Γράφει η Νάντια Μπαλάσκα
Από την στιγμή που ερχόμαστε στη ζωή υποδυόμαστε διάφορους ρόλους, του μαθητή, του φοιτητή, του φίλου, του συντρόφου, του γονέα, του συγγενή. Μεγαλώνοντας οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι, θεωρούμε πως είμαστε μοναδικοί στον κόσμο, άφθαρτοι και αλάθητοι. Μαθαίνουμε να κρίνουμε τους άλλους με τα δικά μας μέτρα και σταθμά βάζοντας τους σε καλούπια και φορώντας τους ταμπέλες.
Κάποτε ήταν ένας δάσκαλος και έγραφε την προπαίδεια στον πίνακα. Έγραψε τα εννέα πρώτα σωστά και εσκεμμένα έγραψε το δέκατο λάθος. Οι μαθητές άρχισαν να σχολιάζουν χαμηλόφωνα, να γελούν και να κοροιδεύουν. ” Έτσι είναι” είπε ο δάσκαλος ” εμείς οι άνθρωποι δεν βλέπουμε τα πολλά σωστά που κάνει κάποιος αλλά το ένα και μοναδικό του λάθος”.
Κάπως έτσι είναι λοιπόν! Στην ζυγαριά του σωστού και του λάθους, του καλού και του κακού κάπου έχουμε χάσει το ζύγι. Μεγαλώνουμε και κατηγορούμε τους γονείς γιατί ίσως δεν ακούσαμε το σ’αγαπώ ή δεν πήραμε την αγκαλιά όταν θέλαμε. Την αγάπη του ο γονιός όμως την δείχνει κάθε στιγμή όταν σου βάζει το καλύτερο κομμάτι φαγητό στο πιάτο, όταν δεν ψωνίζει για τον εαυτό του για να ψωνίσεις εσύ, όταν κοιτάζει τα μάτια σου το πρωί και παίρνει δύναμη να βγάλει τη μέρα. Εξάλλου, αυτός να είχε ακούσει ποτέ το σ’αγαπώ από τους δικούς του γονείς;
Ο άντρας μου δεν είναι σαν τον Mr sixpack που είδα με την κολλητή μου στην παραλία και η γυναίκα μου είναι μια απλή νοικοκυρά. Ξέρω, οι καιροί έχουν αλλάξει, οι απαιτήσεις έχουν μεγαλώσει έχουμε προσωπικά εξελιχθεί αλλά μήπως και η απλή νοικοκυρά μπορεί να βαδίσει νοητικά στο ίδιο μήκος κύματος με τον ιδιοκτήτη εταιρείας απλά δεν της δόθηκαν οι ίδιες ευκαιρίες; Μπορεί ο Mr sixpack να μας “ανεβάζει” όντας δίπλα΄του αλλά να μην απαντάει στο “messenger”όταν τον έχουμε πραγματικά ανάγκη;
Και έρχεται και το κουτσομπολιό….. “gossiping is life” για κάποιους! Θα μου πεις εσύ είσαι υπεράνω, δεν έχεις ποτέ κουτσομπολέψει; Αν έλεγα όχι, θα ήμουν τουλάχιστον “λωλή”! Τι είναι όμως το κουτσομπολιό; Ζήλεια, αλαζονεία, φόβος, ανασφάλεια ποιός μπορεί να πει. Μια αδυναμία ίσως; Σύμφωνα με τους ψυχολόγους το κάνουν όσοι δεν έχουν αυτοπεποίθηση. Πάλι όμως είναι η ανθρώπινη τάση να βάζουμε τους ανθρώπους σε καλούπια και να τους ντύνουμε με ταμπέλες: ο ανεύθυνος, ο χωρισμένος, ο αναίσθητος, ο κακός ο ελαφρόμυαλος…..Σε εμάς έκαναν κάτι για να τους χαρακτηρίσουμε έτσι; Ή κι’αν έκαναν πρέπει να μας επηρεάσει; Κάνεις κάτι ή λες κάτι και σκέφτεσαι ” μήπως με θεωρήσουν κακό;” ΕΙΣΑΙ; Το έχεις αναρωτηθεί ποτέ. Αν δεν είσαι άστους να λένε που λέει και το τραγούδι….
Μπορεί μια συμπεριφορά κάποιου ή τα λεγόμενά του να σε δυσαρεστήσουν. Ας σκεφτούμε έτσι είναι; Έχει δίκιο; Δεν έχει σημασία τελικά, γιατί μιλάει και πράττει με βάση τα δικά του βιώματα τις δικές του πεποιθήσεις τις δικές του αξίες και αρχές. Ίσως η δική μας “μαγκιά” κάποια στιγμή να είναι να μάθουμε να φιλτράρουμε όσα μας λένε πετώντας τα άχρηστα και κρατώντας τα χρήσιμα κάνοντας το όσο αντικειμενικά μπορούμε χωρίς να είμαστε αυστηροί ούτε με τον εαυτό μας ούτε με τους άλλους.
Ακόμη και ο πιο κατάπτυστος από όλους τους ανθρώπους επέλεξε να γίνει έτσι; Και αν το επέλεξε το έκανε συνειδητά; Το σωματικά και ψυχικά κακοποιημένο και καταπιεσμένο παιδί δεν θα βγάλει την άμυνά του κάποια στιγμή; Το ορφανό, ο μετανάστης, το κοινωνικά υποβιβασμένο, αυτό που υπόκειται σε ακραίες θρησκευτικές , ιδεολογικές, πολιτικές και κοινωνικές πεποιθήσεις τι πρόσωπο θα δείξει στην κοινωνία. Ένα πρόσωπο που οι υπόλοιποι θα το βάλουμε στο περιθώριο, θα το δείξουμε με το δάχτυλο και θα το βάλουμε κατευθείαν στο περιθώριο γιατί δεν καταλαβαίνουμε την ανάγκη του για ψυχολογική υποστήριξη, διότι εμείς είμαστε οι “υγιείς”!
Το συμπέρασμα που βγαίνει δεν είναι “μην κρίνεις ίνα μην κριθείς”, αλλά αφού έχεις κρίνει (καθότι βαθιά πια ριζωμένο μέσα μας) σκέψου όλα τα παραπάνω και δικαιολόγησε αυτόν που θα έχεις κρίνει αλλά και αυτόν που θα έχει κρίνει εσένα!
