Γράφει ο Γιώργος Βαρεμένος*

Η τελευταία φορά που συναντηθήκαμε ήταν πριν από περίπου ενάμιση-δύο μήνες στην πλατεία Άρη Βελουχιώτη, καθώς κατηφόριζα από τον περιφερειακό και τον είδα σ’ ένα τραπεζάκι, μ’ ένα φλυτζάνι καφέ μπροστά του κι ένα τσιγάρο στο χέρι, να ξεφυλλίζει την Εφημερίδα των Συντακτών. Κάθομαι.

• Τί γίνεται στο κόμμα; μου λέει.
• Ασε για λίγο το κόμμα παράμερα και πες μου τί κάνεις εσύ.
• Πώς σου φαίνομαι;
• Στην όψη καλά, του λέω.
• Καλά είμαι, αν σκεφθείς ότι πήγα στον γιατρό και μου βρήκε έναν καρκίνο.
• Και κρατάς το τσιγάρο στο χέρι, ρε Άρη; Τί του απάντησες του γιατρού;
• Στ’ αρχ…..α μου!

Με κοίταξε βαθειά στα μάτια και συνεχίσαμε την κουβέντα.

Ο Αριστείδης Μπαρχαμπάς, όσο ψυχωμένος κι ακατάβλητος ήταν μέσα στο γήπεδο, ακόμη περισσότερο ήταν στον στίβο της ζωής και της πολιτικής. Ένα κοινωνικό και πολιτικό όν, από τη κορφή ως τα νύχια. Ποτέ δεν ξεχώρισε τα τρέχοντα από την ιδεολογία. Δεν έπαψε να διαβάζει και να ενημερώνεται. Δεν δεχόταν τα πάντα a priori και ήταν ένας επίμονος συνομιλητής.

Μία από τις ωραιότερες μορφές του Παναιτωλικού, που ποτέ δεν ήθελε να μηρυκάζει τα αθλητικά του κατορθώματα. Αντίθετα, έσκυψε πάνω στα βιώματά του, μεταφέροντάς τα με γνώση και συναίσθημα στο έργο του: “Καπνεργάτες, οι κυνηγοί του ονείρου”. Μαζί με τα βιβλία του “Το Αγρίνιο κάποτε” και “Παναιτωλικός Γ.Σ.”, κατέθεσε ατόφια κι αφτιασίδωτη την εμπειρία του, όπως ατόφιος κι αφτιασίδωτος ήταν και ο ίδιος.

Ανυποχώρητος στις ιδέες του, για τις οποίες επί χούντας φυλακίσθηκε, πέρασε Στρατοδικείο στην Τρίπολη και εκδιώχθηκε από τον ΟΤΕ και τον Παναιτωλικό. Πρωτεργάτης της επανίδρυσης του φιλολογικού ομίλου “Κώστας Χατζόπουλος”, εμψυχωτής της πνευματικής ζωής του τόπου του και υπερασπιστής της δημοκρατίας μέχρι το τέλος του. Ένας άνδρας από σπάνιο καλούπι. Ένας ιδεαλιστής λεβέντης, ένας κυνηγός του ονείρου πραγματικά αλησμόνητος.

*Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας
αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ