του Γιώργου Βαρεμένου*

Η παρατεταμένη καραντίνα οδήγησε πολλούς σ’ έναν ιδιότυπο ιδρυματισμό. Στα όρια του δισταγμού και της άρνησης να βγουν από το καταφύγιο-φυλακή του σπιτιού και να ξανοιχτούν στο αέναο κυνήγι στην αέναη δίνη της καθημερινότητας. Στην διάρκεια των ατέλειωτων ημερών, οι άνθρωποι ήρθαν αντιμέτωποι με τα εσώτερα ερωτήματα και διλήμματα που παράγει η θνητότητα το πεπερασμένο της ύπαρξής τους, αλλά και ο αγώνας της επιβίωσης μέσα στις νέες συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία. Ο φόβος που κυριάρχησε και εργαλειοποιήθηκε ήρθε απρόσκλητος αλλά -όπως πάντα- και με παρέα: το άγχος και την ανησυχία για το σήμερα και το αύριο. Οι ειδικοί που έψαχναν τις απαντήσεις στα λύματα, δεν ανίχνευαν μόνο το ιικό φορτίο, αλλά και αλκοόλ, φάρμακα και ναρκωτικά.

Μια Μεσολογγίτισσα δικηγόρος, η κ. Ιωάννα Λαχανά, μέχρι που ο κορωνοΪός αποφάσισε να μας επισκεφθεί με άγριες διαθέσεις, δεν είχε πιάσει ποτέ όχι πινέλο να ζωγραφίσει, αλλά ούτε κάν μολύβι για να χαράξει μία γραμμή “μουντζουρώνοντας” ένα απλό χαρτάκι. Μέχρι που, στην έναρξη της κλεισούρας, κατακλύσθηκε από μιάν ακαταμάχητη παρόρμηση, η οποία μετατράπηκε σε οίστρο αυτοέκφρασης με χρώματα και σχέδια. Ωσάν να ανακάλυψε το απόλυτο φάρμακο, που θα την οδηγούσε στην υπέρβαση.

Ως αποτέλεσμα, αμέσως μετά το τέλος του εγκλεισμού οργάνωσε μία έκθεση σε μπαρ της πλατείας Καρύτση, με τα “έργα της καραντίνας”. Τί καλύτερος τρόπος για να ανοίξει το παράθυρο προς την καθημερινότητα και το μπαρ τις πόρτες του στην ανθρώπινη επικοινωνία και την συναναστροφή; Δεν επρόκειτο για “το μπαρ το ναυάγιο”, όπου η αξέχαστη Αρλέτα συνομιλούσε μ’ έναν άγιο στο διπλανό σκαμπώ, που κοινωνούσε με ουίσκυ και νερό. Αλλά για ένα μπαρ-ναυαγοσώστη της ανθρώπινης επικοινωνίας, όπου η Ιωάννα δεν κίνησε για να συναντήσει τον Σεζάν ή τον Τζάκσον Πόλλοκ, αλλά την δική της αλήθεια. Μία art therapist του εαυτού της και της παρόρμησής του για επαφή με τον διπλανό, που στην διάρκεια της καραντίνας έγινε ξαφνικά πολύ μακρυνός.

Η τέχνη δεν κατοικεί μόνο στις κορυφογραμμές της ανθρώπινης δραστηριότητας, αλλά και στις υπώρειές της, εκεί όπου ο άνθρωπος αγκομαχάει να δώσει απαντήσεις σε βαθύτερα ερωτήματα σε στιγμές αγωνίας. Η τέχνη, σε οποιοδήποτε επίπεδο, δεν μπορεί να σώσει τον άνθρωπο ή τον κόσμο, αλλά μπορεί να του δώσει νόημα και να τον κάνει καλύτερο.

*Ο Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.