Γράφει ο Βασίλης Νάκας*

Εκλογές, κι αναφερόμαστε στις Δημοτικές που αποτελούν την κατεξοχήν έκφραση της λαϊκής ετυμηγορίας, όπου οι δημοκρατικές διαδικασίες διενεργούνται στην πηγή τους, όπου ο πολίτης γίνεται κοινωνός των διεργασιών ανάδειξης των τοπικών ζητημάτων, όπου οι επιλογές έχουν άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινότητά του, όπου κανείς δεν δικαιολογείται να παριστάνει ότι δεν γνώριζε.

Όλοι έχουμε, λίγο ώς πολύ, επίγνωση των προβλημάτων που μένουν άλυτα, διαιωνίζονται, διογκώνονται και δυσχεραίνουν την καθημερινότητά μας. Στον δήμο μας ιδιαίτερα, οι στρεβλότητες αυτές ομοιάζουν με αυτοάνοσες καταστάσεις που, όπως έχουν περάσει στο «πετσί» μιας ήδη διαχειριστικής αντίληψης των πραγμάτων, υποβαθμίζουν σταδιακά και επιταχυνόμενα την ποιότητα ζωής των πολιτών. «Τις πταίει» στα αλήθεια για το κακό μας ριζικό, όταν, ευρισκόμενοι σε μια προικισμένη από πλευράς υδάτινων αποθεμάτων περιοχή, δεν διαθέτουμε ακόμη πόσιμο νερό, όταν χάσκουμε ενώπιον φανφαρόνικων προεκλογικών εξαγγελιών για έργα που έπρεπε να είχαν πραγματοποιηθεί από τον προηγούμενο αιώνα! Ποια είδους άγνοια μπορούμε να αντιτείνουμε, όταν οι ίδιοι γινόμαστε μάρτυρες της συνεχούς υποβάθμισης των δυνατοτήτων τής περιοχής μας που από προορισμός και σημείο αναφοράς έχει καταλήξει ένα ακόμη δευτερευούσης σημασίας πέρασμα. Μήπως δικαιολογούμαστε να δηλώνουμε άγνοια; Ποια έργα έγιναν, άλλωστε, όλα αυτά τα χρόνια, για να τα γνωρίζουμε! Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει πλέον ο δήμος ταιριάζει με εκείνη μιας πολυκατοικίας που αφρόντιστη παραπαίει, αποκαλύπτοντας στη γύμνια της πόσο ο διαχειριστής αξίζει τη θέση του, αλλά, και το κυριότερο, πόσο οι ένοικοι ευθύνονται για την εκλογή τους.

Στις τοπικές αρχαιρεσίες δεν υπάρχει χώρος για ψευτοδιλήμματα και περιχαρακώσεις σε παραταξιακές ιδεοληψίες. Για παράδειγμα, μια σειρά θεμάτων που αποτελούν πρόκληση για την βελτίωση της καθημερινότητά μας, όπως η άσχημη εικόνα τού παραλιακού μετώπου τής πόλης, η απουσία χώρων στάθμευσης, αθλοπαιδιών κ.λπ., δεν θα επιλυθούν, επειδή ο τάδε ή ο δείνα υποψήφιος διαθέτει το «πλεονέκτημα» να είναι αρεστός σε ορισμένους κύκλους εξουσίας, ή επειδή τα συμπεριέλαβε με τυμπανοκρουσίες στις κούφιες προεκλογικές του μεγαλοστομίες. Αυτά ανήκουν σε άλλες εποχές και ήθη. Ο κόσμος πια θέλει απτά αποτελέσματα, ορατά. Οι αρεστοί ας αρκεστούν σε δημόσιες σχέσεις. Το σχέδιο, η οργανωτικότητα, η ικανότητα εκτέλεσης των προγραμματισθέντων και τήρησης των χρονοδιαγραμμάτων προϋποθέτουν άλλου είδους προσόντα και φυράματος ανθρώπους.

Το αίτημα ανανέωσης παρουσιάζεται πλέον ως η μόνη εφικτή διέξοδος, προκειμένου ο δήμος να πάψει να θυμίζει παγωμένη εικόνα, όπου το μόνο κουμπί που πατιέται κατ’ εξακολούθηση είναι το pause. Τουλάχιστον, ας εξέλισσαν τις μεθόδους τους κι ας έκαναν έστω copypaste στις επιτυχημένες συνταγές άλλων γειτονικών δήμων. Η στασιμότητα όμως σε τι άλλο μπορεί να εθιστεί, παρά στο τίποτα και σε μια μεγαλόπρεπη υπογραφή που καλύπτει πέρα ώς πέρα την κενότητα των πεπραγμένων της.

Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο κρίσιμο σημείο, όπου το μήνυμα ανανέωσης έχει υψωθεί σαν φάρος και μας καλεί να συνειδητοποιήσουμε ότι τα πράγματα έχουν φθάσει στο μη παρέκει, εκεί που καμιά αναπτυξιακή προοπτική δεν χαράσσει στον ορίζοντα, εκεί που οι νέοι εγκαταλείπουν ανεπιστρεπτί τον τόπο τους, εκεί που το διακύβευμα έχει καταλήξει πια να είναι η ίδια η επιβίωσή μας σε μια τοπική αγορά αθεράπευτα χειμαζόμενη. Κι αν το μήνυμα αυτό καθαυτό δεν μάς καλύπτει για να κάνουμε το πρώτο βήμα, ας γίνουμε εμείς οι ανανεωτές του, κι ας καλύψουμε ολόκληρη την απόσταση από τον ατομικισμό προς την κοινωνική συνειδητοποίηση και υπευθυνότητα, υποσχόμενοι τουλάχιστον στα παιδιά μας ότι δεν θα φαλκιδεύουμε το μέλλον τους στα δικά μας λάθη.

*Ελεύθερος Επαγγελματίας – Δημοσιογράφος