Γράφει η Νάντια Γαλάνη Μπαλάσκα*

Ημέρα των Εκπαιδευτικών σήμερα. Χρόνια πολλά σε όλους εμάς που σαν την μέλισσα μαζεύουμε τα μελισσόπουλά μας και γινόμαστε αναπόσπαστο κομμάτι της μαθητικής τους ζωής.

Χαίρομαι που έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στο επάγγελμά μας. Όταν πήγαινα σχολείο την υπερυψωμένη έδρα του δασκάλου μου την έβλεπα σαν ένα απόρθητο κάστρο και εγώ, μικρός κατακτητής, να ονειρεύομαι να την πλησιάζω, να ανεβαίνω σε αυτή και να νιώθω και ‘γω για λίγο σαν τον βασιλιά της τάξης.

Τώρα αυτό έχει αλλάξει. Τα θρανία ένα με την έδρα, πολλές φορές να σχηματίζουν περίεργα σχήματα, τετράγωνα, πολύγωνα, ορθογώνια. Οι μαθητές δεν βλέπουν πια τον δάσκαλο σαν κάτι το άπιαστο, το απροσπέλαστο. Χαμογελούν και μας φέρνουν το χαμόγελο, κάνουν την εργασία και δεν φοβούνται πια το λάθος γιατί ξέρουν πως θα τα επιβραβεύσεις ούτως ή άλλως.

Και προ κορωνοϊού μπορούσαν να σε αγκαλιάσουν, να σε φιλήσουν να σε βάλουν στα παιχνίδια τους στο διάλειμμα και να νιώσεις έστω και για λίγο πάλι παιδί.

Έχω την τύχη, όπως και πολλοί συνάδελφοι, να διδάσκω παιδιά όλων των ηλικιών. Το κάθε παιδί έχει κάτι να σου προσφέρει. Το παιδί του Δημοτικού την ζωγραφιά, το λουλούδι, το αστείο λαθάκι που θα κάνει και θα γελάσει και το ίδιο.

Το παιδί του γυμνασίου θα σου πει για την πρώτή του σχολική εκδρομή χωρίς τους γονείς, για το άγχος του πρώτου τετραμήνου, τους followers στο Insta και το facebook και ίσως και για το πρώτο καρδιοχτύπι.

Το παιδί του Λυκείου είναι πιο “μαγκάκι” θα προσπαθήσει και να σου την “βγει” λίγο, να σου πάρει για λίγο τον ρόλο της μέλισσας σαν το μελισσόπουλο “επαναστάτη” , χωρίς όμως κακία, ίσως γιατί είναι πολλές οι μαθητικές του υποχρεώσεις και κάπου θα πρέπει να ξεσπάσει. Και εσύ του το επιτρέπεις λίγο, όχι γιατί δεν μπορείς να το διαχειριστείς αλλά γιατί ξέρεις πως έχει δίκιο. Και χωρίς να χάνεις τον ρόλο σου σαν μέλισσα το επαναφέρεις.

Για μένα, σαν ξενόγλωσση εκπαιδευτικό, αυτό που μου προκαλεί περισσότερο δέος είναι όταν τα παιδιά φτάνουν στην τάξη των εξετάσεων. Εκεί η μέλισσα αρχίζει να κουνάει πιο έντονα τα φτερά της, οι κεραίες της είναι περισσότερο σε επιφυλακή για να εντοπίσουν τόσο την μαθητική δυσκολία αλλά και την ψυχολογική.

” Κυρία δεν θα τα καταφέρω, κυρία δεν θα το πάρω, δεν έχω χρόνο να διαβάσω γιατί έχω κι’ άλλα μαθήματα”. Πολλές φορές έχω δει το δάκρυ, την απόγνωση, τον φόβο και κάθε φορά μάτια ,που μόνο σε αυτό το διάστημα της ζωής τους, δεν θέλουν να πάρουν την δύναμη από την μελισσούλα που υπάρχει στο σπίτι και τα έφερε στην ζωή, αλλά από την άλλη μέλισσα, που τα έχει κοντά της από την Δευτέρα Δημοτικού και τα συντροφεύει μέχρι το Πτυχίο.

Έχω αυτή την τιμή σαν εκπαιδευτικός. Την τιμή να δίνω δύναμη στα μελισσόπουλά μου, την τιμή να μου εμπιστεύονται οι άλλες μέλισσες τα μονάκριβά τους και την τιμή να τα διδάσκω και να είμαι κοντά τους όσο μπορώ.

Ελπίζω και το δικό μου μελισσόπουλο να αγαπά το ίδιο τις άλλες του μελισσούλες!

Χρόνια πολλά σε όλους τους εκπαιδευτικούς της χώρας!

*Εκπαιδευτικός – Καθηγήτρια Ξένων Γλωσσών