό για διασκέδαση, ήταν μια διέξοδος από την καθημερινότητα. Η γιαγιά θυμάται με νοσταλγία εκείνες τις στιγμές, όταν η ζωή ήταν πιο απλή και οι άνθρωποι πιο δεμένοι μεταξύ τους.

Σήμερα, η γιαγιά Αγαθή περνάει την ώρα της στον κήπο, φροντίζει τις κότες της και την γίδα της. Αγαπά το χωριό της και δεν θέλει να ζήσει στην πόλη. Λυπάται που δεν μπορεί πλέον να κάνει τις δουλειές που έκανε όταν ήταν νέα, αλλά η ψυχή της παραμένει δυνατή και γεμάτη ζωντάνια.

Φοβάται το θάνατο, όπως όλοι μας, αλλά τον περιμένει με γαλήνη. Η ζωή της ήταν γεμάτη, με χαρές και λύπες, με αγάπη και απώλειες. Έζησε μια ζωή αυθεντική, σε αρμονία με τη φύση και τους ανθρώπους, και άφησε το δικό της σημάδι στον κόσμο.

Με το κεφάλι ψηλά και την καρδιά γεμάτη αναμνήσεις, η γιαγιά Αγαθή συνεχίζει το ταξίδι της στη ζωή, ενσωματώνοντας τη σοφία του παρελθόντος στο παρόν και παραδίδοντας μια κληρονομιά πλούσια σε αγάπη και μνήμες.