Γράφει ο Γιώργος Βαρεμένος*

Σήμερα, 9 Μαρτίου του 2022, ο Παναιτωλικός Αθλητικός Φιλεκπαιδευτικός Όμιλος συμπληρώνει 96 χρόνια ζωής, μόλις τέσσερα μέχρι να γίνει ένας έφηβος 100 ετών. Ενενήντα έξη χρόνια έντιμης αθλητικής πορείας και πάνω από μισόν αιώνα προσφοράς στην εκπαίδευση της νεολαίας, που δεν είχε την ευκαιρία να φοιτήσει στο Κολλέγιο Αθηνών, αλλά έμαθε γράμματα στα νυχτερινά σχολεία του Ομίλου. Ίσως αυτό να είναι και το μεγαλύτερο τρόπαιο που κατάκτησε στην 96χρονη πορεία του ο Παναιτωλικός, που έφθασε τα τελευταία χρόνια να αγωνίζεται στην Α’ Εθνική και να μάχεται ενάντια σε θεούς και δαίμονες, που συγκροτούν μια ετερόκλητη συμμαχία.

Δεν μάθαμε τον Παναιτωλικό σε σαλόνια και σουίτες πολυτελών γηπέδων. Εγώ που, λόγω μιας εκ γενετής μανίας καταδίωξης, γύρισα τον κόσμο ολόκληρο, οφείλω να πω ότι μόνο μέσω αυτής της ομάδας ήρθα σε επαφή με μέρη εξωτικά που δεν ήξερα και προσέγγισα μυθικές ιστορίες. Επί παραδείγματι, πώς είναι δυνατόν να κυνηγάς το χρυσόμαλλο δέρας στο γήπεδο του Αργοναύτη, σε κακοτράχαλα μέρη της εσχατιάς της Β’ Πειραιώς. Ήταν η πρώτη φορά που επισκέφθηκα την Αθήνα ως μαθητής με εκδρομή της ομάδας, διότι τρόπος να το κάνω με τους γονείς μου δεν υπήρχε, καθότι ο πατέρας μου είχε επισκεφθεί την Αθήνα μία φορά στη ζωή του κι αυτή πριν γεννηθώ εγώ. Με τον ίδιο τρόπο κατάλαβα πώς είναι να αναζητά ο Τίτορμος τον μυθικό Ηρακλή στα εξωτικά Ψαχνά της Εύβοιας ή τον Θρασύβουλο στα υψίπεδα της Φυλής. Για να μην μιλήσω για το Ελ Πάσο της Καλλιθέας, όπου είχες την αίσθηση ότι παρακολουθούσες τον αγώνα με μουσική υπόκρουση Ένιο Μορικόνε. Το να προσπαθεί επίσης ο Παναιτωλικός να πιάσει τον Ταύρο από τα κέρατα στο γήπεδο του Φωστήρα, ο οποίος ήταν, λέει, ο φονέας των Γιγάντων.

Στο “Μπομπονέρα” είδα να παινεύονται ότι συνδύασαν το τάνγκο με το ποδόσφαιρο και στο “Καμπ Νου” να διατυμπανίζουν ότι είναι κάτι περισσότερο από ένα κλαμπ, επειδή θεωρούν την πορεία της Μπαρτσελόνα αλληλένδετη με την εθνική καταλωνική ταυτότητα. Ο Παναιτωλικός είναι κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ, διότι ενσάρκωσε τον συνδυασμό του αθλητισμού με την παιδεία, που είναι ό,τι πιο οικουμενικό.

Καθώς πλησιάζουμε την εκατονταετηρίδα, και με την ευκαιρία του project για αναμόρφωση του γηπέδου, είναι ίσως ευκαιρία η περιοχή γύρω από το γήπεδο να διαμορφωθεί σε ένα πολιτιστικό κύτταρο, σημείο αναφοράς όχι μόνο για την Αιτωλοακαρνανία. Εν προκειμένω έχω συγκεκριμένες ιδέες, έστω κι αν είναι ρομαντικές. Θα αναρωτηθεί δικαίως κάποιος: Ζητάς από έναν ποδοσφαιρικό οργανισμό και την ηγεσία του να αναλάβει ευθύνες που δεν ανέλαβαν υπερτοπικές και τοπικές ηγεσίες; Επ’ αυτού δεν έχω εύκολη απάντηση.

ΥΓ1: Στην 96χρονη διαδρομή υπήρξαν συμβάντα, όπως εκείνο όπου ο διαιτητής Ράμμος έχασε το μισό του αυτί στο γήπεδο του Παναιτωλικού. Απόδειξη ότι η πορεία προσέγγισης της αθλητικής και πολιτιστικής ιδέας δεν είναι πάντοτε ευθύγραμμη.

ΥΓ2: Δεν τελειώνει η ζωή με τον πόλεμο στην Ουκρανία.

* Ο Γ. Βαρεμένος είναι βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας και αναπληρωτής τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ.