Του Γιώργου Βαρεμένου*

Τ​ο χιούμορ, είπε ο Όσκαρ Ουάιλντ, είναι η ευγένεια των απελπισμένων (της καραντίνας, θα προσέθετε κάποιος άλλος). Προσπαθώντας με έναν τέτοιο τρόπο να προσεγγίσουμε την πραγματικότητα, θα λέγαμε σε όσους σκηνοθετούν τον πρωθυπουργό να του απαγορεύσουν, άπαξ δια παντός, τη χρήση της λέξης κανονικότητα. Διότι από τότε που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά προκειμένου να υποδηλώσει την απομάκρυνση του ΣΥΡΙΖΑ και την αποκατάσταση της ιδιοκτησιακής-οικογενειακής-προσωπικής σχέσης με την εξουσία, μόνο οι 10 πληγές του Φαραώ δεν έχουν πλήξει τη χώρα (κάμποσες απ’ αυτές, ενδεχομένως).

Οι κινδυνεύοντες από έναν ιδιότυπο ιδρυματισμό έγκλειστοι της καραντίνας, είχαν την ευκαιρία να διαπιστώσουν ότι, στη διάρκεια μιάς έκτακτης υγειονομικής κατάστασης, ο αστυνομικός μπορεί να είναι πιο χρήσιμος απ’ τον γιατρό και συνακόλουθα η δημοκρατία να είναι διαφορετική μετά την πανδημία.

Παρά το γεγονός ότι στην Ελλάδα δεν χρειάσθηκε διάταγμα για να πληγεί η αντιπολίτευση, όπως σε κάποιες άλλες χώρες που δεν ανήκουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επέλεξαν την χρησιμοποίηση του δημοσίου χρήματος όχι για την αναγκαία ενίσχυση των πληττόμενων από την κρίση επιχειρήσεων ΜΜΕ, αλλά για να εργαλειοποιήσουν σχέσεις διαπλοκής με τέτοιον τρόπο, που θα έκανε ακόμη και τον πατέρα Μητσοτάκη (ο οποίος πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο) να μείνει ενεός.

Δεν αρκεί ο επιστημονικός τρόπος δοξολογίας του υπό κατασκευή ηγέτη, που κάνει τον Κιμ Γιόνγκ Ουν να μοιάζει τόσο παληομοδίτης, αλλά επιβάλλεται ο εξοβελισμός της αντιπολίτευσης, με τρόπο που σε ένα Ευρωπαϊκό κράτος συνιστά εκτροπή. Προφανώς μία αντιπολίτευση που απολαμβάνει τα δικαιώματα που απορρέουν από τον θεσμικό της ρόλο, δεν χωράει στο υπό οικοδόμηση προσωπικό επιτελικό κράτος. Πολύ περισσότερο που υπάρχει ένας επιπρόσθετος σοβαρός λόγος. Ο ρόλος της αντιπολίτευσης πρέπει επειγόντως να πληγεί ενόψει των συνεπειών, οικονομικών και κοινωνικών, της κρίσης, όταν τα τραγούδια της Πρωτοψάλτη μπορεί να έχουν μετατραπεί σε μοιρολόγια και να συνοδεύουν πιθανές απρόβλεπτες εξελίξεις.

Ο περιορισμός κάθε αντιπολιτευόμενης φωνής ήταν αναγκαίος διότι, πίσω απ’ τον Τσιόδρα, η ζωή συνεχιζόταν σαν να μην συνέβη τίποτε. Τα voucher της ντροπής και της διαφθοράς, το πάγωμα δημοσίων έργων με διάλυση εν εξελίξει συμβάσεων και αποζημιώσεις «αέρα», η εκτόξευση των αμοιβών των golden boys των ΔΕΚΟ (διότι το επιτελικό κράτος θέλει πολλά «καύσιμα»…), η αντικατάσταση δημόσιων διαγωνισμών με «μνημόνια συναντίληψης», το πάγωμα του εμβληματικού «Φιλόδημου» μέχρι να νομοθετήσουν τον προσωπικό υπουργικό έλεγχο στην επιλογή των έργων, ο διπλασιασμός των τιμών των θέσεων ΜΕΘ σε ιδιωτικά νοσοκομεία, τη στιγμή μάλιστα που ο κ. Μητσοτάκης φέρεται να είχε καταλάβει το λάθος του να δρομολογεί την κατάργηση μονάδων του Δημοσίου Συστήματος Υγείας, την οποία πρόλαβε η πανδημία.

Μπορεί κορυφαίος υπουργός, ακόμη και αφρικανικής χώρας, να διαφημίζει επιχείρησή του για υπηρεσίες, η ανάγκην των οποίων προέκυψε από την πανδημία; Βεβαίως και μπορεί, αν κατά τα άλλα έχει επιβληθεί ο νόμος της σιωπής. Υπό προϋποθέσεις, η πανδημία μπορεί να αποδειχθεί ευλογία, έτσι για να προσθέσουμε και λίγο αλατοπίπερο φιλοσοφίας συστημικής. Ναι, υπάρχει κι αυτή!

Μπορεί ένας ακραιφνής νεοφιλελεύθερος να εμφανισθεί μέχρι και ως σοσιαλιστής; Ναι, όταν έρχεται ο καιρός το κράτος να αναλάβει τα σπασμένα της κρίσης (γι’ αυτό όμως χρειάζεται ένα ξεχωριστό άρθρο).

Τώρα, επιμένουν οι θιασώτες της νεοδεξιάς, προέχει να μηδενισθεί το κοντέρ και να ξεχασθεί το αφήγημα με το οποίο κέρδισε ο Μητσοτάκης τις εκλογές πριν 10 μήνες.

Αφήστε και τον κορωνοΪό στην άκρη, το θέμα τώρα είναι να φράξουμε το δρόμο στον Τσίπρα, όσες εκλογές κι αν χρειασθούν. Μήπως οι ακόρεστες αυτές φωνές του ρεβανσισμού είναι ένας ακόμη λόγος για να είναι εδώ ο Τσίπρας; (Εδώ κι αν χρειάζεται ένα επιπλέον άρθρο).

ΥΓ: Υπάρχει επείγουσα ανάγκη ανασχηματισμού και διεύρυνσης του κυβερνητικού σχήματος: οι υπουργοί δεν φτάνουν για να καλύψουν τον διαθέσιμο τηλεοπτικό χρόνο.

*Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και Τομεάρχης Υποδομών & Μεταφορών του ΣΥΡΙΖΑ.