Γράφει ο Χαράλαμπος Τσιτσιβός

Αφορμή για το άρθρο μου αυτό, στάθηκε το ημερολόγιο που είναι αφιερωμένο στον μακαριστό Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμά «ως ελάχιστη οφειλή για το θυσιαστικό έργο που επετέλεσε στην Τοπική μας Εκκλησία»

Ένας χρόνος σχεδόν που «Ὁ Ὑψιπέτης “Ἀετός”, Ἱεράρχης ΚΟΣΜΑΣ ,Ἔπεσε στήν κλίνη λαβωμένος, μόνος καί πληγωμένος…», όπως χαρακτηριστικά είχε γράψει ένα πνευματικό του τέκνο.

Ενας σχεδόν χρόνος που ο γέροντας μας πορευόταν με τό βλέμμα στραμμένο στήν μεγάλη πύλη τής Βασιλείας τού «Αρνίου».

Οι προσευχές μας ,οι ικεσίες μας δεν στάθηκαν ικανές να αλλάξουν τα σχέδια του Θεού ,θέλησε να απαρφανέψουν πολύ νωρίς από τον ποιμένα και πνευματικό πατέρα «τι εστιν ευάρεστον τω Κυρίω» (Εφε. ε΄ 10)

Πένθησε όλο το πλήρωμα της εκκλησίας, λαός και κλήρος σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο στο άκουσμα της προς Κύριον εκδημία του μακαριστού Μητροπολίτου μας κυρού ΚΟΣΜΆ.

Ο ουρανός χλώμιασε και ο ήλιος κρύφτηκε στο άκουσμα της αναγγελίας της κοιμήσεώς του! Μια πονεμένη σιωπή ήταν απλωμένη από άκρο εις άκρο. Απίστευτο…Χάσαμε τον πατέρα μας, τον πνευματικό καθοδηγητή και ποιμενάρχη μας.

Ορφανέψαμε…

Η ψυχή μας συντετριμμένη, που μια λέξη μόνο ψελλίζει την στιγμή που το ιερό σκήνωμα αντικρύζει και στεντόρεια φωνάζει:« ΆΓΙΟΣ ,ΑΓΙΟΣ»

Ποιος μπορεί να ησυχάσει;

Έξω από τις κλειστές πόρτες του Αγίου Σπυρίδωνα;

Αντέξαμε μέσα στο κρύο για να πάρουμε την Αγιασμένη ευλογία του Αγίου Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμά , έστω και πάνω από το σκεπασμένο φέρετρο.

Ένας χρόνος σχεδόν και πλέον οι πιστοί της Αιτωλοακαρνανίας δεν τον βλέπουν, δεν τον ακούν αλλά παρηγορούνται, παρηγορούνται από το Άγιο πέρασμά του, από τον απόηχο της δράσεώς του, από την δύναμη της προσευχής του και την έκδηλη ταπείνωση και αγάπη η οποία «ου ζητεί τα εαυτής», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος.Εναν πλούτο χαρισμάτων πρόδιδε η βιοτή του.

“Βίωνε σε όλη την ιερατική του πορεία την αλήθεια των λόγων του αββά Ισαάκ ότι η ταπείνωση είναι το ένδυμα και η «στολή της θεότητος» παρέμεινε ταπεινός, πράος και στην άσκηση των επισκοπικών καθηκόντων του, δεχόμενος και υπομένοντας τις συκοφαντίες και τις αδικίες των ανθρώπων και κυρίως αυτών που γέμισε με ευεργεσίες” τονίζει εύστοχα στο αφιέρωμα του ημερολογίου.

Όσοι πραγματικά τον ηγάπησαν δεν ξεχνούν πως ο μακαριστός πνευματικός τους πατέρας ήταν ένας Άγιος που η πνευματική του ευωδία δεν χάνεται αλλά παρηγορεί τις ψυχές τους και κατά τρόπο θαυμαστό ζεί ανάμεσα τους , έχοντας μια νοερά επικοινωνία στις προσευχές τους.

«Ευτύχησα να γνωρίσω τον τελευταίο προκάτοχό μου κυρό Κοσμά. Πιστεύω ότι ήταν δική του μεσιτεία από τον ουρανό να γίνω Επίσκοπος στη Μητρόπολη Αιτωλίας και Ακαρνανίας».

Αναφέρει επιγραμματικά ο νέος μας Μητροπολίτης κ.κ Δαμασκηνός.

Και στο αφιέρωμα του συνεχίζει:

«Αποτελεί χρέος τιμής και ευγνωμοσύνης, τόσο για μένα προσωπικός, που θα έχω πάντα την Θεοτίμητη μορφή του ως οδοδείκτη και εμπνευστή στην Ποιμαντική Διακονία μου, όσο και για το χριστεπώνυμο πλήρωμα της νοητής αυτής κιβωτού, ώστε να διδάσκεται από το ιερό παράδειγμα του και να ελκύεται προς μίμηση των αγίων αρετών του ».

Αλήθεια πόση παρηγοριά μπορεί να μας προσφέρει αυτή η μαρτυρία;

Μετά από σχεδόν ένα χρόνο, ήρθε να καλύψει το κενό ένας νέος Επίσκοπος που ηγάπησε και γνώρισε την σεβάσμια μορφή του….

Ταπεινώς σας εύχομαι η Αρχιερατική διακονία σας να συνεχίσει νά βαδίζει στό δρόμο που ο προκάτοχό σας “Άγιος χάραξε”.